New York Times: Συντάκτες και αρθρογράφοι σχολιάζουν την ομιλία Τραμπ- Οι καλύτερες και οι χειρότερες στιγμές- Τι άλλο τράβηξε την προσοχή
Η Συντακτική ομάδα του Libre
Αναλυτές και συνεργάτες των New York Times εξέτασαν διεξοδικά την πρώτη ομιλία του Ντόναλντ Τραμπ ως 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ, επισημαίνοντας τις πιο αξιοσημείωτες στιγμές της, τόσο τις καλύτερες όσο και τις αμφιλεγόμενες. Το σχόλιό τους επικεντρώθηκε τόσο στο περιεχόμενο όσο και στις εντυπώσεις που άφησε το ύφος και οι δεσμεύσεις του Τραμπ.
Οι καλύτερες στιγμές
Kristen Soltis Anderson: Μου άρεσε το κλείσιμο: «Η φιλοδοξία είναι το αίμα κάθε μεγάλου έθνους». Το κάλεσμα για περιπέτεια και μεγαλείο ήταν ισχυρό. Παρότι αναφέρθηκε στην «αμερικανική παρακμή», το βασικό μήνυμα δεν ήταν αυτό. Ηταν: «Επιστρέφω στην προεδρία με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία».
Josh Barro: Ο Τραμπ υποσχέθηκε να «εξαγάγει αμερικανική ενέργεια σε όλο τον κόσμο». Μια έξυπνη πρωτοβουλία που θα ενισχύσει την οικονομία, θα μειώσει τις τιμές για τους καταναλωτές, θα δώσει στην Ευρώπη μια αξιόπιστη εναλλακτική στο ρωσικό φυσικό αέριο και θα μειώσει την εξάρτησή μας από τον ΟΠΕΚ.
Ross Douthat: Η ομιλία ισορρόπησε ανάμεσα στην υπόσχεση να βάλει την αμερικανική σημαία στον Αρη και την πρόθεση να επαναφέρει το όνομα του Ντενάλι σε όρος ΜακΚίνλεϊ.
David French: Η εκτέλεση του “The Battle Hymn of the Republic” ήταν εξαιρετική, αλλά το βρήκα ταυτόχρονα εμπνευσμένο και παράταιρο με το πνεύμα του MAGA. Είναι ύμνος της Ενωσης που ακούστηκε στην ορκωμοσία ενός ανθρώπου που προσπάθησε να υποκινήσει εξέγερση.
Mara Gay: Αυτό που ξεχώρισα ήταν η αναγνώριση από τον Τραμπ ότι η αμερικανική κυβέρνηση «αντιμετωπίζει μια κρίση εμπιστοσύνης», κάτι που ισχύει. Απόλαυσα να τον βλέπω να επαναβεβαιώνει τη δέσμευσή του για τους δασμούς, μιλώντας μπροστά σε μια αίθουσα γεμάτη δισεκατομμυριούχους που ήταν υποχρεωμένοι να τον χειροκροτήσουν.
Michelle Goldberg: Δεν υπάρχει πιο ειρωνική στιγμή από το να βλέπεις μια φαύλη κακιστοκρατία να εγκαθίσταται στην ίδια αίθουσα που οι οπαδοί της βεβήλωσαν κατά την απόπειρα πραξικοπήματος.
Matt Labash: Η περιορισμένη χωρητικότητα θέσεων στη Ροτόντα του Καπιτωλίου σχεδόν εξάλειψε τη δυνατότητα του Τραμπ να υπερβάλλει για το μέγεθος του πλήθους, όπως έκανε στην προηγούμενη ορκωμοσία. Αν και, ειλικρινά, πιστεύω πως αυτό δεν θα τον σταματήσει. Είναι επαγγελματίας σε τέτοια θέματα.
Liz Mair: Η παρουσία του Τζέι Ντι Βανς στην ορκωμοσία ήταν εμπνευστική. Ποιος καλύτερος τρόπος να τιμήσεις την Αμερική από έναν άνθρωπο που, ως φτωχό παιδί από τα Απαλάχια, ξεπέρασε μια ιστορία γεμάτη εθισμό και δυσλειτουργία για να φτάσει στο δεύτερο υψηλότερο αξίωμα της χώρας;
Katherine Mangu-Ward: Οταν ο Τραμπ είπε ότι θα σταματήσει την κυβερνητική λογοκρισία και θα επαναφέρει την ελευθερία του λόγου στην Αμερική, ήταν εν μέρει ειρωνικό, δεδομένων των ενεργειών της πρώτης του θητείας. Ωστόσο, η προτεραιότητα που έδωσε στην ελεύθερη έκφραση δείχνει τουλάχιστον σωστή κατεύθυνση.
