Κεντροαριστερά/ Ένοικοι πολυκατοικίας που τσακώνονται όταν έρχεται ο λογαριασμός για το πετρέλαιο

Τα κόμματα της κεντροαριστεράς διατυπώνουν (περίπου) τις ίδιες κατηγορίες για την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Για παράδειγμα, “ενορχηστρωτή της συγκάλυψης” -για τις κυβερνητικές ευθύνες πριν και μετά την τραγωδία των Τεμπών- τον αποκάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας, ακριβώς τον ίδιο χαρακτηρισμό του απέδωσε ο Νίκος Ανδρουλάκης, τα ίδια λένε Σωκράτης Φάμελλος και Αλέξης Χαρίτσης. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ακόμα χειρότερα.

Εάν συγκρίνει κανείς τι έχουν προτείνει για την Υγεία, τις τράπεζες, την ακρίβεια και άλλα μείζονα κοινωνικά προβλήματα, ελάχιστες είναι οι ουσιαστικές διαφορές. Οι διαφωνίες μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, το τελευταίο διάστημα, θα έλεγε κανείς ότι είναι περισσότερο “τεχνικής φύσεως”, μη αντιληπτές στους πολίτες. Αμέσως, ή σε λίγο, για παράδειγμα, η υποβολή πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση; Είπε ή δεν είπε η Γεροβασίλη περί “πλημμελήματος” Τριαντόπουλους- που δεν είπε, βεβαίως, και το πιστοποιούν οι παρόντες κοινοβουλευτικοί συντάκτες. Αλλά και να το έλεγε, δικαιολογεί αυτό (το αναφέρει, άλλωστε, το σκεπτικό της δικογραφίας που έφτασε στη Βουλή) την κατηγορία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ότι θέλει να καλύψει τον πρωθυπουργό;

Ο Νίκος Ανδρουλάκης δηλώνει πως κινείται “θεσμικά”, προφανώς εννοεί σε αντιδιαστολή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τι πιό “θεσμικό” κάνει, βεβαίως, από τον Σωκράτη Φάμελλο, αμφιβάλλω εάν το κατανοούν οι πολίτες. Αυτοί προσλαμβάνουν μόνο την εικόνα μιας αντιπολίτευσης που τρώει ο ένας τις σάρκες του άλλου ενώ ταυτοχρόνως δηλώνουν όλοι ότι θέλουν να ρίξουν τον Μητσοτάκη.

Ο οποίος, φυσικά, γελάει ικανοποιημένος όταν διαπιστώνει στις μετρήσεις ότι, την ώρα που η κυβέρνησή του αλλά και το πρωθυπουργικό του προφίλ διέρχεται την μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων ετών, οι πολιτικοί του αντίπαλοι θυμίζουν ενοίκους πολυκατοικίας που τσακώνονται ποιός έκαψε περισσότερο τα καλοριφέρ όταν έρχεται ο λογαριασμός για το πετρέλαιο.

Στο ερώτημα που τίθεται στις δημοσκοπήσεις (αλλά και στις συζητήσεις στις παρέες) “μετά τον Μητσοτάκη, ποιός;”, οι απαντήσεις που δίνονται είναι ή “ένας καλύτερος Μητσοτάκης”, ή ο ...Κανένας.

Αντί να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι και να δουν πως είναι εφικτό να υπάρξει άλλη εναλλακτική απάντηση, ο Νίκος Ανδρουλάκης συνεχίζει το ρεφρέν που λέει “πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, μόνο έτσι θα πάθει ο Μητσοτάκης …σοκ”, κι ο Σωκράτης Φάμελλος το άλλο που λέει “προοδευτική συμμαχία, να τελειώσουν του Μητσοτάκη τα αστεία”. Είναι, πράγματι, πολιτικό case study να ψάχνεις τη λύση σε ένα πρόβλημα και να δημιουργείς ένα εξίσου μεγάλο. Σαν να μπαίνει ο μαθηματικός στην εξίσωση που πρέπει να λύσει και μην μένει κανείς μπροστά στον μαυροπίνακα…