Μητσοτάκης- Ανδρουλάκης/ Από τον Piazzolla στους Metalicca…

Στις 4 Δεκεμβρίου 2024, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και το διαδίκτυο είχαν σε περίοπτη θέση τα ενσταντανέ της συνάντησης του πρωθυπουργού με το (νέο τότε) αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όλοι έκαναν λόγο για “τανγκό συναίνεσης”, το εγκώμιο της θεσμικής αντιπολίτευσης, έπλεκαν από την άλλη τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Ενάμιση μήνα μετά, το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την “μονοκομματική υποψηφιότητα” του Κώστα Τασούλα και για δεξιά στροφή, ο δε Νίκος Ανδρουλάκης δηλώνει κατηγορηματικά “ποτέ σε συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ”. Για να αντεπιτεθούν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης και η Ν.Δ με κατηγορίες ότι στήνονται σενάρια συνεργασιών με ΣΥΡΙΖΑ, Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, ακόμα και… ΚΚΕ και, γενικώς, “κόμματα της δραχμής”. Και, μετά, να πάρει τη σκυτάλη ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και να δηλώσει ότι “θα κάνει κυβέρνηση χωρίς ακροδεξιούς και δραχμιστές”.

Χρειάστηκαν 45 ημέρες από την πρώτη εικόνα μέχρι τη δεύτερη, και από το ταγνκό στο heavy metal, από τον Piazzolla, στους Metallica (ίσως σε μία εξελιγμένη μορφή του “σκληρού ροκ” που πρώτος …δίδαξε ο Κώστας Λαλιώτης) . Στο ΠΑΣΟΚ κάποιοι, ως φαίνεται, αισθάνονται βολικότερα με την πρώτη, άλλοι, πάλι, προτιμούν την δεύτερη. Στην δε κυβέρνηση δείχνουν ότι μπορούν να αξιοποιούν πολιτικά και τις δύο, ακόμα δε περισσότερο να ενσπείρουν εντυπώσεις πολιτικής σύγχυσης, άρα και αναξιοπιστίας, γι’ αυτόν που δημοσκοπικά και πολιτικά, ετούτη την ώρα, θεωρούν βασικό πολιτικό τους αντίπαλο.

Επισήμως, στη Χαριλάου Τρικούπη μιλούν για τον θεσμικό τρόπο που δρα το ΠΑΣΟΚ. Ποιός μπορεί, αλήθεια, να διαφωνήσει με την αξία της θεσμικής λειτουργίας; Από την άλλη, σε πολλούς αυτή η μετάπτωση από τις εικόνες συναίνεσης στις βαρύτατες κατηγορίες που εκτοξεύονται από τις δύο πλευρές είναι αποκαλυπτική της δυσλειτουργίας του πολιτικού συστήματος.

Με την επιλογή του πρωθυπουργού να υποδείξει τον Κώστα Τασούλα στην προεδρία της Δημοκρατίας, ο Piazzolla αποσύρθηκε στα παρασκήνια, για να βγει στα φώτα της σκηνής ο Τζέιμς Χέτφιλντ. Με μία διαφορά: ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί την πολιτική υπεροχή ώστε να διαλέγει την σκηνή, ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης (όχι πάντοτε, και όχι μόνο, με δική του ευθύνη) δείχνει ενίοτε να ακροβατεί μεταξύ του πρώτου είδους μουσικής και του δεύτερου.

Επί της ουσίας, ο πρωθυπουργός αισθάνεται αρκετά ασφαλής (ακόμα) να μετακινηθεί προς τα δεξιά, θεωρώντας ότι έχει καλυμμένα τα νώτα του στο κέντρο, ενώ ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να ενισχυθεί τόσο προς το κέντρο, όσο και προς τα αριστερά, κρατώντας προς αυτή την κατεύθυνση ανοικτούς διαύλους για πιθανές (;) μελλοντικές συνεργασίες αλλά και λόγω του κατακερματισμού της κεντροαριστεράς. Για το Νίκο Ανδρουλάκη αυτή η ακροβασία είναι περισσότερο δύσκολη επειδή η ίδια η φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ, όπως αποτυπώνεται και στην εκλογική του βάση, τον δυσκολεύει. Όσο και η νέα ανθρωπογεωγραφία των ηγετικών στελεχών του: από την στρατηγική προς την κεντροαριστερά που διακηρύσσουν Γερουλάνος και Κατρίνης, μέχρι το “λαϊκά μέτωπα, δεν παίζουν…” της Διαμαντοπούλου.