Τασούλας/ Τα κέρδη Μητσοτάκη, η παραπλάνηση και το πλήγμα στο ΠΑΣΟΚ

Ως προς την προεδρική εκλογή, το πραγματικό δίλημμα στο οποίο είχε να απαντήσει ο πρωθυπουργός δεν ήταν ως προς το πρόσωπο – “Τασούλας ή Βενιζέλος;” στοιχημάτιζαν τα κυριακάτικα πρωτοσέλιδα, επικουρούμενα από “διαρροές” από διαφορετικές πηγές-, αλλά ως προς το εάν θα επέλεγε με βλέμμα προς το κέντρο ή προς τα (κεντρο)δεξιά.

Η επιλογή του προσώπου έγινε σε δεύτερο χρόνο, και μόνο αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης αξιολόγησε και αποφάσισε τι συμφέρει περισσότερο την χώρα και την παράταξή του στην σημερινή (εσωτερική) πολιτική και γεωπολιτική σφαίρα. Αφ’ ης στιγμής ο κύβος ερρίφθη και αποφασίστηκε να διαρραγεί η τριακονταετής παράδοση που ήθελε τις κυβερνητικές πλειοψηφίες να προτείνουν Πρόεδρο της άλλης πλευράς, ο πρωθυπουργός είχε να επιλέξει μεταξύ μιας μικρής λίστας υποψηφίων. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει διαγραφεί από τη Ν.Δ, οι Κώστας Καραμανλής και Νίκος Δένδιας είχαν δηλώσει πως δεν ενδιαφέρονται για τον συνταγματικά “απογυμνωμένο” ρόλο, ο Κώστας Τασούλας, ως εκ τούτου, ήταν μία λογική (και καλή στη συγκυρία) επιλογή- ίσως και η μοναδική.

Ως προς το δίδυμο που προβαλλόταν ως “φαβορί” το προηγούμενο διάστημα, η πραγματικότητα είναι πως ο κ. Μητσοτάκης ουδέποτε σκέφτηκε σοβαρά την πιθανότητα να προτείνει τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Όσες εγγυήσεις θεσμικής ευλάβειας κι’ αν έδινε, η πολιτική πληθωρικότητά του θα τον οδηγούσε σε συχνές παρεμβάσεις επί παντός επιστητού και θα μετέβαλλε την προεδρία της Δημοκρατίας σε έναν επικοινωνιακά (και πολιτικά;) παρεμβατικό μηχανισμό. Εάν υπάρχει, άλλωστε, κάποιος που, επιστημονικά και πολιτικά, γνωρίζει καλύτερα να ακροβατεί μεταξύ τύπου και πνεύματος του Συντάγματος αυτός είναι ο κ. Βενιζέλος.

Το όνομά του, ωστόσο, έπαιζε δυνατά, κάτι που αφέθηκε από το Μέγαρο Μαξίμου, στο πλαίσιο της παραπλάνησης, αλλά και υποκινήθηκε από κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ (με επιρροή στον πρόεδρό του) και από παράγοντες που στέκονται διαχρονικά στο πλάϊ του κ. Βενιζέλου. Κάπως έτσι στην Χαριλάου Τρικούπη έκαναν την επιθυμία τους σενάριο, δίχως να υπολογίζουν ότι το “Τασούλας ή Βενιζέλος” περιέγραφε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες επιλογές του πρωθυπουργού που εκ των πραγμάτων δεν μπορούσαν να συμβαδίζουν. Ασφαλής πολιτικά επιλογή από τη μία, περιπετειώδης και παρακινδυνευμένη από την άλλη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιθυμεί έναν όσο το δυνατόν πιο καθαρό πολιτικό διάδρομο μέχρι τις επόμενες εκλογές, τις οποίες, προφανώς, σκοπεύει να κερδίσει. Η πολιτική υστεροφημία (τρίτη νίκη στη σειρά…) που θα αποκομίσει είναι τουλάχιστον δελεαστική, ενώ πιθανώς θα δημιουργήσει στέρεες προϋποθέσεις και για όποιον άλλο σχεδιασμό με ευρωπαϊκή διάσταση μπορεί να κάνει.

