Όταν έλληνες πολιτικοί αρχηγοί απαξιώνουν το διεθνές δίκαιο, ο Ερντογάν γελάει… 

H “ορμητική” μέχρι στιγμής παρουσία του Ντόναλντ Τραμπ στις πρώτες ημέρες του στο Λευκό Οίκο και ο απίστευτος κυνισμός που δείχνει στο ζήτημα της Ουκρανίας φαίνεται ότι δοκιμάζει την επί δεκαετίες προσήλωση της Ελλήνων πολιτικών σ’ αυτό που ονομάζουμε “διεθνές δίκαιο”. Οχι, η κυβέρνηση δεν φαίνεται διατεθειμένη να μετακινηθεί από τα καθιερωμένα δόγματα και τις παραδόσεις, ωστόσο στην ελληνική πολιτική σκηνή, κυρίως στο ακροδεξιό της φάσμα, συναντά πια κανείς απόψεις που κάλλιστα μπορούν να χαρακτηριστούν ως προβληματικές.

Παραθέτουμε την εξής που διατυπώθηκε την Τετάρτη στην τηλεοπτική εκπομπή του Νίκου Ευαγγελάτου στο Μega: “Η πολιτική είναι ρεαλισμός. Διεθνές δίκαιο δεν υπάρχει, είναι το δίκιο του ισχυρού, Θουκυδίδης τα έγραφε αυτά πριν χιλιάδες χρόνια΄”. Τάδε έφη Κυριάκος Βελόπουλος.

Δεν θα είχε, ίσως, μεγάλη σημασία αυτή η άποψη αλλά ο κομματικός σχηματισμός τους οποίου ηγείται ο κ. Βελόπουλος αγγίζει το 10% στις τελευταίες δημοσκοπήσεις κάτι που σημαίνει ότι μπορεί το εν λόγω κόμμα να παίξει ρόλο μετεκλογικά αν οι δημοσκοπικές προβλέψεις επαληθευτούν.

• Τι μας λέει όμως ο αρχηγός της Ελληνικής Λύσης; Οτι το διεθνές δίκαιο στο οποίο η Ελλάδα ομνύει (και καλά κάνει βέβαια) δεν μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στην επίλυση των διεθνών διαφορών στις οποίες συνήθως, κατά τον Θουκυδίδη μάλιστα, επικρατεί ο πιο ισχυρός.

Θα μπορούσε, άραγε, να ισχυριστεί κάτι τέτοιο ενώπιον Ελληνοκυπρίων άραγε ο κ. Βελόπουλος; Στην Κύπρο τα τελευταία 50 χρόνια εφαρμόζεται το δίκαιο του ισχυρού που εισέβαλλε, κατέστρεψε και εν συνεχεία επέβαλλε τα θέλω του στο 35% του νησιού. Αυτό θέλουμε και αυτό στηρίζουμε;

Περισσότερο λυπηρό σε τελική ανάλυση είναι ότι βρίσκεται κόσμος να στηρίξει αυτές τις απόψεις και όσους τις εκφράζουν λες και η Ελλάδα είναι κάποια υπερδύναμη που θα μπει στα πεδία των μαχών και θα σαρώσει

Μόνιμη επωδός των Ελλήνων Υπουργών Εξωτερικών τις τελευταίες δεκαετίες, όταν αναφέρονται στην ελληνοτουρκική διαφορά (που δεν είναι μόνο μία αλλά αυτό θα πρέπει να αναλυθεί σε άλλο σημείωμα), είναι η τήρηση του διεθνούς δικαίου (όπως, εν προκειμένω, απορρέει από το δίκαιο της θάλασσας).

• Την ίδια επίσημη θέση έχει η ελληνική πλευρά και στο Κυπριακό. Διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με βάση τα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ. Δεν μιλάει αφελώς για δίκιο του ισχυρού και θεωρίες του Θουκυδίδη που γράφτηκαν υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες πριν από 2500 χρόνια.

Αν, πράγματι, επικρατήσει το δίκαιο του ισχυρού στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, είναι σίγουρος ο κ. Βελόπουλος ότι αυτό θα λειτουργήσει υπέρ των ελληνικών συμφερόντων; Υποστηρίζει ο κ. Βελόπουλος την αλλαγή συνόρων με πόλεμο κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών και του διεθνούς δικαίου; Επιθυμεί για την Ουκρανία μία λύση που θα μοιράζει μία μέχρι πρότινος κυρίαρχη χώρα σε κομμάτια και ζώνες επιρροής μεταξή των ΗΠΑ και της Ρωσίας;

Ιδρώνουμε κάθε φορά που ο Ερντογάν παραφέρεται και ζητά αλλαγές (ας πούμε) στη συνθήκη της Λωζάννης να τονίζουμε ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, ότι τα σύνορα πια δεν αλλάζουν, ότι η Τουρκία, όπως και η Ελλάδα, δεσμεύεται από την υπογραφή της. Φανταστείτε να πούμε κάποια στιγμή “ποιες συνθήκες τώρα και ποιο διεθνές δίκαιο, ας επικρατήσει ο πιο ισχυρός και γαία πυρί μιχθήτω”.

Είναι πάντως αξιοσημείωτο ότι κάποιοι πάνω στον πατριωτικό τους οίστρο παραβιάζουν με περισσή ευκολία εθνικές κόκκινες γραμμές δεκαετίων. Και είναι μάλλον λυπηρό ότι υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα πολιτικοί αρχηγοί που εμπνέονται από τον ακραίο λαϊκισμό του Τραμπ, τον κυνισμό του εμμονικού Πούτιν, τον Ορμπαν και τα άλλα παιδιά.

Αλλά περισσότερο λυπηρό σε τελική ανάλυση είναι ότι βρίσκεται κόσμος να στηρίξει αυτές τις απόψεις και όσους τις εκφράζουν λες και η Ελλάδα είναι κάποια υπερδύναμη που θα μπει στα πεδία των μαχών και θα σαρώσει.

Και αφού, τέλος πάντων, στον κ. Βελόπουλο αρέσει ο Θουκυδίδης ο ίδιος ποια στάση επαινεί και παρουσιάζει ως στάση και παράδειγμα ζωής; Αυτή των Αθηναίων που καλούσαν τους Μηλίους να παραδώσουν την πατρίδα τους και να δεχθούν ταπεινωτική ειρήνη με αντάλλαγμα την υποδούλωσή τους ή αυτή των Μηλίων που τελικά επέλεξαν να αντισταθούν και να πεθάνουν;

Είπαν, μεταξύ άλλων, οι Μήλιοι πριν αποφασίσουν να αρνηθούν την πρόταση των Αθηναίων:

«Ούτε γνώμη διαφορετική από την προηγούμενη έχομε, Αθηναίοι, ούτε μέσα σε λίγες στιγμές θα στερήσωμε μια πόλη, που υπάρχει εδώ κι εφτακόσια χρόνια, από την ελευθερία της, αλλά έχοντας εμπιστοσύνη στην τύχη, που χάρη στην εύνοια των θεών την προστατεύει ως τώρα, και στη βοήθεια των ανθρώπων κι ιδιαίτερα των Λακεδαιμονίων, θα προσπαθήσωμε να τη σώσωμε. Σας προτείνομε όμως να είμαστε φίλοι σας, εχθροί με κανένα απ’ τους δυό σας, και να φύγετε απ’ τη γή μας, αφού κάνωμε συνθήκη πού θα την κρίνωμε ωφέλιμη και στους δυό μας».