Αντισυστημισμός/ Ηχηρό μήνυμα σε …ώτα μη ακουόντων (πολιτικών)

Πρώτα οι αριθμοί: Στη δημοσκόπηση της Metron Analysis για το “Βήμα της Κυριακής”, το 30% των Ελλήνων …”ψηφίζει” Τραμπ, ήτοι ανταποκρίνεται θετικά στις βασικές αρχές της θεωρίας του και αισθάνεται ικανοποίηση για την δεύτερη θητεία του στον Λευκό Οίκο! Σε άλλη πρόσφατη μέτρηση (Τάσεις MRB) ανάλογο ποσοστό επέλεγε ως ηγετικό πρότυπο τον Βλαντιμίρ Πούτιν!

Έκπληξη, καμία. Ας επισημανθεί, πάντως, ότι τουλάχιστον 1 στους 3 Έλληνες δηλώνουν υποστηρικτές και θιασώτες των δύο βασικών εκφραστών του αναθεωρητισμού παγκοσμίως. Ο μέσος ψηφοφόρος δεν κάνει δεύτερες σκέψεις σχετικά με το τι σημαίνει αυτό, τον έλκει ο δυναμισμός, η αποφασιστικότητα, η αρχέγονη ισχύς που εκπέμπουν τα συγκεκριμένα πρόσωπα, και, εμμέσως, απαξιώνει αυτό που θεωρεί ως παραδοσιακό σύστημα εξουσίας.

Αναμφίβολα, η τάση δεν αφορά μόνο το εγχώριο κοινωνικό και πολιτικό “οικοσύστημα”, καθώς συνέβη και συμβαίνει στην ίδια την Αμερική, όπως και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Τρανό παράδειγμα και “ιστορική ανωμαλία” το γεγονός ότι στις γερμανικές εκλογές περίπου 1 στους 4 ψηφοφόροι επικροτούν το νεοναζιστικό στις ρίζες του AfD, ογδόντα χρόνια από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και εκατό από την έναρξη της πορείας του Αδόλφου Χίτλερ προς το αιματοκύλισμα της Ευρώπης και τη γενοκτονία των Εβραίων.

Από την μεγάλη εικόνα, στην μικρότερη καθ΄ ημάς, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι διαμορφώνεται –στη σκιά της τραγωδίας των Τεμπών και των μετέωρων, ακόμα, ευθυνών και υπονοιών– ένα αντισυστημικό άθροισμα από 20-25%. Εάν θεωρητικώς μπορούσε κάποιος να το εκφράσει θα συγκέντρωνε ποσοστό ίσο ή και μεγαλύτερο από αυτό της προπορευόμενης αλλά καθοδικά κινούμενης Ν.Δ. Κόμματα αυτού του ρεύματος, ασχέτως του πως τοποθετούνται στον γνωστό άξοδο δεξιά- αριστερά, όπως η Ελληνική Λύση, η Πλεύση Ελευθερίας, ακόμα και η Φωνή Λογικής, καταγράφουν ποσοστά μεγαλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ και λίγο μικρότερα από του ΠΑΣΟΚ- από τα άλλα δύο, δηλαδή, κόμματα, πλην της Ν.Δ, που κυβέρνησαν τον τόπο.

Να σημειωθεί, για να γίνει κατανοητό πόσο επικίνδυνα διαμορφώνεται το τοπίο, ότι το παραπάνω αντισυστημικό άθροισμα αφορά περίπου το μισό του …πραγματικού εκλογικού σώματος. Οι άλλοι μισοί δεν θα προσέλθουν καν στις κάλπες!

Τα Τέμπη και οι χειρισμοί της κυβέρνησης και της Δικαιοσύνης εκτοξεύουν την δυναμική του αντισυστημισμού σε μία κοινωνία με σωρρευμένη οργή για ένα άθροισμα ανεπίλυτων μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων και για την αίσθηση της ασφυξίας και της απουσίας ελπίδας για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Ωστόσο, τα κόμματα με εμπειρία διακυβέρνησης δεν καρπούνται πολιτικά σχεδόν τίποτε από αυτή τη δυσαρέσκεια, καθώς στο συλλογικό υποσυνείδητο κατατάσσονται ως “συνεργοί” στην προϊούσα παρακμή της πολιτικής.

Σε αυτό το κύμα δυσαρέσκειας η κυβέρνηση απαντά με τακτικισμούς και διλήμματα περί χάους. Όταν, όμως, τρεις στους δέκα γοητεύονται από το παγκόσμιο χάος που έφερε ο Ντόναλντ Τραμπ, κι άλλοι τόσοι υποτιμούν τις συνέπειες (στο Αιγαίο, και την Κύπρο) της αποδοχής της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, της κατοχής και της επαναχάραξης συνόρων, γιατί να φοβηθούν από την αποδόμηση των στερεοτύπων που θεωρούν πιά εχθρικά ως προς την καθημερινόητα και την επιβίωσή τους.

Για παράδειγμα: η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν αντιλαμβάνεται ότι ο μέσος Ευρωπαίος (και Έλληνας, φυσικά) ελάχιστα ενδιαφέρεται για το εάν η ήπειρος θα αποκτήσει κοινή άμυνα και περισσότερα οπλικά συστήματα και για να το επιτύχει αυτό πρέπει να δαπανήσει πολλά περισσότερα. Αντί να είναι το πρώτιστο και μείζον η άμβλυνση των ανισοτήτων, η αποκατάσταση της διαταραγμένης κοινωνικής συνοχής, μεγαλύτερη ευημερία, καλύτερο κοινωνικό κράτος και καλά αμειβόμενη εργασία, όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τρέχουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τι μένει; Αντισυστημικά κόμματα και ακροδεξιά που προσποιούνται ότι νοιάζονται για τους πολίτες, αν και προτείνουν συνήθως ανεδαφικές λύσεις.

Ακόμα χειρότερα, από την ελλειψη κατανόησης για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα με συμπεριφορές που προσβάλλουν τους πολίτες. Δεν υπάρχει ασφαλέστερη μέθοδος να οδηγείς τα πράγματα στο χάος που απεύχεσαι, από το να κουνάς το δάχτυλο στην κοινωνία, να μην αναγνωρίζεις το πραγματικό πρόβλημά της, και, επιπλέον, να της υποδεικνύεις αλλαζονικά ότι “εσύ γνωρίζεις, αυτή όχι”.

Η βεβαιότητα, για παράδειγμα, ορισμένων ότι θα προκύψει λύση διακυβέρνησης, έστω και μετά από δύο, τρεις, τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις, αφού στο τέλος εξουθενωμένοι ψηφοφόροι θα βάλουν κάποιο τέλος στην περιπέτεια, είναι κοντόφθαλμη και αυτο-καταστροφική. Διότι η οργή θα έχει φουντώσει ακόμα περισσότερο και ο κύκλος δεν θα κλείσει. Θα περιμένει μόνο την αφορμή για να εκτονωθεί με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη.