Πόσες έδρες θα έπαιρναν τα κόμματα με βάση τις μετρήσεις- Νέες εκλογές, “παράδοξες” συμμαχίες, ή έγκαιρη προγραμματική σύγκλιση

Ο αναλυτής Αντώνης Παπακώστας προχωρά (για το KREPORT) σε μία θεωρητική μεν, πιθανή δε, άσκηση πάνω στις τελευταίες δημοσκοπήσεις -κυρίως σε αυτή της κατά γενική ομολογία αξιόπιστης MRB- για να περιγράψει μία “σπαζοκεφαλιά”, αλλά ταυτόχρονα και ένα ηχηρό μήνυμα του εκλογικού σώματος. Ό,τι, δηλαδή, εάν δεν υπάρξουν ανατροπές, μπορεί να βρεθούμε σχετικά σύντομα μπροστά σε έναν σοβαρό κίνδυνο για την “αρχιτεκτονική” του πολιτικού συστήματος και την κοινοβουλευτική εκπροσώπησή του.

Γράφει: Η άσκηση είναι θεωρητική, καθότι μπροστά στις εκλογές αλλάζουν πολλά όσον αφορά τη συσπείρωση των κομμάτων και την πρόθεση ψήφου, ωστόσο ίσως δεν είναι άχρηστη. Δείχνει μια νέα κατάσταση που τείνει να διαμορφωθεί στους πολιτικούς συσχετισμούς: Αν γίνονταν εκλογές αύριο και επαληθεύονταν τα ποσοστά (με αναγωγή) που δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, για να σχηματιστεί κυβέρνηση θα έπρεπε να συνεργαστούν περισσότερα από δύο κόμματα.

Δείτε ποια θα ήταν η σύνθεση της νέας Βουλής αν στις εκλογές πρόκυπταν τα αποτελέσματα που αποτυπώνονται στην τελευταία δημοσκόπηση της MRB:

Κόμμα Ποσοστό Έδρες

Νέα Δημοκρατία 26,70% 102
ΠΑΣΟΚ 15,40% 46
Πλεύση Ελευθερίας 12,00% 35
Ελληνική Λύση 11,40% 34
ΚΚΕ 9,00% 27
ΣΥΡΙΖΑ 8,00% 24
Φωνή Λογικής 4,70% 14
ΜέΡΑ25 3,10% 9
Νίκη 3,10% 9
Κίνημα Δημοκρατίας 2,70% 0
Νέα Αριστερά 1,30% 0
Σπαρτιάτες 1,30% 0

Όπως φαίνεται, όχι μόνο δεν θα πρόκυπτε αυτοδυναμία, αλλά ούτε ο συνδυασμός δύο κομμάτων θα αρκούσε για να σχηματιστεί κυβέρνηση. Καθότι το ΚΚΕ παγίως αποκλείει το ενδεχόμενο συμμετοχής του σε κυβέρνηση, για να υπάρξει πλειοψηφία 151 βουλευτών από τους 273 εναπομείναντες, άρα, για να σχηματιστεί κυβέρνηση, είτε θα πρέπει να γίνουν όλως παράδοξες συνεργασίες (πχ της Πλεύσης με τη Νίκη και τη Φωνή Λογικής) είτε, σε κάθε άλλη περίπτωση, να υπάρξει μια προγραμματική σύγκλιση, έχοντας μία σταθερά, τη συμμετοχή στην κυβέρνηση της ΝΔ.

Θα μπορέσουν κόμματα που μέχρι την προηγουμένη αντήλλασσαν βαριές κατηγορίες και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να επεξεργαστούν ένα κάποιο κοινό πρόγραμμα; Δύσκολο. Και δεν είναι μόνο αυτή η δυσκολία: Προγραμματικές συγκλήσεις δεν γίνονται την τελευταία στιγμή, διότι δεν τις επιτρέπει το ελληνικό σύνταγμα.

Σε αντίθεση με τη Γερμανία ή άλλες χώρες, το δικό μας σύνταγμα ορίζει ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία συνεργασίας μέσα σε λίγα 24ωρα, τότε προκηρύσσονται νέες εκλογές. Αυτό είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο: Νέες εκλογές.

Τελικά, γιατί ψηφίζουμε όμως; Ψηφίζουμε για να αποτυπωθεί η λαϊκή βούληση και μετά να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε με κάποιον τρόπο προς τα πού θα βαδίσουμε ή, μήπως, για να αποφύγουμε να συνεννοηθούμε, να αναλάβει ένας να διαχειριστεί τις τύχες του τόπου και οι υπόλοιποι να νίπτουμε τας χείρας μας και να απολαμβάνουμε την άνεση της αντιπολίτευσης;

Αν θέλουμε το πρώτο, όπως πρέπει να συμβαίνει σε μια κανονική χώρα όπου κυριαρχεί η κοινή λογική, χρειάζεται να αναλογιστούμε: Η υπερβολή στη ρητορική μπορεί να εντυπωσιάζει βραχυπρόθεσμα, αλλά μακροπρόθεσμα υπονομεύει σοβαρά την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και διαβρώνει την κοινωνική συνοχή. Όπως είχε πει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν: «Δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα με τον ίδιο τρόπο σκέψης που είχαμε όταν τα δημιουργούσαμε». Ίσως τα ελληνικά κόμματα πρέπει να στοχαστούν, να επανεξετάσουν κακές πρακτικές και να αναζητήσουν νέες. Διαφορετικά, τα αδιέξοδα θα εμφανίζονται μπροστά μας με κάθε ευκαιρία. Κι ας λέμε ότι δεν υπάρχουν…