Daniel McCarthy: Ο Τραμπ μίλησε για ειρήνη μέσω ισχύος και διπλωματίας. Η καλύτερη στιγμή του ήταν όταν είπε: «Θα μετράμε την επιτυχία μας όχι μόνο από τις μάχες που κερδίζουμε, αλλά και από τους πολέμους που τελειώνουμε. Και ίσως ακόμη περισσότερο, από τους πολέμους που δεν θα ξεκινήσουμε ποτέ».
Ben Rhodes: Ο Τραμπ ήταν ασυνήθιστα σαφής για τις προθέσεις του: από την αναδιοργάνωση της κυβέρνησης στα δικά του πρότυπα μέχρι τις άμεσες ενέργειες για τα σύνορα, την ενέργεια και το εμπόριο. Ανεξαρτήτως απόψεων, μας έδωσε ξεκάθαρη εικόνα για το τι να περιμένουμε.
Chuck Rocha: Ο Τραμπ απέδειξε γιατί κέρδισε τις εκλογές. Καταλαβαίνει τα παράπονα του Αμερικανού εργαζόμενου. Από την υπόσχεση να ξαναχτίσει το εμπόριο μέχρι την κριτική στα αποτυχημένα συστήματα υγείας και παιδείας. Οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι και αισθάνονται αόρατοι. Σήμερα, ο Τραμπ είπε: «Σας ακούω».
Matthew Schmitz: Η καταγγελία του Τραμπ για ένα «ριζοσπαστικό και διεφθαρμένο κατεστημένο» ήταν η καλύτερη στιγμή της ομιλίας. Συνόψισε γιατί, παρά τις διώξεις, οι Αμερικανοί τον έστειλαν ξανά στον Λευκό Οίκο. Οι κατηγορίες εναντίον του δεν έβλαψαν τον ίδιο. Εβλαψαν εκείνους που τις προκάλεσαν.
Megan K. Stack: Οι Αμερικανοί είναι κουρασμένοι από τους ατέλειωτους πολέμους που δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντά μας. Δεν είχαμε ξανακούσει έναν πρόεδρο να λέει πως η επιτυχία της χώρας θα πρέπει να μετριέται «με τους πολέμους που τελειώνουμε» και «τους πολέμους στους οποίους δεν εμπλεκόμαστε».
Οι χειρότερες στιγμές
Anderson: Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η φράση «Ο Κόλπος της Αμερικής» κατάφερε να περάσει στην τελική εκδοχή της ομιλίας. Ηταν υπερβολικά μικρόψυχη για μια τόσο σημαντική στιγμή.
Barro: Η μαγική σκέψη του Τραμπ σχετικά με τους δασμούς, ιδιαίτερα η δήλωσή του ότι «θα επιβάλουμε δασμούς και φόρους σε ξένες χώρες για να πλουτίσουν οι πολίτες μας», ήταν εξωφρενική. Οι δασμοί δεν λειτουργούν έτσι. Είτε αυξάνουν το κόστος για τους Αμερικανούς καταναλωτές, είτε ενισχύουν το δολάριο, ακυρώνοντας τον στόχο του Τραμπ να ενισχύσει την αμερικανική βιομηχανία και τις εξαγωγές.
Douthat: Φοβάμαι ότι δεν μπορώ να υποστηρίξω το αφήγημα για τον «Κόλπο της Αμερικής».
French: Ο τίτλος της ομιλίας του Τραμπ θα μπορούσε να είναι «Αμερικανική Σφαγή 2: Απόλυτη Σφαγή». Αν είναι δυνατόν, η δεύτερη ορκωμοσία του ήταν ακόμη πιο σκοτεινή από την πρώτη. Αντί να προσπαθήσει να ενώσει τους Αμερικανούς, παρουσίασε την πιο ζοφερή εικόνα για την κατάσταση του έθνους και τον χαρακτήρα των αντιπάλων του. Επιπλέον, παρουσίασε τον εαυτό του ως έναν είδος μεσσιανικής φιγούρας, τον άνθρωπο που σώθηκε από τον Θεό για τη μεγαλοσύνη του έθνους. Αν θέλει κανείς να θέσει τα θεμέλια του αυταρχισμού, αυτός είναι ο τρόπος.
