Πολλά λάθη δημιουργούν αδιέξοδα…

“Κάποιοι θέλουν να πέσει φως στην υπόθεση των Τεμπών, και κάποιοι θέλουν να πέσει η κυβέρνηση”, λένε συντονισμένα τις τελευταίες ώρες οι μετριοπαθείς υπουργοί που ήρθαν να αντικαταστήσουν το μπαράζ επιθετικών δηλώσεων, το προηγούμενο διάστημα, κυρίως από τον Άδωνη Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη. Η κυβερνητική αναδίπλωση κρίθηκε αναγκαία ενόψη των συλλαλητηρίων και μετά την αξιολόγηση των μετρήσεων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και δείχνουν τη Ν.Δ να έχει χάσει 3-4 μονάδες σε ένα μήνα. Το σύνθημα το έδωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης και το νήμα έπιασαν ο Κυριάκος Πιερακκάκης, ο Βασίλης Κικίλιας, ο Κωστής Χατζηδάκης και άλλοι.

Έστω και αργά κατανόησαν πως η σύγκρουση με την αντιπολίτευση δικαιολογείται, υπονοούμενα, όμως, και προσβολές σε βάρος των οικογενειών των θυμάτων και του συλλογικού αισθήματος μπορούν να προκαλέσουν μη αντιστρέψιμη ζημιά. Η δήλωση, για παράδειγμα, “όσοι πάνε στα συλλαλητήρια στηρίζουν την Κωνσταντοπούλου”, αποδείχτηκε “χρυσός χορηγός” της δημοσκοπικής εκτόξευσης της Πλεύσης Ελευθερίας στο 9 και 10%.

Με το 70-80% των πολιτών να θεωρούν πως κυβέρνηση και Δικαιοσύνη δεν έπραξαν τα δέοντα για την διαλεύκανση της τραγωδίας, ή ακόμα χειρότερα ότι υπήρξε προσπάθεια συγκάλυψης, η άλλη δήλωση ότι “ο Καραμανλής έκανε πολύ σωστά τη δουλειά του”, ήταν ένα ακόμα καρφί στον πολιτικό σταυρό. Πόσα λάθη σε τόσο λίγο χρόνο…

Διότι, εκ των υστέρων πιά, ο πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται –κατά τις πληροφορίες– ότι εκείνη η ασπίδα πολιτικής προστασίας στον πρώην υπουργό Μεταφορών υπήρξε ένα από τα σοβαρότερα σφάλματα και σε αντίθετη περίπτωση η κατάσταση θα ήταν πιό διαχειρίσιμη. Μαζί, βεβαίως, με το ακατανόητο και προκλητικό χειροκρότημα σύσσωμης της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν.Δ, και τη συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο Σερρών.

Αυτά δεν αλλάζουν. Πώς, όμως, μία τόσο προβληματική διαχείριση μέχρι τώρα μπορεί να δώσει τη θέση της σε κινήσεις αυτοκριτικής και σε πρωτοβουλίες που θα αφουγκράζονται το μήνυμα των συλλαλητηρίων για απονομή δικαιοσύνης και απόδοση ευθυνών. Θα φανεί, για παράδειγμα, στην προανακριτική για τον υφυπουργό Χρ. Τριαντόπουλο, ιδιαίτερα μετά την κοινοποίηση του εγγράφου από την εισαγγελία Λάρισας ότι δεν δόθηκε απ΄ αυτήν η εντολή για την αλλοίωση του σημείου του δυστυχήματος. Αυτό, φυσικά, επισύρει ευθύνες και στην ίδια την εισαγγελία που “απλώς παρίστατο”, κυρίως, όμως, θέτει επιτακτικά το ερώτημα “ποιός έδωσε την εντολή και γιατί”.

Η ουσία σε πολιτικό επίπεδο, ωστόσο, είναι πως με μία ανακριτική διαδικασία που έχει καθυστερήσει και, απ΄ ότι φαίνεται, θα βραδύνει κι άλλο, είναι δύσκολο να ξεκινήσει η δίκη εντός της φετινής χρονιάς. Εάν προσθέσει κανείς και την εκδηλωμένη πρόθεση της αντιπολίτευσης για νέες προανακριτικές, κάθε φορά που θα έρχεται στη Βουλή δικογραφία με αναφορά σε πολιτικό πρόσωπο, είναι πιθανό η κυβέρνηση να πλησιάσει επικίνδυνα τον εκλογικό χρόνο με ανοικτό το θέμα της (μη) διαλεύκανσης της τραγωδίας των Τεμπών. Καθένας μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει αυτό. Όπως και ότι η συνέχιση της τοξικότητας από κάθε πλευρά θα βυθίσει τη χώρα σε αδιέξοδα και θα αποτελέσει καύσιμη ύλη για τον αντισυστημισμό.

Δηλαδή, μία σοβαρή κυβερνητική κρίση, μετά την αλυσίδα λαθών, να γίνει μη ανατάξιμη κρίση θεσμών και κρίση εμπιστοσύνης, ήτοι κρίση αντιπροσώπευσης. Να δώσει, έτσι, φόρα στην αποστασιοποίηση των πολιτών από την εκλογική διαδικασία (αποχή), ή να καταστήσει ρυθμιστές των εξελίξεων κόμματα διαμαρτυρίας.

Χρειάζονται πρωτοβουλίες και μάλιστα γενναίες. Ο ανασχηματισμός, φυσικά, δεν είναι μία απ΄ αυτές, ούτε, φυσικά, η επίκληση κάποιου σκοτεινού σχεδίου αποσταθεροποίησης.

Ναι, δεν θα πέσει η κυβέρνηση από τα συλλαλητήρια. Σε αυτό συμφωνούν οι περισσότεροι. Ούτε από την πρόταση δυσπιστίας. Η αστάθεια, ωστόσο, είναι ο πραγματικός εφιάλτης για την κυβέρνηση, κι αυτήν δεν την παράγουν ούτε το ασθμαίνων ΠΑΣΟΚ, ούτε τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Την δημιουργεί η αδυναμία της κυβέρνησης να απαντήσει στο συλλογικό επιτακτικό αίτημα για δικαιοσύνη. Και επ΄ αυτού είναι σημαντικός και ο ρόλος της ηγεσίας της Δικαιοσύνης- οι μακροσκελείς ανακοινώσεις (δήθεν) “αυτοάμυνας” δεν αρκούν. Επιτάχυνση και πραγματική διαλεύκανση κάθε πτυχής της τραγωδίας, ακόμα κι αν θιγούν κάποια “ιερά”…