Τι Πρόεδρο Δημοκρατίας θέλουμε, τι αντέχουμε, και τι προβλέπει το Σύνταγμα

Στη δημόσια συζήτηση περί της εκλογής του/της επόμενου/ης Προέδρου της Δημοκρατίας που έχει φουντώσει, τα κόμματα της αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) καταθέτουν τις επιθυμίες τους, μαζί με τις “κόκκινες” γραμμές τους, ο δε πρωθυπουργός, αυτός που έχει το προνόμιο και φέρει το βάρος της ευθύνης της πρότασης σχετικά με το πρόσωπο που θα εκτεθεί στην προβλεπόμενη από το Σύνταγμα κοινοβουλευτική διαδικασία, θα ανοίξει τα δικά του χαρτιά σε περίπου δύο εβδομάδες, όπως έχει προαναγγείλλει.

Σε αυτή τη συζήτηση γίνεται αναφορά στο “τι δέον γενέσθαι”, περισσότερο, όμως, πρόκειται για μία προβολή πολιτικής επιρροής, σκοπιμοτήτων και επιδιώξεων.

Ο μεν πρωθυπουργός ζυγίζει τι είναι πολιτικά πιό επωφελές για την κυβέρνησή του:

-Μία υποψηφιότητα “παραταξιακής καταγωγής” με εμφανή τα δεξιά χαρακτηριστικά, ώστε να συσπειρώσει την εκλογική βάση της Ν.Δ και να “συγκινήσει” τους απογοητευμένους ψηφοφόρους που δεν προσήλθαν στις κάλπες των ευρωεκλογών, ή μετακινήθηκαν σε κόμματα στα δεξιά της, ή

-Μία υποψηφιότητα ευρύτερης αποδοχής, η οποία να προέρχεται πολιτικά από το κέντρο ή και την κεντροαριστερά, σύμφωνα με την πολιτική παράδοση που τηρείται ανελλιπώς εδώ και πολλά χρόνια;

Στη Ν.Δ, πάντως, τις τελευταίες ώρες Νικήτας Κακλαμάνης και Άδωνις Γεωργιάδης τάχθηκαν υπέρ πολιτικού προσώπου για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Ο Ν. Κακλαμάνης, ερωτώμενος για τον Ευ. Βενιζέλο, δήλωσε ότι παρ’ ότι ιδεολογικός του αντίπαλος, είναι σοβαρός άνθρωπος. Ο βουλευτής Μεσσηνίας και πολιτικός φίλος του Αν. Σαμαρά, Μίλτος Χρυσομάλλης, τάχθηκε υπέρ της εκλογής κεντροδεξιού Προέδρου.

Η αντιπολίτευση, δε, κυρίως το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να συγκλίνουν στην ανάγκη να προταθεί πρόσωπο από την “άλλη όχθη” της κυβερνώσας παράταξης.

ΠΑΣΟΚ: Πολιτική εξισορρόπηση

Ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κ. Τσουκαλάς εξήγησε τι ακριβώς θέλει το ΠΑΣΟΚ, αφού αναφέρθηκε στην παράδοση που εγκαινιάστηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου με τον Κωστή Στεφανόπουλο και «υπαγορεύει όταν κυβερνά μια παράταξη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να προέρχεται από τον αντίπαλο πολιτικά χώρο» ώστε, όπως τόνισε, να επιτυγχάνεται η «πολιτική εξισορρόπηση». Αυτό το τελευταίο, ας το κρατήσουμε.

Όπως υποστήριξε: «Επειδή η παράδοση αυτή έχει θετικό αποτύπωμα, εμείς ως ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής θεωρούμε ότι το πρόσωπο που θα προτείνει ο πρωθυπουργός πρέπει να προέρχεται από την Κεντροαριστερά», προσθέτοντας όμως  πως «μπορεί να βρεθούν και πρόσωπα που δεν ανήκουν σε παρατάξεις αλλά έχουν το φορτίο που χρειάζεται».

Ακόμα ξεκαθάρισε πως «δεν θα μπούμε σε παιχνίδια αρνούμενοι μια πρόταση που φέρνει η Νέα Δημοκρατία, ακόμη και αν αυτή είναι καλή. Αν όμως η κυβέρνηση φέρει μια πρόταση στενά κομματική και πάει να κάνει τα δικά της θεσμικά αδιέξοδα, προφανώς θα είμαστε απέναντι» κατέληξε με νόημα .

