Το στοίχημα του Σωκράτη Φάμελλου και η στρατηγική των συνεργασιών

Είναι αναμφίβολα νωρίς να αξιολογήσει κανείς εάν το τέλος της μεγάλης και επώδυνης περιπέτειας του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ τους τελευταίους δεκα τρεις μήνες μπορεί, με την εκλογή του Σωκράτη Φάμελλου στην ηγεσία, να αποτελέσει σημείο επανεκκίνησης και επανατοποθέτησης σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει πιά ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό την ρευστότητα.

Όμως, μετά από δύο διασπάσεις και την “καταιγίδα Κασσελάκη” ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να αποκτά αυτό ακριβώς που χρειαζόταν: ηρεμία και επιστροφή στην πολιτική. Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν εάν η ενότητα του “Μαζί” που κήρυξε ο νέος πρόεδρος μπροστά στα γραφεία της Κουμουνδούρου, έχοντας δίπλα του τους συνυποψηφίους του και την κομματική ηγεσία, μπορεί να γίνει πράξη και να παραγάγει πολιτικό αποτέλεσμα. Η πορεία θα είναι δύσκολη, ωστόσο το κόμμα της (πρώην) αξιωματικής αντιπολίτευσης διαθέτει τώρα μία ηγεσία που αντιλαμβάνεται τι ακριβώς πρέπει να συμβεί.

Ο Σωκράτης Φάμελλος είναι ένα πρόσωπο αποδεκτό, κατά κοινή ομολογία, από όμορους πολιτικούς χώρους αλλά και από τους πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ. Με διακριτή και συγκροτημένη κοινοβουλευτική παρουσία, χωρίς κατάχρηση των υψηλών τόνων, κυρίως, όμως, με καθαρή στόχευση. Είπε πως βασικός στόχος του είναι να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ “κυβερνητική δύναμη”. Όχι κυβέρνηση, αλλά κυβερνητική δύναμη. Η ακριβής χρήση των λέξεων επιβεβαιώνει ότι ο νέος πρόεδρος του κόμματος έχει συνειδητοποιήσει πως δεν υπάρχει πλέον χώρος και χρόνος για φαραωνισμούς, κατανοεί, δηλαδή, πως ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε, φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κανείς άλλος, μπορεί από μόνος του να διεκδικήσει αυτοδύναμα την διακυβέρνηση της χώρας.

Μεταξύ των υποψηφίων, άλλωστε, ήταν ο μόνος που ξεκάθαρα επικαλέστηκε τις συνεδριακές αποφάσεις του κόμματος υπέρ των συνεργασιών για την συγκρότηση προοδευτικού μετώπου. Αυτό ήταν, άλλωστε, το σχέδιο του Αλέξη Τσίπρα, αυτή ήταν η πρόταση του προέδρου της Κ.Ο Νίκου Παππά την επομένη των ευρωεκλογών, αυτή ήταν η πρόταση της ομάδας του Διονύση Τεμπονέρα, αυτό πρότειναν μαζί οι Κ. Ζαχαριάδης, Θαν. Θεοχαρόπουλος και Γ. Ραγκούσης. Κι αυτό ήταν κάτι που ουδέποτε αποδέχθηκε ο αποπεμφθείς πρώην πρόεδρος και επικεφαλής τώρα του νεοπαγούς “Κινήματος Δημοκρατίας”. Δεν είναι απλώς η επιστροφή στις “βιομηχανικές ρυθμίσεις”, είναι όρος για την πολιτική διάσωση και επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν θα είναι εύκολο. Το ΠΑΣΟΚ διακατέχεται από δημοσκοπική ευφορία και την αίσθηση πως ενδεχομένως μπορεί να καταφέρει μόνο του να νικήσει στις επόμενες εκλογές τη Ν.Δ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, ωστόσο, έχει εξαγγείλλει ήδη πρωτοβουλίες σύγκλισης και είναι βέβαιο πως η εκλογή Φάμελλου διευκολύνει την επικοινωνία των δύο κομμάτων- κάτι που δεν θα μπορούσε να συμβεί με τον Στέφανο Κασσελάκη, ή και τον Παύλο Πολάκη.

Ακόμα και η Νέα Αριστερά που απάντησε επιθετικά στα σενάρια συνεργασιών γνωρίζει ότι και η δική της πολιτική επιβίωση περνάει μέσα από τις γαλλικού τύπου (Νέο Λαϊκό Μέτωπο) αλλά σε ελληνική εκδοχή συνεργασίες. Οι γέφυρες, άλλωστε, ουδέποτε κόπηκαν από την εποχή που η Έφη Αχτσιόγλου καθόταν δίπλα στον Διονύση Τεμπονέρα και τον Μανώλη Χριστοδουλάκη (στην εκδήλωση στο θεατρο Άλφα), ή όταν ο Αλέξης Χαρίτσης κρατούσε άθικτη την επικοινωνία του με την Όλγα Γεροβασίλη. Η δε παρουσία στελεχών από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, και τη Νέα Αριστερά στην παρουσίαση του βιβλίου των Αντώνη Κοτσακά και Χάρη Τσιόκα επιβεβαίωσε τις ωσμώσεις και επισφραγίστηκε από το μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα.

Προς αυτή την κατεύθυνση οφείλει εκ των πραγμάτων να πορευτεί ο νέος ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτό πρέπει να συγκλίνουν όλα τα κορυφαία στελέχη του, του Παύλου Πολάκη συμπεριλαμβανομένου. Ο τελευταίος δεν είχε εστιάσει σχετικά το προηγούμενο διάστημα, ωστόσο είναι πολιτικά οξύνους ώστε να αντιληφθεί πως μόνο με αυτή την προοπτική υπάρχουν ελπίδες επιστροφής στη στρατηγική της “κυβερνώσας δύναμης”. Κι’ ακόμα περισσότερο πρέπει να συνεισφέρει με τον πολιτικό προφίλ που εμφάνισε κατά την προεκλογική περίοδο και να αφήσει πίσω του την εποχή της αυτονόμησης και των συμπεριφορών που στοίσαν επικοινωνιακά και πολιτικά.

Από σήμερα, δε, ο Στέφανος Κασσελάκης πρέπει να πάψει να υφίσταται για τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι, βεβαίως, χωρίς να απαντιούνται οι προκλήσεις, αλλά δίχως να διολισθαίνει στην τοξικότητα που ενδεχομένως θα επιδιώξει να τραβήξει τη νέα ηγεσία το κόμμα του πρώην προέδρου. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Σωκράτη Φάμελλου πρέπει να επιστρέψει στο “παιχνίδι των μεγάλων”, στο επίκεντρο της πολιτικής, και να αφήσει οριστικά πίσω του τις λασπώδεις συγκρούσεις διαδικτύου.