Αν το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού δεν ονομαστεί “Μίμης Δομάζος” θα πρόκειται για ιστορική απρέπεια και αδικία

Όταν ο Μίμης Δομάζος υπέγραφε το πρώτο δελτίο του με τον Παναθηναϊκό (αντί μίας πορτοκαλάδας όπως έχει πει πολλάκις στις κατά καιρούς συνεντεύξεις του) η ομάδα μετρούσε την κατάκτηση μόλις τριών πρωταθλημάτων (1930, 1949, 1953). Ο σύλλογος που έγινε 50 ετών το 1958 ήταν μεν μεγάλος αλλά όχι ακόμα πολύ μεγάλος όπως έγινε στη συνέχεια με πρωταγωνιστή το βραχύσωμο επιτελικό μέσο από τους Αμπελόκηπους.

Τυχαίο; Μάλλον όχι. Όπως δεν ήταν τυχαίο ότι ο Δομάζος υπέγραψε στον Παναθηναϊκό και όχι σε κάποια άλλη ομάδα. Ο ίδιος έλεγε πάντα με καμάρι ότι τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματά του τα έκανε μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το γήπεδο της ομάδας στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Και είναι πράγματι ένας θαυμάσιος συμβολισμός το γεγονός ότι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία αυτής της ομάδας (αμφιβάλλει κανείς γι’ αυτό;) έμαθε την μπάλα στην περιοχή όπου βρίσκεται ακόμη και σήμερα το dna του συλλόγου. Οι Αμπελόκηποι μυρίζουν Παναθηναϊκό από χιλιόμετρα, όλοι το γνωρίζουμε.

Παρά την ηγετική και καταλυτική παρουσία του στα γήπεδα, ο Δομάζος παρέμεινε πάντα ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας

Για να διαπιστώσουμε τι είναι αυτό που οι πάντα ευρηματικοί Αμερικανοί ονομάζουν Legacy στον αθλητισμό, μετράμε απλώς τους τίτλους που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός όσο ο “Στρατηγός” φορούσε τη φανέλα με το τριφύλλι: Εννέα Πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα. Στη δομάζεια περίοδό του δηλαδή ο Παναθηναϊκός τετραπλασίασε τους τίτλους πρωταθλήματος που έβαλε στην τροπαιοθήκη του, από τρεις (πριν το 1959) τους έκανε δώδεκα (μέχρι το 1980 όταν ο Δομάζος κρέμασε τα παπούτσια του σε ηλικία 38 ετών).

Αυτό σημαίνει παρακαταθήκη, αυτό σημαίνει πραγματικά πολύ μεγάλη προσφορά, αυτό συνιστά θρυλικό κατόρθωμα. Με πρωταγωνιστή τον κοντό με το 10 ο Παναθηναϊκός έγινε καθαρά πρωταθληματική ομάδα, διεύρυνε τη δημοφιλία του, μπήκε ακόμα και στο ευρωπαϊκό κάδρο με την έξοχη πορεία προς το Γουέμπλεϊ τη σεζόν 1970-1971 υπό την καθοδήγηση του μυθικού Φέρενς Πούσκας.

Θα έλεγε κανείς ότι ο Δομάζος όρισε τον Παναθηναϊκό και το μέγεθός του. Γιγαντώθηκε ο σύλλογος μαζί με τον παίκτη ή μάλλον λόγω και του παίκτη. Τον πήρε από το χέρι (όχι μόνος βέβαια) και τον τοποθέτησε στο κλαμπ των πραγματικά σπουδαίων συλλόγων ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο ότι τον Δομάζο μνημόνευσε χθες ακόμα και η επίσημη ιστοσελίδα της UEFA.