ΣΥΡΙΖΑ: Να μην μένει σωπηρός

Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Καραμέρος περιέγραψε κι εκείνος αρκετά καθαρά τα χαρακτηριστικά του προσώπου που επιθυμεί το κόμμα για την Προεδρία της Δημοκρατίας:

«Το επόμενο διάστημα έχουμε, μην ξεχνάμε, τη συνταγματική αναθεώρηση, την κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα του νερού, την κατοχύρωση της δημόσιας παιδείας, την κατοχύρωση μιας σειράς δικαιωμάτων των πολιτών βάσει του Συντάγματος, που δεν θα ανοίγουν την πόρτα έτι περαιτέρω, όπως έκανε η Νέα Δημοκρατία αυτά τα έξι χρόνια, σε μια ιδιωτικοποίηση της ζωής μας με αρνητικό τρόπο. Αυτό είναι το θέμα το πολιτικό, όχι να κάνουμε ονοματολογία».

Ακόμη πρόσθεσε πως «ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας, της Πρόεδρου Δημοκρατίας… πρέπει να μη μένει σιωπηρός και σιωπηρή απέναντι στην υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των λαϊκών στρωμάτων. Να μη μένει σιωπηρός και σιωπηρή στην καταπάτηση του κράτους δικαίου, που είναι πάρα πολύ σημαντικό. Και να μη μένει σιωπηρός και σιωπηρή σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τα εθνικά θέματα και την εξωτερική μας πολιτική».

Οι διαφορές

Εάν εμβαθύνει κανείς στις περιγραφές -προτροπές προς τον πρωθυπουργό- του/ της επόμενου/ης Προέδρου της Δημοκρατίας από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, πέραν της συμφωνίας ως προς την “καταγωγή” του προσώπου, μάλλον θα διακρίνει μία ουσιώδη διαφορά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ περιγράφει έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας που “πρέπει να μην μένει σιωπηρός” απέναντι σε θέματα, όπως η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών, στην καταπάτηση του κράτους δικαίου, στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής και άλλα. Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, μένει περισσότερο, αν όχι αποκλειστικά, στο επίπεδο των πολιτικών συμβολισμών, θέτει ως στόχο την “πολιτική εξισορρόπηση”: κυβέρνηση Ν.Δ, άρα Πρόεδρος Δημοκρατίας από την κεντροαριστερά.

Με βάση τα παραπάνω, γίνεται μάλλον εύκολα κατανοητό ότι η επιθυμία του ΠΑΣΟΚ είναι ευκολότερο να συγκλίνει με την δεύτερη εκ των βασικών επιλογών που έχει στη διάθεσή του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Εάν, δηλαδή, προτείνει πρόσωπο που να εξασφαλίζει ευρύτερη αποδοχή και τον διευκολύνει στην μεγαλύτερη διείσδυση στον χώρο του κέντρου (όπου κατά τις δημοσκοπήσεις ο Νίκος Ανδρουλάκης αποκτά ικανό προβάδισμα), τότε θα έχει την στήριξη των τριάντα ενός βουλευτών του ΠΑΣΟΚ-τουλάχιστον. Εφόσον, μάλιστα, πρόκειται για ένα πρόσωπο με προσδιορισμένα πολιτικά χαρακτηριστικά από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιτυγχάνεται και η αναβίωση του παλαιού δίπολου που εναλασσόταν στη διακυβέρνηση για περίπου τέσσερις δεκαετίες.

Η περιγραφή του ΣΥΡΙΖΑ, αν και εύλογη σε θεωρητικό επίπεδο δεν είναι πολιτικά ρεαλιστική. Ουδέποτε, με βάση την περιγραφή των αρμοδιοτήτων του στο Σύνταγμα , η χώρα είχε Πρόεδρο της Δημοκρατίας που παρενέβη –“να μην μένει σιωπηρός”, όπως ζητά ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος- στον σκληρό πυρήνα άσκησης κυβερνητικής πολιτικής. Διότι περί αυτού πρόκειται όταν ζητείται από τον φέροντα το ύπατο πολιτειακό αξίωμα να μην σιωπά -άρα να παρεμβαίνει- ως προς την ακρίβεια, τους μισθούς, τις συντάξεις, ή ακόμα περισσότερο, από το πρόσφατο παρελθόν, τις υποκλοπές, τις ανεξάρτητες αρχές, τη Δικαιοσύνη (π.χ Τέμπη), κι ακόμα πιό μακριά στο πώς θα ασκείται η εξωτερική πολιτική, π.χ στα ελληνοτουρκικά, το ουκρανικό κ.ά. Κάτι τέτοιο, όχι μόνο δεν έχει συμβεί αλλά αντιβαίνει στην ίδια την παράθεση των περιορισμένων αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας από το ίδιο το Σύνταγμα. Επιπροσθέτως, εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι θα μετακινούνταν το κέντρο βάρος του πολιτεύματος από την προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία στην προεδρική.

