Από το “Χυτήριο” στους …αλλόκοτους της μισαλλοδοξίας

Πριν 13 χρόνια ήταν οι χρυσαυγίτες που προκαλούσαν επεισόδια έξω από το “Χυτήριο” στο Γκάζι για να …διαμαρτυρηθούν για το θεατρικό έργο Corpus Christi του Τέρενς ΜακΝάλι( ARTISAN- Λαέρτης Βασιλείου) που επιχειρούσε μία επανεξέταση και αναδημιουργία της ιστορίας του Ιησού και των δώδεκα μαθητών του.

Τότε, οι φανατικοί θρησκόληπτοι και τα τάγματα εφόδου των νεοναζί είχαν προσπαθήσει να σταματήσουν την παράσταση δικαστικά. Ορθώς το δικαστήριο το απέρριψε. Οι πολέμιοι του έργου έλεγαν ότι ο Χριστός και οι Δώδεκα Απόστολοι εμφανίζονται ως ομοφυλόφιλοι, ωστόσο ο σκηνοθέτης επισήμανε ότι στην ελληνική διασκευή του έργου, δεν στέκεται στις ερωτικές προτιμήσεις του Ιησού και των Αποστόλων του, αλλά στην πολιτική διάσταση της πρώτης Εκκλησίας και πώς αυτή εκφράζεται μέσα από την ηγετική της ομάδα.

Από τον “Τελευταίο Πειρασμό” του Σκορτσέζε πάνω στο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, το μακρινό 1988, όταν οι παρεκκλησιαστικές οργανώσεις έκαναν εφόδους στους κινηματογράφους και έσκιζαν τις αφίσες, καταγγέλοντας ότι εμφανίζει τον Ιησού ως επιρρεπή στις αμαρτίες, έως τις μέρες μας, έχουν σημειωθεί αρκετές παρόμοιες περιπτώσεις ακροδεξιών και φανατικών που μετατρέπουν (υποτίθεται) σε ακτιβισμό τον μεσαίωνα που εκπροσωπούν.

Ακτιβισμός; Προφανώς όχι, αλλά αυτή την δικαιολογία προέβαλλαν συνάδελφοι του βουλευτή της Νίκης που βανδάλισε την έκθεση “Η Σαγήνη του αλλόκοτου” στην Εθνική Πινακοθήκη. Αλλού η …σαγήνη και αλλού ο…αλλόκοτος βουλευτής.

Η έκθεση, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της Εθνικής Πινακοθήκης, αντλεί έμπνευση από τη διαχρονική επιδραστικότητα του Γκόγια και τη θεατρικότητα των έργων του, που αναδεικνύουν τον παράλογο, το τερατώδες και το αποτρόπαιο.

Ο Γκόγια, με τα χαρακτικά του, αποκαλύπτει έναν κόσμο γεμάτο αμφισημίες, υβριδικότητα και αιωρήσεις ανάμεσα στο οικείο και το ανοίκειο, γεγονός που συνεχίζει να εμπνέει καλλιτέχνες ακόμα και σήμερα.

Αυτά λέει η Εθνική Πινακοθήκη, από την άλλη ο βουλευτής λέει τα δικά του και είναι βέβαιο ότι στο (παρα)εκκλησιαστικό δήθεν χριστεπώνυμο πλήρωμα και σε κάποια μοναστήρια της Βόρειας Ελλάδας, όπου ψηφίζουν “δαγκωτό” Νίκη, ζητωκραυγάζουν για τον …ακτιβισμό.

Θα δούμε κι άλλα τέτοια “επεισόδια”, οι καιροί προσφέρονται για χυδαιότητες μικρών Κυριαζίδηδων, όσο και για εφόδους φανατικών που θεωρούν εαυτούς εκπροσώπους της “καθαρότητας” του Ελληνισμού και της Ορθόδοξης Πίστης.

Τα έχουμε ξαναδεί με το “πάρτες τους σπίτι σας” για τους πρόσφυγες, με τις περικεφαλαίες στις συγκεντρώσεις για το μακεδονικό, με την υστερία για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και τις διακηρύξεις για τους κινδύνους του Έθνους.

Ο βουλευτής Παπαδόπουλος δεν είναι το εξωφρενικό που μας συμβαίνει πρώτη φορά και μας εκπλήσσει. Είναι δημιούργημα κι αυτός των ρευμάτων της μισαλλοδοξίας που έχουν και πολιτική έκφραση, και, δυστυχώς, κοινωνική εκπροσώπηση. Αλλά αυτό το “δημιούργημα” το υπέθαλψε η ανοχή, ενίοτε και το κλείσιμο του ματιού, κάποιων που δηλώνουν μετριοπαθείς. Στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι…