Γάτες… το κρυφό θανάσιμο όπλο των Ουκρανών
Η Συντακτική ομάδα του Libre
Στις συνθήκες του πολέμου θα χρειαστεί να κάνεις τα πάντα για να επιβιώσεις. Συχνά, ακόμα και αυτό δεν είναι αρκετό καθώς αρκεί ένα δευτερόλεπτο για να χάσεις τη ζωή σου. Και αν είσαι ο ισχυρός της υπόθεσης, της μονομαχίας, τότε σίγουρα έχεις και τις περισσότερες πιθανότητες με το μέρος σου. Αν, ωστόσο, είσαι ο πιο αδύναμος, ο ανίσχυρος, αν είσαι ο Δαυίδ και όχι ο Γολιάθ, τότε πρέπει να σκεφτείς και τρόπους που δεν έχουν εφαρμοστεί πουθενά, πρακτικές που ο εχθρός σου θα “τσιμπήσει” το δόλωμα, ώστε να τον κερδίσεις ή, έστω, να τον πλήξεις σημαντικά. Εεε αυτό λοιπόν κάνουν και οι Ουκρανοί, χρησιμοποιώντας τις γάτες ως παγίδες θανάτου για Ρώσους στρατιώτες. Και μαντέψτε; Πιάνει.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Ρώσοι στρατιώτες ισχυρίζονται πως οι Ουκρανοί χρησιμοποιούν ηχογραφήσεις θορύβων γάτας ως μέρος μιας στρατηγικής για να παρασύρουν τις ρωσικές δυνάμεις σε παγίδες γεμάτες με εκρηκτικά. Είναι γνωστό πως οι Ρώσοι έχουν αδυναμία στις γάτες, κάτι που εκμεταλλεύεται ο ουκρανικός στρατός με αυτή την ασυνήθιστη αλλά σίγουρα ευρηματική τακτική. Σύμφωνα με έρευνα του 2017, οι Ρώσοι ήταν αυτοί που είχαν τις περισσότερες γάτες ως κατοικίδια από κάθε άλλη χώρα του κόσμου.
Η φήμη της ανθεκτικότητας του ουκρανικού στρατού έχει ήδη επιβεβαιωθεί πολλές φορές, ειδικά στην ικανότητά του να αντιστέκεται στην υπέρμετρη δύναμη της ρωσικής εισβολής. Τώρα, φαίνεται ότι οι Ουκρανοί καταφεύγουν σε ακόμα πιο καινοτόμες μεθόδους, όπως η συγκεκριμένη στρατηγική με τους ήχους γάτας, προκειμένου να εκμεταλλευτούν την αναγνωρισμένη αδυναμία των Ρώσων για τα αιλουροειδή.
Αυτή η πρακτική έχει αναφερθεί πως χρησιμοποιείται στην πρώτη γραμμή του πολέμου στην περιοχή του Ντόνετσκ. Στην περιοχή αυτή, έχουν σημειωθεί μερικές από τις πιο σφοδρές μάχες τους τελευταίους μήνες, καθώς οι ρωσικές δυνάμεις προσπαθούν να καταλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερα εδάφη, λόγω της επιστροφής του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, με σκοπό την διαπραγμάτευση απ’ όσο τον δυνατόν ισχυρότερη θέση.
Όπως αναφέρει η εφημερίδα The Times, ο Λεονίντ Οτντελνόφ, ο οποίος είναι διοικητής μιας μονάδας εκκαθάρισης ναρκοπεδίων, μοιράστηκε την εμπειρία του στο κρατικό κανάλι TV Zvezda. Συγκεκριμένα, είπε: «Μπαίνουμε σε κτίρια, ακούμε νιαουρίσματα, για παράδειγμα, να έρχονται από ένα ντουλάπι».
Ο ίδιος εξήγησε πως, όταν ανοίγουν την πόρτα του ντουλαπιού, πιστεύοντας ότι πρόκειται για μια γάτα που μπορεί να χρειάζεται βοήθεια, πυροδοτείται μια έκρηξη. Ο λόγος για αυτό είναι ότι το ντουλάπι έχει μετατραπεί σε παγίδα με εκρηκτικά, που έχουν τοποθετηθεί εκεί για να προκαλέσουν τον θάνατο Ρώσων στρατιωτών.
Οι αναλυτές έχουν συχνά επισημάνει τη δημιουργικότητα και την ευφυΐα των τακτικών που χρησιμοποιεί η Ουκρανία ως βασικό παράγοντα ενίσχυσης της άμυνάς της απέναντι στη Ρωσία, κατά τη διάρκεια σχεδόν τριών ετών σφοδρού πολέμου.
Στο Defense News, ο Φίλιπ Γουασιέλεφσκι του Ινστιτούτου Εξωτερικής Πολιτικής και ο πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ, Γουίλιαμ Κόρτνεϊ, ανέφεραν τον περασμένο Μάρτιο: «Χρησιμοποιώντας ανορθόδοξες και ευφάνταστες τακτικές, οι πολεμιστές της Ουκρανίας σημειώνουν εκπληκτικά κέρδη».
Οι γάτες τους κάνουν παρέα στα χαρακώματα – Ιστορίες συντροφιάς και φιλίας
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της Ουκρανίας έχουν κατακλυσθεί από γάτες, οι οποίες βοηθούν ψυχικά και συναισθηματικά τους στρατιώτες, προσελκύουν δωρεές προς τον στρατό και, φυσικά, αποκρούουν τους εισβολείς – στην περίπτωσή τους τα ποντίκια, που επίσης έχουν κατακλύσει τα χαρακώματα.