Gay: Το προσωπικό «ευχαριστώ» του Τραμπ στους μαύρους και ισπανόφωνους που τον ψήφισαν, ακολουθούμενο από την αναφορά του στον δρα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: «Θα κάνουμε το όνειρό του πραγματικότητα». Αυτή η φράση με έκανε να εύχομαι να βρισκόμουν σε μια παραλία κάπου στον Κόλπο της Αμερικής.
Goldberg: Η ιμπεριαλιστική απειλή για την επανακατάληψη της διώρυγας του Παναμά.
Labash: Πρέπει να νιώσετε λίγο συμπάθεια για τον Ελον Μασκ, που βρήκε χρόνο από το φορτωμένο πρόγραμμα των tweets του για να εμφανιστεί με το καλύτερό του κοστούμι. Ο Τζον Ρόμπερτς δεν τον όρκισε καν ως συμπρόεδρο. Το υπουργείο Κυβερνητικής Αποδοτικότητας του Μασκ ίσως χρειαστεί να καταργήσει το Ανώτατο Δικαστήριο.
Mair: Ηταν περίεργο να δούμε πόσος χρόνος χρειάστηκε για να σηκωθούν όλοι και να ζητωκραυγάσουν για τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός στη Μέση Ανατολή, η οποία επιτέλους θα φέρει πολλούς από τους ομήρους που απήχθησαν στις 7 Οκτωβρίου 2023 πίσω στις οικογένειές τους. Η συμφωνία δεν είναι τέλεια –καμία συμφωνία που αντιμετωπίζει τέτοιες προκλήσεις δεν θα μπορούσε να είναι– αλλά πρόκειται για ένα σημαντικό επίτευγμα.
Mangu-Ward: Τα σχόλια του Τραμπ για την «εργαλειοποίηση» του υπουργείου Δικαιοσύνης περιείχαν ένα διπλό υπονοούμενο και έναν εξαιρετικά απίθανο ισχυρισμό: «Ποτέ ξανά η τεράστια δύναμη του κράτους δεν θα χρησιμοποιηθεί ως όπλο για τη δίωξη πολιτικών αντιπάλων, κάτι για το οποίο ξέρω κάτι». Ο Τραμπ υπήρξε και στις δύο πλευρές αυτής της εξίσωσης και θα μπορούσε να βρεθεί ξανά, εάν χρησιμοποιήσει το υπουργείο Δικαιοσύνης για να κυνηγήσει πολιτικούς αντιπάλους και διωχθεί μετά τη δεύτερη θητεία του.
McCarthy: Για τους υποστηρικτές του οικονομικού εθνικισμού, μία από τις καλύτερες φράσεις ήταν: «Αντί να φορολογούμε τους πολίτες μας για να πλουτίζουν άλλες χώρες, θα επιβάλλουμε δασμούς και φόρους σε ξένες χώρες για να πλουτίζουν οι πολίτες μας». Ωστόσο, η δημιουργία μιας νέας Υπηρεσίας Εξωτερικών Εσόδων είναι λιγότερο συναρπαστική από το να περιορίσουμε την υπάρχουσα Υπηρεσία Εσωτερικών Εσόδων.
Rhodes: Η σχεδόν αποκαλυπτική απεικόνιση μιας διεφθαρμένης και παρακμάζουσας Αμερικής από τον Τραμπ παρείχε ένα ανατριχιαστικό προοίμιο για τον ισχυρισμό του ότι ο Θεός τον έσωσε για να κάνει την Αμερική Μεγάλη Ξανά. Αυτή ήταν η πολιτική του ισχυρού άνδρα, μετατρεπόμενη σε θεία πρόνοια, προμηνύοντας μια νέα εμπειρία για μια αδοκίμαστη Αμερική.
Rocha: Τα σχόλια για τη διώρυγα του Παναμά και τον Κόλπο της Αμερικής ήταν ντροπιαστικά. Νομίζει ότι κερδίζει πολιτικούς πόντους, αλλά στην πραγματικότητα δεν λειτουργεί έτσι. Εξελέγη για να μειώσει το κόστος της βενζίνης και των παντοπωλείων, όχι για να μετονομάσει ένα βουνό στην Αλάσκα.
