Εκπαιδευτικός: Είναι τελικά το πιο απαξιωμένο επάγγελμα στην Ελλάδα;

 Η σημερινή κινητοποίηση της ΕΛΜΕ Πειραιά  στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων προς υπεράσπιση της εκπαιδευτικού Χρύσας Χοτζόγλου που τέθηκε σε δυνητική αργία για τη συνδικαλιστική δράση της καταδεικνύει δύο κυρίως πράγματα. Πρώτον ότι η κυβέρνηση εξακολουθεί να βρίσκεται σε μία συνεχή διαμάχη με τους δημόσιους εκπαιδευτικούς και δεύτερο το ότι να επαγγέλεσαι τη σήμερον εκπαιδευτικός στην Ελλάδα αποτελεί μία πολύ ψυχοφθόρο συνθήκη, είτε εργάζεσαι στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα.

Νίκος Γιαννόπουλος

Ο ανοιχτός πόλεμος της κυβέρνησης με τους εκπαιδευτικούς έχει ανοίξει τα τελευταία δύο χρόνια με αφορμή τον περιβόητο νόμο για την αξιολόγηση των τελευταίων. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των δασκάλων και των καθηγητών έχουν πάρει ξεκάθαρες αποφάσεις και καλούν τα μέλη τους να απέχουν από τη διαδικασία την οποία θεωρούν προσχηματική, μη αποτελεσματική και εν τέλει μάλλον άκαιρη καθώς η προτεραιότητα, όπως τονίζουν, θα έπρεπε να δοθεί σε topics όπως η βελτίωση των κτιριακών εγκαταστάσεων.

Οποια άποψη και αν έχει κανείς για την αξιολόγηση και τον τρόπο με τον οποίο επιχειρεί να την φέρει στο ελληνικό σχολείο το Υπουργείο Παιδείας, είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα έχουν παραπεμφθεί στα πειθαρχικά συμβούλια περίπου 2.500 εκπαιδευτικοί. Ο αριθμός, όπως καθένας μπορεί να αντιληφθεί, είναι τεράστιος την ώρα που μάλιστα τα σχολεία έχουν περισσότερη ανάγκη από ποτέ από εκπαιδευτικούς, αφού τα κενά είναι πάρα πολλά από το ξεκίνημα της σχολικής σεζόν σε όλες τις βαθμίδες.

Αν οι διώξεις συνεχιστούν με αυτό το ρυθμό, τότε πολύ σύντομα θα υπάρξει αδιέξοδο. Η επίδειξη δύναμης που κάνουν οι κατά τόπους διευθυντές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δημιουργούν επιπλέον εντάσεις, προκαλούν περαιτέρω αντιδράσεις και σε τελική ανάλυση δεν λύνουν το πρόβλημα.

Η, δε, περίπτωση της Χρύσας Χοτζόγλου για την οποία και η σημερινή κινητοποίηση είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική. Το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της Περιφερειακής Διεύθυνσης Αττικής την αθώωσε πανηγυρικά (με 5-0 ψήφους) αλλά η εκπαιδευτικός συνεχίζει να διώκεται και ουσιαστικά έχει τεθεί εκτός σχολείου και συστήματος. Θα έλεγε κανείς ότι κάποιος της το κρατά μανιάτικο..

Ιδιωτικά: Εκπαιδευτικοί υπό εξαφάνιση

Το εκπαιδευτικό προσωπικό στα ιδιωτικά σχολεία συρρικνώνεται συνεχώς τα τελευταία πέντε χρόνια. Μετά το νόμο Κεραμέως το 2020 με τον οποίο ουσιαστικά απελευθερώθηκαν οι απολύσεις στον κλάδο (ήταν πάγιο αίτημα των σχολαρχών εδώ και πολλά χρόνια) το προσωπικό στα ιδιωτικά σχολεία της χώρας μειώθηκε, όπως η ίδια η ΟΙΕΛΕ κατήγγειλε, κατά 40%!

Περίπου δηλαδή 1/2 στους εκπαιδευτικούς απομακρύνθηκαν για διάφορους λόγους και δεν αντικαταστάθηκαν. Το τι σημαίνει πρακτικά αυτό είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς. Τεράστιος φόρτος δουλειάς για τους εναπομείναντες, προφανώς χαμηλής ποιότητας προσφερόμενες υπηρεσίες, τεράστια εργασιακή ανασφάλεια και οδυνηροί συμβιβασμοί για όσους θέλουν πάση θυσία να σώσουν τη θέση τους.

Ιδού τι γράφει χαρακτηριστικά η ΟΙΕΛΕ: Είναι προφανές ότι ο φόβος και ο φρονηματισμός των εκπαιδευτικών είναι τα βασικά εργαλεία για την κυβέρνηση και τους εργοδότες για να εφαρμόσουν την πολιτική τους. Δεν θα επιτρέψουμε να μας απειλούν και να μας τρομοκρατούν, δεν θα επικρατήσει στην εκπαίδευση ο νόμος της σιωπής.

Τα παραπάνω δεν θυμίζουν σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα ούτε περιποιούν τιμή για το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Αν, δε, προσθέσει κανείς τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί στο δημόσιο (καθυστέρηση διορισμού, χαμηλοί μισθοί, πανάκριβα ενοίκια σε νησιά και άλλους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, πολλά παιδιά ανά καθηγητή και τρομερός γραμματειακός φόρτος δουλειάς για τους επικεφαλής) έχει στα χέρια του όλη τη μεγάλη εικόνα που θέλει τους εκπαιδευτικούς, τους ανθρώπους που μαθαίνουν γράμματα τα νέα παιδιά αυτής της χώρας, τελευταίους τροχούς της αμάξης.

Είναι, λοιπόν, δεδομένο ότι οι κινητοποιήσεις δεν θα σταματήσουν σήμερα. Προφανώς θα ενταθούν το αμέσως επόμενο διάστημα λαμβάνοντας ώθηση και από το γενικότερο κλίμα αμφισβήτησης των κυβερνητικών επιλογών που επικρατεί στη χώρα λόγω των εξελίξεων στην υπόθεση των Τεμπών.

ΥΓ. Αφήσαμε εκτός κάδρου του ρεπορτάζ τους εκπαιδευτικούς που εργάζονται σε φροντιστήρια, κέντρα μελέτης κτλ. Επειδή είναι οι πιο αδικημένοι αλλά και “αόρατοι” θα επανέλθουμε με ειδικό κομμάτι στο οποίο θα περιγράφεται αναλυτικά το δυστοπικό εργασιακό στάτους που βιώνουν.