Μητέρα Ιφιγένειας: “57 πτώματα στη σειρά και κανείς φυλακή”

Η μητέρα της Ιφιγένειας αναζητούσε το παιδί της στα Τέμπη για δύο ημέρες σε νοσοκομεία, ενώ η κόρη της είχε χάσει τη ζωή της λίγη ώρα μετά τη φονική σύγκρουση των τρένων. Κάθε μέρα, επισκέπτεται το νεκροταφείο στις 7 το πρωί για να της πει «καλημέρα» και επιστρέφει στις 8 το βράδυ για το τελευταίο «καληνύχτα».Όπως λέει συγκινημένη:«Είμαι η πρώτη που μπαίνω στο νεκροταφείο και η τελευταία που βγαίνει. Εδώ θα ήθελα να είναι το παιδί μου, να το αγκαλιάζω».

«Δεν θα γυρίσει τίποτα πίσω τα παιδιά μας. Θα πάρω κάποια μέρα δύναμη αν πάει κάποιος φυλακή» ανέφερε μιλώντας στον Ant1, περιγράφοντας ότι η ίδια και η οικογένειά της, μετά τον θάνατο της Ιφιγένειας, περνάνε πάρα πολύ δύσκολα. «Δεν είναι μόνο ένας θάνατος στη μέση σε ένα σπίτι. Είναι ένας θάνατος που έφερε πάρα πάρα πολλά προβλήματα υγείας, πόνο, μας κατέστρεψε τη ζωή, μας μίκρυνε τη ζωή» είπε.

«Καταλαβαίνετε;» είπε και συνέχισε: «Πρέπει να ζήσω με αυτό και εγώ και ο πατέρας της. Και έρχονται αυτοί και μου λένε τι; Ποια δικαίωση; Σε τι δικαίωση; Ό,τι και να μου δώσεις αυτά που ζω εγώ… δεν ξέρω αν υπάρχει κόστος σε αυτό που ζω εγώ»

Αναλυτικά όσα ανέφερε η μητέρα της Ιφιγένειας

«Τα βίντεο που βγαίνουν τώρα δεν με συγκινούν. Την αλήθεια που είναι να ξέρουμε εμείς οι γονείς την ξέρουμε.

Δεν θα γυρίσει τίποτα πίσω τα παιδιά μας. Θα πάρω κάποια μέρα δύναμη αν πάει κάποιος φυλακή. Φανταστείτε, 57 πτώματα στη σειρά και κανείς φυλακή. Όλοι είναι στα σπίτια τους, με τις οικογένειες τους, με τα παιδιά τους και εγώ αγκαλιάζω ένα κενό και κοιτάζω μια φωτογραφία. Και με αυτό τόν τρόπο κιόλας. Μαρτυρικό.

Είναι πάρα πολύ δύσκολα, μας έχει σκορπίσει. Δεν είναι μόνο ένας θάνατος στη μεση σε ένα σπίτι. Είναι ένας θάνατος που έφερε πάρα πάρα πολλά προβλήματα υγείας, πόνο, μας κατέστρεψε τη ζωή, μας μίκρυνε τη ζωή.

Μας έφερε φάρμακα στη ζωή μας, ψυχοφάρμακα, προβλήματα υγείας. Αυτό δεν μπορείτε να το φανταστείτε όλοι εσείς και εύχομαι να μην το φανταστείτε, ούτε στον εχθρό μου δεν το εύχομαι. Πολλές φορές εύχομαι να ήμουν εγώ στη θέση της και να ζούσε αυτή. Πάρα πολλές φορές. Είναι πάρα πολύ δύσκολο μια μάνα να ζήσει μέ αυτό. Και πάρα πολύ δύσκολο είναι να ζήσεις με αυτό ώσπου να φύγεις. Ώσπου να φύγω πρέπει να ζήσω με αυτό.

Καταλαβαίνετε; Πρέπει να ζήσω με αυτό και εγώ και ο πατέρας της. Και έρχονται αυτοί και μου λένε τι; Ποια δικαίωση; Σε τι δικαίωση; Ό,τι και να μου δώσεις αυτά που ζω εγώ… δεν ξέρω αν υπάρχει κόστος σε αυτό που ζώ εγώ.

Δεν μπορώ να σας εξηγήσω αυτό το πράγμα. Έπρεπε να έχετε ένα τέτοιο παιδί, είναι σαν να τους μάζεψε εκεί ή σε εκείνο το τρένο όλα αυτά τα παιδιά. Ένα τέτοιο παιδί σαν την Ιφιγένεια για να καταλάβετε τι σας λέω.

Δεν πρόλαβε να πει μαμά ή μπαμπά. «Μαμά» φώναζε. Και τα δύο μαζί. Τελείωσε νωρίτερα το πανεπιστήμιο και δούλεψε στην πόλη ένα χρόνο για να περιμένει και να ορκιστεί με τους συμμαθητές της.

Ξέρετε πώς την αγαπούσαν όλοι; Αφού και ο πρύτανης με πήρε τηλέφωνο και εύχεται να βρεθούν και την θυμάται ακόμα. Αυτά τα πρέπει να δικαιωθούν».