Schmitz: Η παρουσία του Ελον Μασκ στο πλήθος θύμιζε τι είναι πιο πιθανό να εμποδίσει τη δεύτερη θητεία του Τραμπ: επιχειρηματικά συμφέροντα που αντιτίθενται στην εντολή του να περιορίσει τη μετανάστευση, να αναζωογονήσει την αμερικανική βιομηχανία και να απελευθερώσει την Αμερική από την εξάρτηση από ξένες δυνάμεις. Το να φοράς ένα κόκκινο καπέλο δεν σε κάνει MAGA.
Stack: Η βοή του πλήθους στην αναφορά στο «υγρό χρυσάφι κάτω από τα πόδια μας». Δεν μπορούμε να ξανακάνουμε την Αμερική μεγάλη με μερικά πυρηνικά εργοστάσια που δεν θα μολύνουν περαιτέρω το περιβάλλον;
Τι άλλο κέντρισε την προσοχή σας
Anderson: Βρήκα τη στιγμή της ορκωμοσίας του Βανς συγκινητική. Από τη διακριτική και ικανότατη διαχείριση των παιδιών τους από τη σύζυγό του, Ούσα Βανς, μέχρι το περήφανο βλέμμα της μητέρας του την ώρα που έδινε τον όρκο, ήταν ένα τρυφερό στιγμιότυπο.
Barro: Η Κάρι Αντεργουντ αντιμετώπισε τεχνικές δυσκολίες αλλά ως επαγγελματίας αντιμετώπισε το πρόβλημα, τραγουδώντας a cappella το «America the Beautiful» όταν δεν είχε μουσική συνοδεία.
Douthat: Αυτή ήταν η ήπια εκδοχή του Τραμπ, που διαβάζει από το teleprompter, αναφέροντας μια προβλέψιμη λίστα εκτελεστικών διαταγμάτων, αποφεύγοντας τις πιο διχαστικές πιθανές ενέργειες και παραμένοντας κυρίως στο κείμενο. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο πραγματικός ενθουσιασμός του Τραμπ εμφανίστηκε μόνο όταν άρχισε να μιλάει για… τη διώρυγα του Παναμά.
French: Το παιδικό χαμόγελο του Μασκ όταν ο Τραμπ υποσχέθηκε να πάει στον Αρη. Υποστηρίζω πλήρως την αποστολή στον Αρη ως εθνική αποστολή, αλλά όταν αυτό σημαίνει ότι δισεκατομμύρια δολάρια μπορεί να καταλήξουν στις τσέπες του πλουσιότερου υποστηρικτή του Τραμπ, μυρίζει διαφθορά.
Gay: Πρόσεξα ότι η δικαστής Κετάντζι Μπράουν Τζάκσον φορούσε ένα εντυπωσιακό περιδέραιο από κοχύλια cowrie, που συχνά συμβολίζουν προστασία και αντίσταση στη μαύρη Αμερική. Ηταν μια ωραία πινελιά που έφερε μια διαφορετική οπτική μέσα στον χώρο.
Goldberg: Ηταν πολύ αποκαλυπτικό ότι οι τεχνολογικοί ολιγάρχες είχαν θέσεις στην πρώτη σειρά, μπροστά από τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Η εποχή της αλγοριθμικής φεουδαρχίας έχει αρχίσει.
Labash: Η Μελάνια φόρεσε το καπέλο της τόσο χαμηλά που δεν μπορούσες καν να δεις τα μάτια της. Και δεν την κατηγορώ. Με όλους τους υποκριτές, τους κόλακες και τους ευκαιριακούς τυχοδιώκτες εκεί μέσα, ούτε εγώ θα ήθελα να με δουν σε αυτό το πλήθος.
Mair: Ο Μπάρον Τραμπ ίσως έκλεψε την παράσταση. Και το σχεδόν «heavy-metal» σακάκι της Κάμαλα Χάρις ήταν εντυπωσιακό.