[Πέραν αυτών, βεβαίως, είναι βέβαιο πως δεν θα βρισκόταν πρόσωπο που ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα υπερέβαινε το στενό πλαίσιο αρμοδιοτήτων, ίσως μόνο κατά την πιο ελαστική εφαρμογή του να καθιστούσε σαφή προς την κυβέρνηση τα όρια …αντοχής του. Είναι ευρέως διαδεδομένο ότι αυτό το έπραξε ένας τουλάχιστον πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας την εποχή των μνημονίων, και μάλιστα σε δύο μείζονα θέματα εκείνης της περιόδου, χωρίς, όμως, να προκαλέσει τον παραμικρό πολιτικό κλυδωνισμό. Αλλά μέχρις εκεί.]

Το ΠΑΣΟΚ, ως εκ τούτου, είναι σαφές ότι επιδιώκει μία συμβολική, τυπική και άνευ περαιτέρω ουσίας “πολιτική εξισορρόπηση”. Δεν σημαίνει αυτό πως οι συμβολισμοί δεν έχουν αξία. Το αντίθετο. Η εκπομπή μηνύματος με έναν ή μία Πρόεδρο από την “άλλη πλευρά” είναι κάτι θετικό. Για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δε, κάτι τέτοιο θα αποτελούσε (έτσι θα παρουσιαστεί) ως μία μικρή νίκη, μία επιβεβαίωση της επιστροφής του στους πρωταγωνιστές των πολιτικών συσχετισμών. Από την άλλη, ένα τέτοιο πρόσωπο, με ξεκάθαρη κομματική καταγωγή, το οποίο θα περιοριζόταν αναγκαστικά στο περιορισμένο πλαίσιο αρμοδιοτήτων του, ίσως συμπαρέσυρε το ΠΑΣΟΚ σε μία “ταύτιση” που θα του προκαλέσει προβλήματα.

Επί της ουσίας, πάντως πολιτική εξισορρόπηση δεν θα υπάρξει. Τις πολιτικές πρωτοβουλίες και την κυριαρχία μέχρι τις επόμενες εκλογές, έστω και με τη διατήρηση του σημερινού δημοσκοπικού αποτυπώματος, πάλι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του θα έχουν.

Πολιτικό γεγονός, ίσως θα μπορούσε να δημιουργηθεί μόνο εάν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κυρίως ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, μπορούσαν να συμφωνήσουν σε κοινή πρόταση για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Η απόσταση, όμως, για κάτι τέτοιο είναι μεγάλη και εάν κρίνει κανείς από τις περιγραφές που κάνουν, οι πολιτικές επιδιώξεις τους αποκλίνουν.

Εν κατακλείδι, μία μικρή άσκηση: Φανταστείτε, ένα πρόσωπο, από αυτά που αναφέρονται ήδη σε δημοσιεύματα ως “υποψήφιοι”,και προέρχεται από την κεντροαριστερά (ειρήσθω εν παρόδω, αρκετά απ΄ αυτά είναι προ καιρού αποδεκτά, αν όχι φιλικά, από την κυβέρνηση) και θα μπορούσε, ή θα ήθελε, να παραβιάσει έστω και κατ’ ελάχιστον το συνταγματικό πλαίσιο αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας. Μάλλον δεν υπάρχει.

Τι προβλέπει το Σύνταγμα

ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

Σύμφωνα με το άρθρο 30 παρ. 1 του Συντάγματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποτελεί τον ρυθμιστή του Πολιτεύματος. Ωστόσο, κατά το παρόν Σύνταγμα, οι ουσιαστικές αρμοδιότητες του Προέδρου είναι περιορισμένες σε σχέση με τις αρμοδιότητες του Πρωθυπουργού και των Υπουργών.

Οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας διακρίνονται σε συμβολικές, ρυθμιστικές, νομοθετικές, διοικητικές και δικαστικές, είναι συγκεκριμένες, απαριθμούνται περιοριστικά στο Σύνταγμα και διέπονται:

• Aπό τον ερμηνευτικό κανόνα του άρθρου 50 σύμφωνα με τον οποίο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει μόνο όσες αρμοδιότητες του αναθέτουν ρητά το Σύνταγμα και οι νόμοι που είναι σύμφωνοι με αυτό.
• Aπό τη ρήτρα του άρθρου 35 παρ. 1 σύμφωνα με την οποία, καμία πράξη του Προέδρου δεν ισχύει ούτε εκτελείται χωρίς την προσυπογραφή του αρμοδίου Υπουργού εκτός από τις εξαιρέσεις που αναφέρονται περιοριστικά στις παρ.1 και 2 του ιδίου άρθρου.

