Ήταν μόνο “αγανακτισμένοι”;

Όσοι “διαβάζουν” τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, στο Σύνταγμα, τη Θεσσαλονίκη, δεκάδες πόλεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ως δήθεν επιστροφή των “αγανακτισμένων” στις πλατείες, παραπέμποντας στα συλλαλητήρια του 2011, εάν δεν αναπαράγουν …βολικές θεωρίες και σκοπιμότητες, τότε δεν αντιλαμβάνονται ότι το κύμα φουσκώνει και χαζεύουν από την παραλία αυτό που θεωρούν απλό βοριαδάκι. “Πήραν φωτιά” τα τρολ στο διαδίκτυο, σχετικά, και μαζί τους κάποιοι ¨επώνυμοι”…

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση υποτίμησε το βαθύ εθνικό τραύμα που έχει προκαλέσει η τραγωδία των Τεμπών -έγκλημα, κατά τις οικογένειες των θυμάτων- και μαζί με αυτό υποτίμησε και αυτό που θα συνέβαινε την Κυριακή. Επί δύο χρόνια το διαχειρίζεται ενοχικά, δημιουργώντας την εντύπωση ότι θέλει να καλύψει πολιτικές και πιθανές ποινικές ευθύνες. Η αρχή έγινε με το γεγονός ότι ο υπουργός “βάρδιας” (όπως τον αποκαλούν για ευνόητους λόγους απομείωσης τουλάχιστον των παραλλείψεών του) στο σιδηροδρομικό δυστύχημα, που μας συγκλόνισε και συνεχίζει να μας συγκλονίζει, όχι μόνο ήταν υποψήφιος στις προηγούμενες εκλογές, αλλά και ότι ο ίδιος αξιολόγησε την επανεκλογή του στο “καραμανλικό κάστρο” (Σέρρες) περίπου ως δικαίωση, ή ακόμα και απαλλαγή του. Έκτοτε ακολούθησαν πολλά σφάλματα που, μαζί με τις αβελτηρίες της Δικαιοσύνης, αλλά και την με καθυστέρηση αποκάλυψη νέων δραματικών στοιχείων, δημιούργησαν τουλάχιστον ερωτήματα- κατά αρκετούς υποψίες προσπάθειας συγκάλυψης.

Δεν ήταν, ωστόσο, απλώς “αγανακτισμένοι” στις πλατείες. Και προφανώς ό,τι συνέβη σε αυτές την περασμένη Κυριακή δεν μοιάζει σε τίποτε με αυτό στο οποίο θέλουν να παραπέμψουν όσοι φλυαρούν προκλητικά. Στα ακραία, δηλαδή, ή και ακροδεξιά στοιχεία που είχαν παρεισφρήσει τότε.

Τώρα, στις πλατείες βρέθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες απλοί καθημερινοί άνθρωποι, οικογένειες με παιδιά και νέοι, ασχέτως κομματικής προέλευσης, που έχουν εγγράψει βαθιά στη μνήμη τους τη νύχτα των Τεμπών, σαν να ήταν οι ίδιοι ή -ακόμα χειρότερα- τα δικά τους παιδιά που φώναζαν “δεν έχω οξυγόνο”.

Αυτό δεν νικιέται από καμία παραπλάνηση, καμία προσπάθεια αποσιώπησης, μένει ανεξίτηλο και ίπταται σαν φάντασμα για τους ίδιους και ερινύα για τους άλλους. Η “αγανάκτηση” που δήθεν τους αποδίδεται δεν είναι αγανάκτηση, είναι οργή και φόβος μαζί, είναι μία συλλογική κραυγή, ακόμα και εκείνων που δεν βρέθηκαν στις πλατείες και πιθανότατα το μετάνοιωσαν που έμειναν στο σπίτι τους.

Είναι πολύ πιθανό αυτή η οργή να μην αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς, εάν αυτό φοβούνται κάποιοι που προσβάλλουν τοξικά τη μνήμη των νεκρών. Αφενός γιατί σε εκλογικό χρόνο βγαίνουν στην επιφάνεια και άλλα κριτήρια, αφετέρου διότι καμία “εργαλειοποίηση”, όπως λέει η κυβέρνηση, δεν πιάνει. Τα πράγματα είναι χειρότερα. Αυτή η βουβή, οργισμένη αντίδραση αφορά την καταβύθιση της εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στους θεσμούς. Και έρχεται να ενωθεί με την απλή, ασφυκτική και καταπιεστική οικονομική καθημερινότητα. Τι κι αν όλα αυτά δεν μπορεί να τα πιστωθούν κάποιοι στην αντιπολίτευση, υπάρχει…

Εάν ασφυκτιά κανείς για πολλούς λόγους, η αίσθηση ότι δεν έχει να περιμένει κάτι, δεν νοιώθει ότι μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη και λογοδοσία, κάνει το μείγμα εκρηκτικό, γίνεται δυναμίτης στα θεμέλια. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να έχει κακή κατάληξη. “Σπάει” τους δεσμούς, κατατρώει τους θεσμούς, αφανίζει την εμπιστοσύνη. Στην συγκυρία, δε, όλο αυτό οδηγεί πιθανώς και σε “τυφλές” πολιτικές συμπεριφορές. Ας το ξαναδούν όσοι παράγουν τις βολικές θεωρίες, κι ας κατανοήσουν πως, έστω και τώρα, μία είναι η λύση: δικαιοσύνη. Όποιους κι αν αφορά…