Έχει χυθεί βενζίνη, μία σπίθα αρκεί…

Θα με συγχωρήσετε οι “ζωηροί” (οι άλλοι οι τοξικοί, δεν πρόκειται), αλλά αυτή η φωτιά της μισαλλοδοξίας θα μας κάψει όλους. Ανέγγιχτοι, ξέρετε μόνο ποιοί θα βγουν.

Η αντιπολίτευση, είτε σήμερα, είτε παλαιότερα, δεν απαρτίζεται από σχολιαστές της επικαιρότητας που διατυπώνουν ακραίους υπαινιγμούς. Το βάρος πέφτει, μάλιστα, μεγαλύτερο στους ώμους εκείνων που έχουν υποστεί παρόμοιες δηλητηριώδεις επιθέσεις στο παρελθόν. Δεν υπάρχει …Πάππας να μοιράσει συγχωροχάρτια, ούτε στους μεν που ασκήθηκαν στις ίδιες μεθόδους στο Μάτι και την Μάνδρα, ούτε στους δε που ερμηνεύουν την ανάρτηση μιας χαροκαμένης μάνας για να διασπείρουν “ερωτηματικά”.

Όσα εννοούσε η προϊσταμένη της εισαγγελίας Λάρισας θα τα εξηγήσει μόνο η ίδια, όταν εκείνη κρίνει πως πρέπει να το πράξει. Σε αυτό τον ανταγωνισμό της τοξικότητας, τον χθεσινό και τον τωρινό, ουδείς είναι αναμάρτητος. Πρέπει, ωστόσο, να σταματήσει τώρα.

Υπάρχουν πολιτικά και κοινοβουλευτικά “εργαλεία” για να αντιδράσει η αντιπολίτευση εφόσον αξιολογεί ότι η κυβέρνηση επιχειρεί συγκάλυψη για τα Τέμπη. Ορθώς κατακεραυνώνει για παραλείψεις και ευθύνες, που μπορεί να είναι από βαρύτατα πολιτικές έως και ποινικές. Το τελευταίο θα το κρίνει η Δικαιοσύνη, ακόμα κι αυτή για την οποία ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης νιώθει να κλονίζεται η εμπιστοσύνη του, ή αμφισβητεί την “ακεραιότητα” της ηγεσίας της ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, κι αν ορισμένοι θεωρούν ότι υπάρχει, ξέρουν που οδηγεί…

Τα hashtag με δεύτερο συνθετικό τη λέξη …δολοφόνοι που έκαναν και κάνουν “καριέρα” στον σκοτεινό κόσμο των τρολ, δεν αρμόζουν στη Βουλή. Δυστυχώς, αυτοί που τώρα τα υφίστανται τα είχαν ανεχθεί πριν, κι όσοι τα είχαν υποστεί παλαιότερα, ας μην τα ανεχθούν σήμερα. Έχει χυθεί βενζίνη στο πάτωμα, μία σπίθα αρκεί.

Είναι κρίσιμη στιγμή: για την κυβέρνηση να αντιμετωπίσει και πολιτικά τις ευθύνες που, ούτως ή άλλως, φαίνεται να της καταλογίζουν οι πολίτες, ακόμα και οι ψηφοφόροι της (δημοσκοπήσεις), για την σοβαρότερη εκδοχή της αντιπολίτευσης να μην διολισθήσει στον ανταγωνισμό με εκείνους που εισπράττουν και εξαργυρώνουν (δημοσκοπικά) τον “αντισυστημισμό” και τις κραυγές.