“Θα μπορούσε να ήταν το δικό μου παιδί…”

Δύο χρόνια τώρα, το σοκ από το τραγικό γεγονός επανέρχεται και μας κυριεύει και το πένθος μας καταβάλλει την ψυχή σαν να έχουμε χάσει συγγενείς σε εκείνο το δυστύχημα στα Τέμπη στις 28 Φεβρουαρίου 2023! Και η ίδια σκέψη πάντα: «Θα μπορούσε να ήταν το δικό μου παιδί…».

Μία σκέψη συγκλονιστική που κορυφώνεται, καθώς διαβάζω τα λόγια της μητέρας του Γεράσιμου: «Ο Γεράσιμος ταξίδεψε χωρίς το κρανίο του, με τα κόκαλα διατηρημένα σε πάγο… Όπως τον ανέθρεψα, όπως τον καμάρωνα, δεν θα γυρίσει ποτέ ξανά. Είναι το 58ο θύμα».

Μάλλον, την ίδια σκέψη μοιράζονται μαζί μου εκατομμύρια πολίτες στη χώρα μας, που συμμερίζονται το πένθος, το αίσθημα αδικίας και οργής και πλημμυρίζουν αυτή τη στιγμή τους δρόμους των μεγάλων πόλεων της χώρας μας!  

«Κι αν ήταν το δικό μου παιδί;»

Ίσως σκέφτεσαι: ή «Πώς θα μπορούσα να συνεχίσω μετά από κάτι τέτοιο;» Αυτές οι σκέψεις δεν είναι απλώς θεωρητικές. Αγγίζουν μια από τις βαθύτερες φοβίες κάθε γονιού.

Όταν γίνεσαι γονιός, η ενσυναίσθηση σου για τον πόνο άλλων γονιών αυξάνεται εκθετικά. Δεν βλέπεις απλώς μια τραγωδία. Μπορεί να νιώθεις, έστω και φευγαλέα, τον τρόμο της απώλειας σαν δικό σου.

Το γεγονός ότι πολλοί από τους νέους που χάθηκαν ήταν φοιτητές, παιδιά που είχαν όνειρα και μέλλον μπροστά τους, κάνει την τραγωδία ακόμα πιο σκληρή. Υπάρχει μια αίσθηση αδικίας που προκαλεί οργή, λύπη και την ανάγκη για δικαιοσύνη.

Στα παπούτσια ενός τραγικού γονιού…

Μακάρι να υπήρχε ένας μαγικός τρόπος να ελαφρύνει την ψυχή τους! Η διαχείριση τέτοιων έντονων συναισθημάτων, ειδικά όταν προέρχονται από μια τόσο τραγική απώλεια, όπως το δυστύχημα στα Τέμπη, μπορεί να είναι δύσκολη και να περιπλέκεται με τη θλίψη, την οργή, το αίσθημα αδικίας. Η βαθιά ενσυναίσθηση προς τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους είναι φυσιολογικές αντιδράσεις.

Το ότι συμπάσχουμε ως κοινωνία δείχνει τη βαθιά μας ανθρωπιά και το πόσο σημαντική είναι για εμάς η αξία της ζωής. Δηλώνει και την αγανάκτηση και την ντροπή μας για τον τρόπο που διαχειρίστηκε το γεγονός η κεντρική εξουσία, με αλαζονεία, σκληρότητα και καμία διάθεση αποδοχής και απόδοσης ευθυνών.

Ας δώσουμε χώρο στον εαυτό μας να νιώσει αυτά τα συναισθήματα χωρίς ενοχές.

Η έκφραση, επίσης, είναι θεραπευτική. Οι συζητήσεις βοηθούν στην εκτόνωση της έντασης και να βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις σου.

Η αίσθηση της αδικίας συχνά φέρνει μαζί της την ανάγκη να δράσουμε για να μην επαναληφθούν ξανά τα ίδια εγκλήματα. Να συμμετέχεις σε πρωτοβουλίες που διεκδικούν δικαιοσύνη ή βελτίωση των υποδομών. Να υποστηρίξουμε οργανώσεις που βοηθούν τις οικογένειες των θυμάτων. Να ευαισθητοποιήσουμε το περιβάλλον μας, μιλώντας για την ασφάλεια των μεταφορών.

Από την άλλη μεριά, η συνεχής έκθεση σε ειδήσεις και εικόνες της τραγωδίας μπορεί να εξαντλήσει συναισθηματικά πολλά άτομα με ευαίσθητο ψυχισμό. Είναι σημαντικό να ενημερώνεται κανείς, αλλά και να βάζει όρια. Αν νιώθει πως οι ειδήσεις του προκαλούν άγχος ή θλίψη, ας απομακρυνθεί για λίγο.

Ας εκτιμήσουμε τα πρόσωπα που έχουμε στη ζωή μας. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Οι στιγμές μαζί τους μας υπενθυμίζουν τη σημασία του να εκτιμάμε το παρόν και να δίνουμε αγάπη όσο μπορούμε.

Ναι, η απώλεια είναι αδιανόητη, αλλά μέσα από τον πόνο μπορεί να γεννηθεί η αλλαγή. Το σίγουρο είναι πως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Οι οικογένειες των θυμάτων και οι πολίτες εξακολουθούν να ζητούν δικαιοσύνη και διαφάνεια για τα αίτια του δυστυχήματος. 

Η δικαίωση για τις οικογένειες δεν αφορά μόνο τις νομικές διαδικασίες, αλλά και την ηθική αποκατάσταση της μνήμης των θυμάτων, καθώς και τη διασφάλιση ότι δεν θα ξανασυμβεί μια τέτοια τραγωδία. 

Για πολλούς από αυτούς, η δικαίωση δεν θα είναι ποτέ αρκετή, γιατί καμία τιμωρία δεν μπορεί να φέρει πίσω τους αγαπημένους τους. Όμως, συνεχίζουν τον αγώνα για να βρουν απαντήσεις και να αποτρέψουν μια νέα τραγωδία.