Κάτι λέει ο Γιώργος Κιμούλης για τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Τσίπρα, τον Κασσελάκη και τις πολιτικές εξελίξεις, και ίσως έχει δίκιο…

Ο Γιώργος Κιμούλης είναι μία ιδιότυπη περίπτωση. Εκκεντρικός και σπουδαίος θεατράνθρωπος, ίσως εγωκεντρικός και δύστροπος, όμως “γεμάτος” με Τέχνη και εκφραστικός σε όλη τη γκάμα, έως και την πολιτική. Στη συνέντευξη που έδωσε στο “Βήμα της Κυριακής” είπε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, σταχυολογήσαμε μόνο εκείνα που αφορούν τον χώρο της αριστεράς, τη σύνδεση με τον οποίο ουδέποτε έκρυψε. Αντιγράφουμε από τη συνομιλία του με την Έρη Βαρδάκη.

«Θυμάμαι σε μία συνέντευξή μου, πολύ πριν γίνει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, είχα δηλώσει ότι είμαι δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί πιστεύω σε μία παράταξη που θέλει να αναλάβει την εξουσία προς όφελος των αδυνάτων, όσο αόριστο και εάν ακούγεται αυτό. Και συνέχισα στην ίδια συνέντευξη λέγοντας ότι, εάν αυτό έμενε μόνο στα λόγια, θα ήμουν απέναντί τους». Και πράγματι βρέθηκε απέναντι, με την ηχηρή παραίτησή του το 2017 από τη θέση του προέδρου του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, με μια επιστολή γεμάτη αιχμές.

Ο Τσίπρας ως… αμορτισέρ

Του ζητάω ένα σχόλιο για τις εσωκομματικές εξελίξεις στο κόμμα. «Οσο υπήρχε επικεφαλής ο Αλέξης Τσίπρας, βοηθούσε να αποσιωπούνται οι αντιθέσεις της νομενκλατούρας. Λειτουργούσε σαν ένα είδος αμορτισέρ» απαντά. «Οταν αυτό έλαβε τέλος, ήρθαν στην επιφάνεια πρόσωπα που το καθένα έφερε στο προσκήνιο τη δική του προσωπική πολιτική ατζέντα. Ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά αποδείχτηκε πως ήταν μια παράταξη επαγγελματιών πολιτικών, μέρος ενός πολιτικού συστήματος υποχείριου του νεοφιλελευθερισμού.

Οχι μόνο δεν είδε την αρχή της μετάλλαξης του σύγχρονου πολίτη, ο οποίος είχε αρχίσει να πείθεται πως οι έννοιες «ατομικό», «συλλογικό» είναι έννοιες που συγκρούονται, αποκλείοντας η μία την άλλη, αλλά έγινε και ο ίδιος οπαδός αυτής της αντίληψης. Εφτασε στο σημείο, για να απαλλαγεί από αυτούς που θεωρούσε εσωτερικούς εχθρούς, να προωθήσει κάποιον που το μόνο χαρακτηριστικό του ήταν η πλήρης αποπολιτικοποίηση. Οταν όμως εκείνος έκανε τη δουλειά του, ως άλλη «ηλεκτρική σκούπα εισαγωγής» κι αποφάσισε να αυτονομηθεί, άρχισαν όλοι να τρέχουν. Τώρα προσπαθούν ν’ αρχίσουν πάλι απ’ το μηδέν. Ιδωμεν…».

Πώς όμως μεταφράζει την τρέχουσα πολιτική κατάσταση; «Ζούμε σε μια χώρα που εκτός από τόπος κάποιων πειραματισμών των think tanks της αλλοδαπής, κατοικείται από πολίτες που κατανοούν και συνειδητοποιούν τα πράγματα αφού έχουν ολοκληρωθεί αλλού. Αντιμετωπίζουμε, από τότε που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος, τις παγκόσμιες αλλαγές ως μεταχρονολογημένες επιταγές. Μην ξεχνάτε, λόγω της Τουρκοκρατίας, πως μάθαμε για την Αναγέννηση εκατό χρόνια μετά. Τον Διαφωτισμό πενήντα χρόνια μετά. Τώρα βιώνουμε αυτό που είχε πει η Θάτσερ 37 χρόνια πριν: «Δεν υπάρχει κοινωνία. Υπάρχουν μόνο άτομα».

Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ωθεί συνεχώς τον κόσμο να έχει ως μόνο σκοπό την ατομική του επιβίωση. Μία επιβίωση που εξαρτάται απ’ την προσωπική προσπάθεια του καθενός. Αυτή η εγωτική στάση, εκτός απ’ τη διάλυση κάθε συλλογικής προσπάθειας, καθιστά το βλέμμα μας μυωπικό. Δεν βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα. Δεν βλέπουμε, όση τηλεόραση κι αν κοιτάμε, όσο σέρφινγκ στο Διαδίκτυο κι αν κάνουμε, όλες αυτές τις τεράστιες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, τη μεγάλη σύγκρουση Δύσης και Ανατολής, τη βίαιη και εμπόλεμη προσπάθεια που γίνεται, ώστε να μπουν κάποιοι νέοι κανόνες στην παγκοσμοποιημένη οικονομία, την τεχνητή νοημοσύνη που θα κάνει τη σκέψη μας ακόμη πιο αδύναμη απ’ ό,τι είναι. Βαυκαλιζόμαστε πως ζούμε σε μία δυτική δημοκρατική χώρα, ενώ είναι μία κατ’ επίφαση δημοκρατία. Στην πραγματικότητα είναι μία ολιγαρχία δυτικού τύπου με πολίτες που η ψυχή τους βλέπει προς την Ανατολή με ένα πάρα πολύ αργό τέμπο».