Mangu-Ward: Ο Τραμπ συνέχισε να διαστρεβλώνει το ποιος θα επωμιστεί το κόστος των δασμών: «Αντί να φορολογούμε τους πολίτες μας για να πλουτίζουν άλλες χώρες, θα φορολογούμε τις ξένες χώρες για να πλουτίζουν οι πολίτες μας». Αυτό απλώς δεν λειτουργεί έτσι.
McCarthy: Το πιο οικείο περιβάλλον της Ροτόντας έστειλε μήνυμα ενότητας, με τον πρόεδρο να επισκέπτεται τον χώρο του Κογκρέσου. Ο Τόμας Τζέφερσον ίσως να το προτιμούσε αυτό από τις σύγχρονες μαζικές υπαίθριες ορκωμοσίες με την αυτοκρατορική μεγαλοπρέπεια.
Rhodes: Δεν υπήρξε καμία αναφορά σε συμμάχους, παγκόσμιους θεσμούς, την Ουκρανία ή καν στην ύπαρξη της κλιματικής αλλαγής. Οι εχθροί της Αμερικής παρουσιάστηκαν ως τα μεξικανικά καρτέλ και ο Παναμάς. Οποιος έχει δει τις τελευταίες τέσσερις ορκωμοσίες καταλαβαίνει ότι η Αμερική δεν μπορεί να διατηρήσει μια συνεπή εξωτερική πολιτική ή ακόμα και κοσμοθεωρία.
Rocha: Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε έναν πρόεδρο να ευχαριστεί τους μαύρους και Λατινοαμερικανούς πολίτες σε ομιλία ορκωμοσίας; Η απάντηση είναι ποτέ. Ισως γι’ αυτό τα πήγε τόσο καλά με αυτούς τους ψηφοφόρους. Τους αναγνώρισε και τους ευχαρίστησε, κάτι που έχει μεγάλη σημασία για αυτές τις κοινότητες που αγωνίζονται για αναγνώριση εδώ και χρόνια. Οι Δημοκρατικοί θα μπορούσαν να μάθουν κάτι από αυτή τη στρατηγική.
Schmitz: Η αναφορά του Τραμπ στην κληρονομιά του δρος Κινγκ πρέπει να ληφθεί σοβαρά, ακόμα κι από εκείνους που απορρίπτουν τις πολιτικές του.
Stack: Ναι, πραγματικά πιστεύει ότι ο Θεός τον έσωσε από απόπειρα δολοφονίας για να σώσει εκείνος τη χώρα. Είναι φυσιολογικό να αποκτάς περισσότερη πίστη μετά από μια εμπειρία κοντά στον θάνατο, αλλά η πεποίθησή του ότι είναι «εκλεκτός από τον Θεό» τον κάνει να φαίνεται σαν αρχηγός αίρεσης και δυσοίωνη.
Οι συντάκτες
- Kristen Soltis Anderson: Συνεργάτιδα αρθρογράφος γνώμης, Ρεπουμπλικανή δημοσκόπος και συγγραφέας του βιβλίου «The Selfie Vote».
- Josh Barro: Διαχειρίζεται το newsletter Very Serious και παρουσιάζει το podcast Serious Trouble.
- Ross Douthat, David French και Michelle Goldberg: Μόνιμοι αρθρογράφοι των New York Times.
- Mara Gay: Μέλος του συντακτικού συμβουλίου της εφημερίδας.
- Matt Labash: Πρώην εθνικός ανταποκριτής του The Weekly Standard, συγγραφέας του βιβλίου «Fly Fishing With Darth Vader» και συντάκτης του newsletter Slack Tide.
- Liz Mair: Επικοινωνιολόγος σε καμπάνιες για πολιτικούς όπως ο Scott Walker, Roy Blunt, Rand Paul, Carly Fiorina και Rick Perry. Ιδρύτρια και πρόεδρος της Mair Strategies.
- Katherine Mangu-Ward: Αρχισυντάκτρια του περιοδικού Reason.
- Daniel McCarthy: Αρχισυντάκτης της Modern Age: A Conservative Review.
- Ben Rhodes: Πρώην αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και συγγραφέας του βιβλίου «After the Fall». Ηταν λογογράφος του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.
- Chuck Rocha: Δημοκρατικός αναλυτής.
- Matthew Schmitz: Ιδρυτής και συντάκτης του διαδικτυακού περιοδικού Compact.
- Megan K. Stack: Συνεργάτιδα αρθρογράφος γνώμης.
SiteDesign