Ο Δομάζος, λαϊκός ήρωας των Κυριακών κατά τις ταραγμένες, για την Ελλάδα, δεκαετίες του 60 και του 70, ήταν ίσως και ο πρώτος πραγματικός σούπερ σταρ ποδοσφαιριστής της χώρας. Παντρεύτηκε την εξαιρετικά δημοφιλή εκείνη την εποχή Βίκυ Μοσχολιού σ’ έναν παραμυθένιο γάμο που έγινε πρώτο θέμα στα περιοδικά και τις εφημερίδες. Αλλά ο κοντός δεν ήταν ποτέ ο άνθρωπος που θα “ψωνιζόταν” με τη φήμη και τη δόξα (τα χρήματα, έτσι και αλλιώς, ήταν λίγα).

Αντιθέτως, παρά την ηγετική και καταλυτική παρουσία του στα γήπεδα, ο Δομάζος παρέμεινε πάντα ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Τον έβρισκες σχεδόν όποτε ήθελες στην καφετέρια που διατηρούσε στη Βικτώρια, τον ενοχλούσες άνετα στο σταθερό και εν συνεχεία στο κινητό τηλέφωνο. Δεν τον ήξεραν τον βεντετισμό εκείνα τα παιδιά που δεν πληρώθηκαν ποτέ ανάλογα με τα πόσα πρόσφεραν αφού το άθλημα παρέμενε αλυσοδεμένο στον ερασιτεχνισμό.

• Του είχε βγει σαν μαράζι, όπως σε όλους τους μεγάλους εκείνης της γενιάς. “Οι σημερινοί βγάζουν εκατομμύρια, εμείς παλεύαμε για τον κέρασμα των παραγόντων και καμία πρόσληψη στο δημόσιο”. Το έλεγε, με παραλλαγές, χιλιάδες φορές.

Εδώ που τα λέμε δίκιο είχε. Τον φαντάζεστε σε κατοπινές εποχές; Τον φαντάζεστε τώρα με όλα εκείνα τα τρομερά προσόντα που είχε; Το χαμηλό κέντρο βάρους, την εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, το πόδι – διαβήτη, την ταχύτητα, τα ηγετικά του προσόντα; Ενας Μίδας θα ήταν, ο,τι έπιανε θα γινόταν αυτομάτως χρυσός.

Δεν τον ήξεραν τον βεντετισμό εκείνα τα παιδιά που δεν πληρώθηκαν ποτέ ανάλογα με τα πόσα πρόσφεραν αφού το άθλημα παρέμενε αλυσοδεμένο στον ερασιτεχνισμό

Ισως όμως να είναι καλύτερα έτσι. Γιατί ακόμα και εμείς που δεν τον προλάβαμε αγωνιζόμενο, συνειδητοποιήσαμε το μεγαλείο του μέσα από την απλότητά του. Τον βλέπαμε πάντα στη Λεωφόρο, καθισμένο στα επίσημα, μαζί συνήθως με τον διόσκουρό του Αντώνη Αντωνιάδη και ξέραμε ότι η αύρα του, ακόμα και μέσα από τα απλά ρούχα που φορούσε, είχε κάτι το ξεχωριστό, ειδικά σε εκείνο το γήπεδο στο οποίο δοξάστηκε.

• Ο Παναθηναϊκός σύντομα θα έχει το δικό του σύγχρονο γήπεδο, μακριά από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Αν αυτό, δεν πάρει το όνομα “Μίμης Δομάζος” θα πρόκειται για ιστορική απρέπεια και αδικία. 

Μέχρι τότε, ο Μίμης θα αποχαιρετήσει το αγαπημένο του γήπεδο τη Δευτέρα, όταν το αυτοκίνητο που θα τον μεταφέρει στη Μητρόπολη θα σταματήσει για μία τελευταία φορά στο “Απόστολος Νικολαϊδης”.

Θα ακουστεί ο ύμνος της ομάδας, η φιγούρα του θα εμφανιστεί στα μάτριξ του γηπέδου και ο “Στρατηγός” εν συνεχεία θα αναχωρήσει για το μεγάλο ταξίδι προς τους ουρανούς. Νικητής και αιώνιος τροπαιούχος στα γήπεδα του παραδείσου.