Ουκρανία, το έγκλημα και το λάθος…

Πριν τρία χρόνια η Ρωσία εισέβαλε σε μία ανεξάρτητη χώρα. Επί τρία χρόνια η Δύση εξόπλιζε και ωθούσε αυτή τη χώρα σε έναν αδιέξοδο πόλεμο που ήταν πρακτικά αδύνατο να κερδηθεί. Τρία χρόνια μετά, αυτή η κατεστραμμένη χώρα σύρεται σε μία συμφωνία με τον εισβολέα της, χωρίς καν να έχει τη δυνατότητα να καθήσει στο ίδιο τραπέζι διαπραγματεύσεων με τη Ρωσία και τις ΗΠΑ. Έχει απωλέσει το 25% των εδαφών της και δεν θα το ανακτήσει ποτέ. Στις παρυφές της Ευρώπης συντελείται η πιό βίαιη επαναχάραξη συνόρων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και η Ε.Ε διχάζεται ανήμπορη να διαδραματίσει ανασχετικό ρόλο, ή έστω να προσδιορίσει επαρκώς βασικά σημεία αυτής της συμφωνίας.

Η Ουκρανία, χωρίς καν το “όνειρο” της ένταξής της στο ΝΑΤΟ, δίχως εγγυήσεις ασφαλείας από την Αμερική, εξαναγκάζεται να αποδεχτεί το τετελεσμένο της επιβολής της ισχύος του εισβολέα της, αλλά και να καταβάλει το κόστος της… βοήθεια που της παρείχε η Δύση με μία εξευτελιστική συμφωνία παράδοσης των πλουτοπαραγωγικών χωρών της. Ορυκτά και σπάνιες γαίες θα παραδοθούν στις ΗΠΑ με ένα ταπεινωτικό “μνημόνιο”, ως αντάλλαγμα του ότι στην πλάτη της χαράχθηκε η “σωστή πλευρά της Ιστορίας”.

Διότι, αυτές οι σπάνιες γαίες είναι ζωτικά αναγκαίες στους δυτικούς της “μέντορες” για να ανταπεξέλθουν στο νέο πόλεμο που ανοίγει η Αμερική: τον εμπορικό, της τεχνολογίας και της πυρηνικής υπεροπλίας, αυτή τη φορά, με εχθρό, όχι πιά τη Ρωσία αλλά την Κίνα.

“Δεν ήταν έγκλημα, ήταν λάθος”, έλεγε (με άλλη αφορμή) ο υπουργός Εξωτερικών του Ναπολέοντα, Ταλεϋράνδος. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, είναι και έγκλημα (ο αδιέξοδος πόλεμος μέχρι την καταστροφή μιας χώρας), και λάθος (η εγκατάλειψη, η κυνική επιβεβαίωση του νόμου του ισχυρού). Κι ακόμα χειρότερα, αποτελεί πλέον ένα υπόδειγμα αρμαγεδδώνα γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, το οποίο δεν αποκλείεται να το δούμε να εφαρμόζεται κι αλλού από μιμητές.

Μας αφορά…