Αυτός ο στόχος περνάει μέσα από την μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση της εκλογικής βάσης της Ν.Δ: αφενός, να επιστρέψουν όσοι, δυσφορώντας για τις κυβερνητικές πολιτικές, δεν ψήφισαν στις ευρωεκλογές, και, αφετέρου, να επαναπατρισθούν όσοι επέλεξαν κόμματα στα δεξιά της. Στις τελευταίες μετρήσεις διαπιστώνεται επίμονα ότι το άθροισμα αυτών των κομμάτων ενισχύεται και φθάνει περίπου στο 20%, με την Ελληνική Λύση και τη Φωνή Λογικής να αναπτύσσουν και έναν εσωτερικό ανταγωνισμό που μπορεί να επιτείνει τις μετακινήσεις ψηφοφόρων. Η δε διαγραφή Σαμαρά μπορεί να έχει δυσαρεστήσει ένα τμήμα της εκλογικής βάσης του κυβερνώντος κόμματος.

Τούτων δοθέντων, η επιλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα θεωρείται ικανή και ως πολιτικό ανάχωμα- μένει, βεβαίως, να κριθεί κάτι τέτοιο.

Παράλληλα, ο πρωθυπουργός απέδειξε με αυτή την επιλογή πως αισθάνεται αρκετά ασφαλής ως προς την επιρροή του στον χώρο του κέντρου, το οποίο αποτελεί την “δεξαμενή” που τον στηρίζει από το 2016. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι η απήχηση του ΠΑΣΟΚ μένει στάσιμη, ίσως και να μειώνεται, την ώρα που η Ν.Δ ανακάμπτει και “πιάνει” το 30%, ο δε Νίκος Ανδρουλάκης δεν μπορεί να πλησιάσει τον κ. Μητσοτάκη στην “κυβερνησιμότητα”.

Παρά την σημαντική κοινοβουλευτική τους δραστηριότητα, το νέο προφίλ με ισχυρότερη ηγετική ομάδα, και με τον ΣΥΡΙΖΑ να αγκομαχά, στη Χαριλάου Τρικούπη αντιλαμβάνονται (;) πως ο στόχος να νικήσουν τη Ν.Δ περνάει στην περιοχή του φαντασιακού.

Ο χειρισμός της τελικής επιλογής του κ. Μητσοτάκη φαίνεται πως αποπροσανατόλισε ή και παραπλάνησε το ΠΑΣΟΚ. Ως εκ τούτου ο πρωθυπουργός κατάφερε και ένα επικοινωνιακό και πολιτικό πλήγμα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο κ. Ανδρουλάκης επένδυσε πολιτικά σε μία κεντροαριστερή επιλογή Μητσοτάκη (Βενιζέλος), επέλεξε να αναμένει μέχρι τέλους την πρόταση του πρωθυπουργού, κι όταν άκουσε το όνομα Τασούλας περιέπεσε σε αμηχανία, οικτίροντας το Μαξίμου γιατί έσπασε την πολιτική παράδοση και γιατί στις ψηφοφορίες της Βουλής θα πουν “ναι” και οι Σπαρτιάτες. Ελάχιστοι παρακολουθούν αυτά τα επιχειρήματα και ακόμα λιγότεροι τα κατανοούν. Βρίσκεται, δε, στην ακόμα δυσκολότερη θέση να εξηγεί γιατί προτείνει δικό του υποψήφιο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προτείνει μία σημαντική πολιτική προσωπικότητα (Λούκα Κατσέλη) που προέρχεται από τα βάθη του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και υπήρξε εμβληματική υπουργός της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου.

Οι πολιτικές εξελίξεις είναι βέβαιο πως δεν θα κριθούν από την προεδρική εκλογή. Οι πολίτες, δικαίως, ανησυχούν για την προσωπική οικονομική τους κατάσταση (ακρίβεια), την Υγεία, τα εθνικά θέματα κ.ά. Γνωρίζουν πως τα προβλήματά τους, εάν μετριαστούν αυτό θα συμβεί από τις αποφάσεις της κυβέρνησης και όχι από το νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Έχουν απόλυτη συναίσθηση του πραγματικού μεγέθους και της επιρροής του εκάστοτε Προέδρου.

Όμως, το κλίμα που παράγεται από την άγονη αντιπαράθεση για την προεδρική εκλογή δείχνει πως ο πρωθυπουργός παραμένει κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού και ότι το ΠΑΣΟΚ σπατάλησε πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο να “βάλει δικό του άνθρωπο” στο προεδρικό μέγαρο και όχι το πώς θα δημιουργήσει προϋποθέσεις -πολιτικές σήμερα, εκλογικές αύριο- για να μπει το ίδιο στο απέναντι κτίριο (Μαξίμου).