“Δεξιόμετρο”…

Παλιότερα είχαμε τα “αριστερόμετρα”, τώρα πιάσαμε τα “δεξιόμετρα”. Ο λόγος για το εάν ο πρωθυπουργός έστριψε το τιμόνι της Ν.Δ προς τα δεξιά, υπό τον φόβο περαιτέρω απωλειών ψηφοφόρων προς την αποχή, τον Βελόπουλο, ή την Λατινοπούλου και με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι ένας στους πέντε ( περίπου 20%) δηλώνει ότι θα επιλέξει στις επόμενες κάλπες ένα από τα κόμματα της λεγόμενης υπερδεξιάς.

Κατ’ αρχάς, ας αναρωτηθούμε πόση αξία έχει πιά ο κλασικός διαχωρισμός μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Για παράδειγμα, στις πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ, μαύροι και ισπανόφωνοι ψηφοφόροι προτίμησαν τον Ντόναλντ Τραμπ από την Κάμαλα Χάρις, σπάζοντας τα σύνορα που περιφρούρησαν για πολλά χρόνια οι “Δημοκρατικοί”. Τα παρισινά προάστια ψηφίζουν Λεπέν, οι Αυστριακοί αποκτούν, εντελώς “φυσιολογικά” ακροδεξιό καγκελάριο, το Γερμανικό ακροδεξιό AfD σαρώνει στα ομόσπονδα κρατίδια, ακόμα και σε προπύργια του CDU, αλλά και του SPD, οι Ιταλοί έχουν λησμονήσει εντελώς το “μουσολινικό” παρελθόν της Μελόνι και ων ουκ έστι αριθμός μετακινήσεων ψηφοφόρων στον γνωστό άξονα. Κάποιες πρόδρομες ενδείξεις φέρνουν ακόμα και το Reform UK να αποκτά δημοσκοπικό προβάδισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Κάτι έχει αλλάξει και δεν το άλλαξε ο Τραμπ, όπως αφελώς διακινείται. Εκ των υστέρων, ο Τραμπ του δίνει μία ακόμα “νομιμοποιητική” βάση. Η υπερσυντηρητική στροφή στην Ευρώπη έχει ξεκινήσει από την πρώτη θητεία του (νέου) προέδρου των ΗΠΑ, στην δε Αμερική το κύμα μεγάλωνε εδώ και χρόνια και ο “κύριος MAGA” δεν έκανε κάτι περισσότερο να ανέβει στην κορυφή του, αξιοποιώντας την παρατεταμένη ύπνωση της ελίτ των “Δημοκρατικών”.

Ο νέος ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών στη Γερμανία Φρίντριχ Μερτς (που οδεύει προς τις πρόωρες εκλογές της 23ης Φεβρουαρίου μετά την παταγώδη αποτυχία του συνασπισμού υπό τον Όλαφ Σολτς) δεσμεύτηκε για δραστικές περικοπές στο δικαίωμα ασύλου, ακόμα και στρατό στα σύνορα για τους μετανάστες. Είναι το ίδιο κόμμα (CDU), η ιστορική ηγέτης του οποίου Άνγκελα Μέρκελ εφάρμοζε, το 2015-16, την πολιτική των ανοικτών συνόρων!

Ο Μερτς ήταν σαφής: “…θα υπάρχει ντε φάκτο απαγόρευση εισόδου στην Ομοσπονδιακή Γερμανία για όλους όσους δεν διαθέτουν έγκυρα ταξιδιωτικά έγγραφα, αυτό θα ισχύει ξεκάθαρα και για όσους δικαιούνται διεθνούς προστασίας. Μου είναι εντελώς αδιάφορο, ποιος στηρίζει πολιτικά αυτόν τον δρόμο. Λέω απλώς ότι εγώ δεν πρόκειται να ακολουθήσω κανέναν άλλον δρόμο”. Θα ανακόψουν αυτά την άνοδο του AfD; Το πιθανότερο είναι πως όχι.

Αυτή η “στροφή”, από τη Νεμπράσκα και το Ουϊσκόνσιν, μέχρι τη Σαξωνία, τη Βιέννη και τα απόκεντρα σημεία της γαλλικής πρωτεύουσας, μπορεί να έχει ανά περίπτωση κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ωστόσο είναι ουσιαστικά η επιτύμβιος στήλη της θαλερής αλαζονείας κυβερνήσεων και πολιτικών της τελευταίας δεκαετίας.

Από την αμερικανική ελίτ που θεωρούσε το Μανχάταν κέντρο του κόσμου, μέχρι την Φραγκφούρτη και τα Ηλύσια Πεδία. Η λεγόμενη δεξιά στροφή, λοιπόν, είναι το “R.I.P” (Rest In Peace) της εμμονής Συντηρητικών, Φιλελεύθερων και Σοσιαλδημοκρατών να μην κατανοούν τα κοινωνικά ρεύματα, τις ογκούμενες ανισότητες, τις χαμένες δουλειές, την ακρίβεια. Αλλά και την αδυναμία αντιμετώπισης του μεταναστευτικού στην “πηγή” του, εκεί που δημιουργούνται τα κύματα των απελπισμένων. Την ώρα που οι άνθρωποι συντηρητικοποιούνταν η Ευρώπη έκανε πολέμους και καλλιεργούσε εχθροπάθεια.

Καθ’ ημάς, αφελώς, πάλι, χρεώνουν την εκτόξευση της Λατινοπούλου (πέρυσι τέτοια εποχή η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων δεν την γνώριζε), ή του Βελόπουλου, στον Τραμπ. Ακόμα και τώρα περιορίζουν την μετεωρική δυναμική του υπερδεξιού ρεύματος στο τραμπικό μομέντουμ, ή τη woke ατζέντα. Είναι, όμως, κυρίως η ακρίβεια και η απουσία προοπτικής βελτίωσης της ζωής τους που παραλύει τους ανθρώπους, που τους καθοδηγεί στα τυφλά και εμποδίζει πολλούς να κατανοήσουν ότι κανένας απ΄ αυτούς δεν μπορεί να τους λύσει τα προβλήματα. Βλέπουν μόνο ότι ούτε οι κυβερνητικές εναλλακτικές μπορούν να το κάνουν, βιώνουν, δε, την γενικότερη απαξίωση των κομμάτων εξουσίας και τείνουν προς οτιδήποτε προσποιείται το “αντισυστημικό”.

Το να αντιμετωπίσει κάποιος την ακροδεξιά είναι ζητούμενο. Αφού, προηγουμένως, κατανοήσει πως πρέπει να αντιμετωπίσει τις αιτίες της και όχι να ενοχοποιήσει τα πρόσωπα που την εκπροσωπούν. Είναι δυσκολότερο, και κανένα “δεξιόμετρο” δεν θα δείξει το δρόμο, όπως κανένα “αριστερόμετρο” δεν κατόρθωσε να αντιμετωπίσει συνολικά την κρίση της προηγούμενης δεκαετίας.