Οι γάτες που εμφανίζονται στα χαρακώματα είναι συχνά ζώα που έχουν εγκαταλειφθεί ή έχουν χάσει τους κηδεμόνες τους λόγω του πολέμου. Αντιμέτωπες με τον κίνδυνο που προκαλούν οι συνεχείς βομβαρδισμοί και τα ναρκοπέδια, αναζητούν την προστασία των ανθρώπων για να επιβιώσουν.
«Όταν αυτό το μικρό πλασματάκι έρχεται σε εσένα αναζητώντας προστασία, πώς να του πεις όχι; Είμαστε δυνατοί, γι’ αυτό προστατεύουμε τα πιο αδύναμα πλάσματα που ζουν στις ίδιες φρικτές συνθήκες με εμάς, από τη στιγμή που οι Ρώσοι εμφανίστηκαν στη γη μας», λέει ο Ολεξάντρ Γιαμπστάνκα, γιατρός του ουκρανικού στρατού.
«Όταν έχουμε γάτες, σχεδόν πάντα δεν έχουμε ποντίκια», προσθέτει ο Γιαμπτσάνκα.
O Γιαμπσάνκα παραδέχεται πως ποτέ δεν συμπαθούσε τις γάτες. Αυτό άλλαξε πριν από δύο χρόνια, όταν βρήκε ή μάλλον τον βρήκε η Καρολίνα, μια αδέσποτη με θάρρος, που με το έτσι θέλω εγκαταστάθηκε στη θέση της μονάδας, στο χωριό Σερεμπριάνκα του Ντονέτσκ.
«Μια ημέρα η Καρολίνα ήρθε εκεί που κοιμόμασταν. Αρχίσαμε να βρίζουμε. Εκείνη απάντησε με γεννητούρια. Τώρα έχουμε μια οικογένεια έξι γατιών», λέει ο Γιαμπσάνκα.
«Δεν μπορείς να εγκαταλείψεις ένα άμοιρο πλάσμα που σε επέλεξε ως την τελευταία του ελπίδα», λέει με τρυφερότητα ο ίδιος.
«Κάποιοι τα υιοθετούν και τα παίρνουν σπίτι, άλλοι προτιμούν να τα κρατήσουν στα χαρακώματα, ακόμη και να τα δίνουν σε άλλες μονάδες στο πλαίσιο ενός rotation», λέει ο Ολεξάντρ Στούπουν, εκπρόσωπος του ουκρανικού στρατού, σύμφωνα με το Politico.
Ένας από τους γάτους που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πολέμου στην Ουκρανία έχει την ιδιαίτερη «τιμή» να μοιράζεται το όνομά του με έναν από τους πιο ικανούς στρατηγούς της χώρας, τον Ολεξάντρ Σίρσκι, διοικητή των χερσαίων δυνάμεων του ουκρανικού στρατού. Ο ιδιοκτήτης του γάτου, Ρομάν Σινίτσιν, επιμένει όμως ότι αυτή η σύμπτωση δεν έχει καμία στρατηγική ή ιδιαίτερη σημασία. «Τον βάφτισα έτσι επειδή του αρέσει το τυρί (σ.σ. syr στα ουκρανικά)», εξηγεί, προσθέτοντας με χιούμορ ότι «Φυσικά, μια γάτα με το ίδιο όνομα με τον στρατηγό μας έχει ήδη γίνει στρατιωτικό ανέκδοτο».
Ο Σινίτσιν βρήκε τον γάτο Σίρσκι κατά τη διάρκεια μιας πολεμικής αποστολής σε ένα χωριό στην πρώτη γραμμή, όπου οι στρατιώτες για περίπου ένα μήνα ζούσαν σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι γεμάτο ποντίκια. «Οι πιο πολλοί ντόπιοι είχαν φύγει, οπότε το χωριό καταλήφθηκε από γάτες», αναφέρει ο Σινίτσιν. Εκεί, οι στρατιώτες αποφάσισαν να «πιάσουν» τον γάτο, προσφέροντάς του φαγητό, προκειμένου να τον κρατήσουν μαζί τους.
«Όταν φύγαμε από αυτή τη θέση, τον πήρα στο σπίτι μου. Τώρα ζει με την οικογένειά μου στο Κίεβο, αλλά συνεχίζει να βοηθά τον στρατό. Χρησιμοποιήσαμε τη δημοτικότητά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να συγκεντρώσουμε 147.000 ευρώ για συστήματα UAV Mini Shark για το πυροβολικό», δήλωσε ο Σινίτσιν.
«Ο Σαΐμπικ έχει ένα τεράστιο χάρισμα. Μια νύχτα κρύωνα, οπότε τον πήρα μαζί μου στο sleeping bag. Κι έπειτα, τον ερωτεύτηκα. Πλέον, δεν είναι μόνο ο καλύτερός μου φίλος, είναι ο γιος μου», λέει ο 26χρονος Ολεξάντρ Λιάσουκ, που κατά τη διάρκεια του πολέμου έχει μετακινηθεί σε πλήθος θέσεων, πάντα όμως μαζί με τον «γιο» του και «τέλειο κυνηγό».
«Μια φορά είχαμε λάβει θέση σε σε ένα δάσος και έπιασε 11 ποντίκια μέσα σε μία ημέρα. Μάλιστα, κάποιες φορές μού τα φέρνει στο σλίπινγκ μπαγκ», λέει με περηφάνια για τα «δωράκια» του Σαΐμπικ.
SiteDesign