Ειδικότερα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας:

• Εκπροσωπεί διεθνώς το κράτος, κηρύσσει πόλεμο, συνομολογεί συνθήκες ειρήνης, συμμαχίας, οικονομικής συνεργασίας και συμμετοχής σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις και τις ανακοινώνει στη Βουλή όταν το συμφέρον και η ασφάλεια του Κράτους το επιτρέπουν. Η αρμοδιότητα αυτή είναι τυπική και ασκείται ουσιαστικά από την Κυβέρνηση (άρθρο 36 παρ. 1).
• Διορίζει και παύει τον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς και τους Υφυπουργούς (άρθρο 37 παρ. 1).
• Απαλλάσσει την Κυβέρνηση από τα καθήκοντά της αν αυτή παραιτηθεί ή απολέσει την εμπιστοσύνη της Βουλής (άρθρο 38 παρ. 1).
• Αναθέτει διερευνητική εντολή προκειμένου να διακριβωθεί η δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης που να απολαύει της εμπιστοσύνης της Βουλής (άρθρο 37 παρ. 2, 3 και 4).
• Συγκαλεί τη Βουλή σε σύνοδο τακτικά μία φορά το χρόνο και έκτακτα όταν αυτός το κρίνει εύλογο (άρθρο 40 παρ. 1).
• Κηρύσσει την έναρξη και τη λήξη κάθε βουλευτικής συνόδου αυτοπροσώπως ή δια του Πρωθυπουργού (άρθρο 40 παρ. 1).
• Αναστέλλει τις εργασίες της βουλευτικής συνόδου, αρμοδιότητα που μπορεί να ασκήσει ο Πρόεδρος κατά διακριτική ευχέρεια μία φορά σε κάθε βουλευτική σύνοδο (άρθρο 40 παρ. 2, 3).
• Διαλύει τη Βουλή και προκηρύσσει εκλογές στις περιπτώσεις που καθορίζει το Σύνταγμα: (άρθρο 37 παρ. 3, άρθρο 41)
  • Εάν δεν τελεσφορήσουν οι διερευνητικές εντολές και επιβεβαιωθεί η αδυναμία σχηματισμού Κυβέρνησης που να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής (άρθρο 37 παρ. 3).
  • Εάν έχουν παραιτηθεί ή καταψηφισθεί από τη Βουλή δύο Κυβερνήσεις και η σύνθεσή της δεν εξασφαλίζει κυβερνητική σταθερότητα (άρθρο 41 παρ. 1).
  • Προκειμένου να αντιμετωπισθεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας, μετά από πρόταση της Κυβέρνησης που έχει την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής (άρθρο 41 παρ. 2).
• Προκηρύσσει δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα μετά από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου και απόφαση της Βουλής που λαμβάνεται με απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών (άρθρο 44 παρ. 2 εδ. 1).
• Προκηρύσσει δημοψήφισμα για ψηφισμένο νομοσχέδιο που αφορά σε σοβαρό κοινωνικό θέμα, με διάταγμα που προσυπογράφεται από τον Πρόεδρο της Βουλής, εφόσον αυτό έχει προταθεί από 120 βουλευτές και έχει αποφασισθεί από 180 βουλευτές (άρθρο 44 παρ. 2 εδ. 2).
• Απευθύνει διαγγέλματα προς το λαό σε εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις, μετά από σύμφωνη γνώμη του Πρωθυπουργού. Τα διαγγέλματα προσυπογράφονται από τον Πρωθυπουργό και δημοσιεύονται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (άρθρο 44 παρ. 3).
• Εκδίδει τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή μέσα σε ένα μήνα από την ψήφισή τους. Με την έκδοση δηλ την υπογραφή του νόμου, ο Πρόεδρος πιστοποιεί τόσο τη γνησιότητα του νόμου όσο και την τήρηση της προβλεπόμενης διαδικασίας (άρθρο 42 παρ. 1).
• Δημοσιεύει τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή. Δημοσίευση είναι η πράξη του Προέδρου της Δημοκρατίας με την οποία εντέλλεται τη δημοσίευση του νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (άρθρο 42 παρ. 1).
• Έχει το δικαίωμα της αναπομπής του ψηφισμένου νόμου στη Βουλή. Το δικαίωμα της αναπομπής μπορεί να ασκηθεί εντός ενός μηνός από την ψήφιση του νόμου και πρέπει να συνοδεύεται από έκθεση των λόγων της αναπομπής (άρθρο 42 παρ. 1 και 2).
