Ο Αλέξης Τσίπρας αγόρασε …εισιτήριο επιστροφής- Φθάνει αυτό;

Οι φανατικοί υποστηρικτές του Στέφανου Κασσελάκη έχουν προ πολλού στοχοποιήσει τον Αλέξη Τσίπρα, φυσικό ηγέτη του χώρου, τον οποίο επίσης φανατικά υποστήριζαν όταν …υπέθεταν ότι “φύτευσε” τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Μεταξύ αυτών και οι βουλευτές που αποχώρησαν, αγκαλιά με τις έδρες τους, και οι οποίοι συντάσσονται βουβά τώρα ακόμα και με την αντι-ΣΥΡΙΖΑ επιχειρηματολογία που υιοθέτησε ο νέος τους αρχηγός.

Όλα αυτά θα τα κρίνει το εκλογικό σώμα και η ιστορία, όπως εμφατικά δήλωσε η Έλενα Ακρίτα. Η βουλευτής, μέχρι πρότινος, όταν υποστήριζε τον Κασσελάκη, προβαλλόταν ως “ιέρεια των kasselistas”, τώρα λοιδωρείται, όπως πιθανότατα θα συμβεί και με τον Ευάγγελο Αποστολάκη εφόσον παραμείνει τελικά υπό την σκέπη του κόμματος που τον εξέλεξε τιμητικά με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.Η τοξικότητα είναι μία αθεράπευτη νεοπλασία.

Η τελευταία διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μία ιστορία αντικαταστατικού χάους, κενών στη δημοκρατική λειτουργία και στρεβλώσεων της νομιμότητας που βαρύνει, αναμφίβολα, όλους. Όμως, το γεγονός ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι πιά αξιωματική αντιπολίτευση, όπως το εκλογικό σώμα αποφάσισε, είναι, δίχως άλλο, η πιο αντιδημοκρατική εξέλιξη.

Περίπου 930.000 ψηφοφόροι επέλεξαν αυτό το κόμμα στις εκλογές του 2023, μερικές δεκάδες χιλιάδες οπαδοί του Στέφανου Κασσελάκη και μία χούφτα βουλευτές αποφάσισαν το αντίθετο.

Σε αυτό τον καμβά πολιτικής εξαϋλωσης ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποκτήσει νέο αρχηγό με άδηλο μέλλον. Όμως, ο χλευαζόμενος από τους kasselistas Αλέξης Τσίπρας κράτησε για τον εαυτό του την τελευταία λέξη που ίσως να είναι και η πρώτη της νέας περιόδου. Διότι, με μία γραπτή του δήλωση, κατέστησε σαφές ότι ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ (στις εσωκομματικές εκλογές), στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ και θεωρεί τον Στέφανο Κασσελάκη “αδειανό πουκάμισο μιας επικοινωνίας που αγνοεί επιδεικτικά την ουσία, έχει διεισδύσει και στο στρατόπεδο της προόδου”. Αργά, αλλά όχι ποτέ. Το γεγονός, δε, ότι σημείωσε με ένταση την κοινή ιστορική πορεία του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει τις προθέσεις του, αν και είναι εξαιρετικά αβέβαιο εάν, σε αυτή τη φάση, υπάρχει λόγος να τον ακούσουν με προσοχή στην Χαριλάου Τρικούπη.

Σε κάθε περίπτωση, ο πρώην πρωθυπουργός φαίνεται να συμφωνεί πως αυτό που υλοποιήθηκε, τελικά, από τον Στέφανο Κασσελάκη ήταν ένα σχέδιο διάλυσης του χώρου και η ίδρυση του νέου πολιτικού φορέα οδηγεί σε ένα κόμμα-μπαλαντέρ, που θα επιδιώξει να διαδραματίσει ρόλο στο ρευστό πολιτικό τοπίο από τα δεξιά της Ν.Δ μέχρι την κεντροαριστερά. Σε ένα τοπίο όπου, αν και με συρρικνούμενη ισχύ, παραμένει πρωταγωνιστής και πολιτικά κυρίαρχος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και η έκπτωσή του από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει, όμως, μόνο το όνομα του Στέφανου Κασσελάκη σε περίοπτη θέση, εκκινεί και από τα σοβαρά λάθη που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας διέπραξε παλαιότερα. Και επί διακυβέρνησης (2015-19), και μετά από εκείνο το 32% των εκλογών του ’19 που του έλυσε τα χέρια για να προχωρήσει στην διεύρυνση και τον μετασχηματισμό του κόμματος. Δεν το έπραξε, υπήρξε αναβλητικός και αναποφάσιστος.

