AfD αλά γκρέκα…

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δηλώνει πως δεν υφίσταται καμία ανησυχία για μία “AfD αλά γκρέκα”. Κι αυτό συμβαίνει επειδή, σε αντίθεση με όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στη Γερμανία, καθ΄ ημάς η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει σκληρές πολιτικές ως προς το μεταναστευτικό και τα περί “νόμου και τάξης”.

Το εκλογικό ποσοστό της γερμανικής ακροδεξιάς εκτινάχθηκε από το 10,3%, το 2021, στο 20,8% την Κυριακή, απέναντι σε μία ανομοιογενή κυβέρνηση συνεργασίας του SPD, των Πρασίνων και του FDP. Τελικά κατέρρευσε μετά την σύγκρουση του Όλαφ Σολτς με τον Κρίστιαν Λίντνερ των Φιλελεύθερων, όχι για το μεταναστευτικό και την ασφάλεια, που αναμφίβολα είναι τα βασικά στοιχεία της κοινωνικής αντίδρασης στη Γερμανία, αλλά για το εάν θα χαλαρώσουν οι αυστηροί δημοσιονομικοί κανόνες για να στηριχθεί περισσότερο η Ουκρανία. Αρκετοί επισημαίνουν πως η ακροδεξιά αύξησε το ποσοστό της (και) εξαιτίας των τρομοκρατικών επιθέσεων που στιγμάτισαν την προεκλογική περίοδο, και είναι βέβαιο ότι επηρέασε.

Τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα. Το μεταναστευτικό είναι τα τελευταία χρόνια υπό έλεγχο, η κυβέρνηση -όπως είπε και ο Παύλος Μαρινάκης– εφαρμόζει αυστηρές πολιτικές ως προς την ασφάλεια, η οικονομία, “πάει πρίμα”, η ακρίβεια αντιμετωπίζεται, κι όταν ξεφεύγει δίνονται επιδόματα για την στήριξη των ασθενέστερων, λόγος, δε, για δημοσιονομική χαλάρωση προς ενίσχυση των εξοπλισμών δεν υφίσταται- τα προγράμματα προμηθειών (Rafalle, Belhara, κ.ά) υλοποιούνται υποδειγματικά. Δεν θα έπρεπε, δηλαδή, να είναι εύφορο το έδαφος για την ανάπτυξη ακροδεξιάς και αντισυστημισμού.

Μπορεί το AfD να αποτελεί ό,τι πιό ακροδεξιό υπάρχει αυτή τη στιγμή στο ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό (σε τέτοιο βαθμό που το θεωρούν “εκτός ορίων” ακόμα και η Λεπέν, ο Όρμπαν, και άλλοι), όμως ο αντισυστημισμός “βασιλεύει” και καθ’ ημάς.

Ως εκ τούτου είναι κοντόφθαλμο να θεωρούν κάποιοι στην κυβέρνηση ότι δεν είναι άξιος συναγερμού ο κίνδυνος επειδή δεν υπάρχει (ακόμα…) εκείνο το πρόσωπο που θα μπορούσε να εκφράσει ενοποιητικά τον αντισυστημισμό. Διότι, εάν αθροίσει κανείς, για παράδειγμα, τα δημοσκοπικά ποσοστά της Ελληνικής Λύσης, της Φωνής Λογικής και της Νίκης (πρόθεση ψήφου), ελάχιστα απέχουν από το αντίστοιχο της Ν.Δ. Εάν, μάλιστα, προσεγγιστεί το φαινόμενο του αντισυστημισμού, όχι μόνο στην “περιοχή” στα δεξιά της Ν.Δ, αλλά σε ολόκληρη την έκταση του πολιτικού φάσματος, τότε ως άθροισμα είναι πρώτη δύναμη!

Και πιό ειδικά: στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2023, η Ελληνική Λϋση συγκέντρωσε 4,44% και η Πλεύση Ελευθερίας 3,17%. Στις ευρωεκλογές, πέρυσι, ο Κυριάκος Βελόπουλος εκτινάχθηκε στο 9,30% και η Ζωή Κωνσταντοπούλου αύξησε λίγο το ποσοστό της (3,4%), ενώ εμφανίστηκε …από το πουθενά η Αφροδίτη Λατινοπούλου με 3%. Εννιά μήνες μετά, και εν μέσω των λαϊκών αντιδράσεων για την τραγωδία των Τεμπών (αλλά όχι μόνο γι αυτό), η Ελληνική Λύση “γράφει” 10%+ στις μετρήσεις, η Πλεύση διπλασιάζει τα ποσοστά της και σε ορισμένες από αυτές “πιάνει” 9% (!), ενώ η Φωνή Λογικής -παρά την “απουσία” της προέδρου της από το θέμα των Τεμπών- κυμαίνεται από 5-8%.

Μάλλον πρόχειρη και επιπόλαιη, ως εκ τούτου, η προσέγγιση κάποιων στην κυβέρνηση ότι “δεν μας φοβίζει μια AfD αλά γκρέκα”.

Μπορεί ο εγχώριος αντισυστημισμός να μην έχει νεοναζιστικές ρίζες, όπως στη Γερμανία, και να πλησιάζει περισσότερο στο προφίλ της Λεπέν, του Όρμπαν και άλλων ευρωπαϊκών κομμάτων της ακροδεξιάς, ή ακόμα και να έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την αντίδραση των πολιτών, ωστόσο όχι μόνο υπάρχει αλλά μεγαλώνει και σπάει τα στεγανά των κομμάτων και προκαλεί ακόμα και απευθείας μετακινήσεις από την μία πλευρά στην άλλη.