• Εκδίδει κανονιστικά διατάγματα. Το Σύνταγμα προβλέπει τις εξής περιπτώσεις έκδοσης διαταγμάτων από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: (άρθρο 43)
  • Ο Πρόεδρος εκδίδει διατάγματα που θεσπίζουν λεπτομερειακούς κανόνες αναγκαίους για την εκτέλεση των νόμων. Το Σύνταγμα αναθέτει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την εκτέλεση των νόμων με τη σύμπραξη του αρμοδίου Υπουργού που προτείνει και προσυπογράφει. Για την άσκηση αυτής της αρμοδιότητας δεν απαιτείται εξουσιοδότηση του κοινού νομοθέτη (άρθρο 43 παρ. 1).
  • Ο Πρόεδρος εκδίδει κανονιστικά διατάγματα με ειδική εξουσιοδότηση νόμου και μετά από πρόταση του αρμοδίου Υπουργού (άρθρο 43 παρ. 2).
  • Ο Πρόεδρος εκδίδει κανονιστικά διατάγματα για τη ρύθμιση θεμάτων που καθορίζονται σε νόμους-πλαίσια πάντοτε με τη σύμπραξη του αρμοδίου Υπουργού (άρθρο 43 παρ. 4).
• Εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αποτελούν νομοθετικές ρυθμίσεις και εκδίδονται μετά από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου: (άρθρο 44)
  • Σε έκτακτες περιπτώσεις επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης (άρθρο 44 παρ. 1).
  • Σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων ή άμεσης απειλής της εξωτερικής ασφάλειας, καθώς και αν εκδηλωθεί ένοπλο κίνημα για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος, μετά την έναρξη ισχύος των μέτρων του άρθρου 48, για να αντιμετωπισθούν επείγουσες ανάγκες ή για να αποκατασταθεί ταχύτερα η λειτουργία των συνταγματικών θεσμών (άρθρο 48 παρ. 5).
• Κηρύσσει τη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης ή άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας, καθώς και αν εκδηλωθεί ένοπλο κίνημα για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος, εφόσον η Βουλή απουσιάζει ή υφίσταται αντικειμενική αδυναμία έγκαιρης σύγκλησής της, μετά από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου (άρθρο 48 παρ. 2).
• Διορίζει το προσωπικό της Προεδρίας της Δημοκρατίας (άρθρο 35 παρ. 2ε).
• Απονέμει τα προβλεπόμενα παράσημα σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς σύμφωνα με τις διατάξεις των σχετικών νόμων (άρθρο 46 παρ. 2).
• Διορίζει και παύει, σύμφωνα με το νόμο, τους δημοσίους υπαλλήλους (άρθρο 46 παρ.1)
• Είναι ο συμβολικός αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Χώρας και απονέμει τους βαθμούς σε όσους υπηρετούν σε αυτές όπως ορίζει ο νόμος (άρθρο 45).
• Ως διεθνής εκπρόσωπος του Κράτους, χορηγεί τα διαπιστευτήρια γράμματα στους διπλωματικούς αντιπροσώπους της χώρας στα ξένα κράτη και δέχεται τα διαπιστευτήρια γράμματα των ξένων διπλωματικών αντιπροσώπων (άρθρο 36 παρ. 1).
• Έχει το δικαίωμα απονομής χάριτος. Ο Πρόεδρος μπορεί να χαρίζει, να μετατρέπει ή να μετριάζει τις ποινές που επιβάλλονται από τα δικαστήρια και επίσης να αίρει τις κάθε είδους έννομες συνέπειες των ποινών που έχουν επιβληθεί και εκτιθεί. Η αρμοδιότητα αυτή ασκείται ύστερα από πρόταση του Υπουργού Δικαιοσύνης και γνώμη του Συμβουλίου Χαρίτων (άρθρο 47 παρ. 1).
• Απονέμει χάρη σε Υπουργό που καταδικάσθηκε σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος. Το δικαίωμα αυτό ασκείται μόνο μετά τη συγκατάθεση της Βουλής (άρθρο 47 παρ. 2).

Διαβάστε ακόμα:

Προεδρική εκλογή: Το ΠΑΣΟΚ στέλνει μηνύματα συναίνεσης στο Μαξίμου με τη …φωτογραφία του Βενιζέλου

Τα 7 “γιατί όχι;” που κρατούν το όνομα της Σακελλαροπούλου στο “παιχνίδι” της προεδρικής εκλογής