Οι αιχμές αυτοκριτικής τους τελευταίους μήνες τον έβαλαν σε μία λυτρωτική μεν διαδικασία, κι αυτή, ωστόσο, είναι ακόμα ανολοκλήρωτη. Η ίδρυση του Ινστιτούτου και οι ευρωπαϊκές διαδρομές του, η ενασχόλησή του με τα μεγάλα πολιτικά, οικονομικά, και κοινωνικά θέματα, δε, υπενθυμίζουν και ενισχύουν αυτό που είναι: ένας πρώην πρωθυπουργός.

Σε μία εποχή, μάλιστα, που οι πρώην πρωθυπουργοί διατυπώνουν μεστό λόγο και περιγράφουν πολιτικές πλατφόρμες, όπως συμβαίνει -διαφωνεί, ή συμφωνεί κανείς- και με τους Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά. Ο Τσίπρας έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι αυτών που προέρχονται από την συντηρητική παράταξη, είναι περίπου είκοσι χρόνια νεότερος. Έχει, όμως, και ένα μειονέκτημα: προέρχεται από έναν πολιτικό και ιδεολογικό χώρο σε αποδρομή, χωρίς καθαρό σύγχρονο αφήγημα, που πλήττεται και φθίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η επίκκληση του Νέου Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία είναι μία φωτεινή διέξοδος, κατά βάθος, όμως, όλοι γνωρίζουν πως πρόκειται για μία ασταθή και έως ένα βαθμό αντιφατική εσωτερικά συμμαχία που ορίζεται από την πτώση του Μακρόν και τον κίνδυνο της ακροδεξιάς Λεπέν. Κάποιοι βλέπουν αναλογίες καθ΄ημάς.

Σε κάθε περίπτωση δείχνει πως επιθυμεί να συμβάλλει σε αυτή τη συζήτηση περί συνεργασιών, ίσως επειδή η άλλη λύση, η ίδρυση, δηλαδή, ενός νέου πολιτικού φορέα που θα στεγάσει συμμαχίες αυτόνομων σχηματισμών, μοιάζει αρκετά πιό δύσκολη. Πρωταγωνιστής των εξελίξεων θα είναι, άλλωστε, πιά το ΠΑΣΟΚ, ως το δημοσκοπικά μεγαλύτερο και πιό συμπαγές κόμμα του ευρύτερου χώρου, αν και τους επόμενους μήνες θα διαπιστωθεί κατά πόσο η δημοσκοπική ευφορία του πατά γερά στη γη. Για να συμβούν, όμως, αυτές οι διεργασίες, σε πρώτη φάση πρέπει να διασωθεί πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ και να αναδειχθούν οι κοινωνικές συνθήκες που επιβάλλουν μία άλλη λύση απέναντι στην κυβέρνηση και απέναντι σε μία “αντισυστημική” υπερδεξιά που θα μεγαλώνει ως άθροισμα, αν και κατακερματισμένη σε φέουδα.

Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρει ο κ. Τσίπρας, «επιχείρησαν μια «έφοδο στον ουρανό» για να στείλει ένα σαφές μήνυμα στις προοδευτικές δυνάμεις σήμερα ότι πρέπει να ανασυνταχθούν και από κοινού να αντιμετωπίσουν την «προσπάθεια των ελίτ που δυναστεύουν τη χώρα να ξαναγράψουν την Ιστορία. Να αλλοιώσουν ακόμα και την ιστορική μνήμη», όπως σημειώνει.

Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να τα γνωρίζει και να τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά. Και, όπως λένε οι άνθρωποι που τον γνωρίζουν, μάλλον έχει αγοράσει ήδη εισιτήριο επιστροφής…

Το είπε, άλλωστε, σε αυτό το γραπτό μήνυμά του (στην παρουσίαση του βιβλίου των Αντώνη Κοτσακά και Χάρη Τσιόκα):

«Δεν ήμουν ποτέ και δεν είμαι και σήμερα θιασώτης της απογοήτευσης και του αναχωρητισμού, που προκαλεί η δύσκολη πραγματικότητα και τα αναπάντητα ερωτήματα. Δεν υπάρχουν δυστυχώς εύκολες απαντήσεις κι αυτό αφορά κυρίως στην Αριστερά και στα κόμματα του προοδευτικού τόξου».