Συνέντευξη/Μελίνα Σιδηροπούλου:Η άμεση σχέση της ψυχής του Παύλου με το ταλέντο κάνει το έργο διαχρονικό

Είναι αξιοθαύμαστο πώς ανακαλύπτεται το έργο και η ζωή του Παύλου Σιδηρόπουλου, 34 χρόνια από τον θάνατό του, από πολύ νέους ανθρώπους, που αγγίζουν με θαυμασμό κομμάτια μνήμης και πρωτοπορίας, ευαισθησίας και αυθεντικότητας.

«Η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου στις παραστάσεις και ιδιαίτερα της νεολαίας, που δεν τον έχει γνωρίσει, αλλά ξέρει τα τραγούδια του, τα παίζει και τα τραγουδά, η ικανοποίηση με την οποία φεύγουν οι θεατές από το θέατρο, συγκινημένοι, δείχνουν ότι πράγματι το έργο αναδεικνύει την παρουσία του καλλιτέχνη σήμερα», λέει η αδερφή του, Μελίνα Σιδηροπούλου, που συμμετέχει στην παράσταση «Ο Άγνωστος Πρίγκιπας: Παύλος Σιδηρόπουλος» του Ανδρέα Ζαφείρη για «να προσθέσει άγνωστα γεγονότα της ζωής του, που θα τον φέρουν πιο κοντά στους θεατές και θα μάθουν γι’ αυτόν κάτι επιπλέον».

Την ίδια ώρα που οι μουσικές και τα λόγια του συνδέουν το παρόν με τα θεμέλια της ελευθερίας του.

Συνέντευξη

–Κυρία Σιδηροπούλου, πώς είναι η εμπειρία της σκηνής; Βέβαια υπάρχει η ειδική συνθήκη ότι η παράσταση αφορά στον αδελφό σας.

Η εμπειρία της σκηνής μου αρέσει πολύ, κυρίως επειδή αφορά στον αδελφό μου. Η συμμετοχή μου στο έργο του Ανδρέα Ζαφείρη για τον Παύλο, πιστεύω ότι συμβάλλει στην προσπάθεια του συγγραφέα να κάνει γνωστή, μέσα από το θέατρο, τη ζωή του αδελφού μου. Και το κάνει με εξαιρετικό τρόπο. Το κείμενο ανταποκρίνεται με έναν ιδιαίτερα ευαίσθητο, αληθινό και ολοκληρωμένο, θα έλεγα, τρόπο στη ζωή του καλλιτέχνη Παύλου Σιδηρόπουλου. Η συμμετοχή μου στην παράσταση γίνεται μόνο και μόνο για έναν λόγο. Για να προσθέσω άγνωστα γεγονότα της ζωής του, που θα τον φέρουν πιο κοντά στους θεατές και θα μάθουν γι’ αυτόν κάτι επιπλέον.

–Πιστεύετε ότι εκπληρώνει έναν από τους στόχους το κείμενο αυτό, επισημαίνοντας δηλαδή την διαχρονική παρουσία του Παύλου Σιδηρόπουλου;

Με βεβαιότητα απαντώ θετικά στην ερώτησή σας. Η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου στις παραστάσεις και ιδιαίτερα της νεολαίας, που δεν τον έχει γνωρίσει, αλλά ξέρει τα τραγούδια του, τα παίζει και τα τραγουδά, η ικανοποίηση με την οποία φεύγουν οι θεατές από το θέατρο, συγκινημένοι, δείχνουν ότι πράγματι το έργο αναδεικνύει την παρουσία του καλλιτέχνη σήμερα, αλλά και την επιρροή του στη μουσική σκηνή του τόπου. Επίσης, είναι σημαντικό να αναφέρω τη σημασία που δίνει ο συγγραφέας στην -όσο το δυνατόν- πιο ολοκληρωμένη, ζωντανή, αλλά και πιο άμεση παρουσίαση της ζωής του Παύλου. Επιθυμεί κι αναζητά, επιζώντες φίλους και συνεργάτες του, που θα θέλουν να έρθουν και να προσθέσουν, όπως το αισθάνονται, τη δική τους εμπειρία από τη σχέση τους. Άλλωστε και η δική μου συμμετοχή αυτή τη διάθεση του συγγραφέα δείχνει.

–Σκεφτήκατε ποτέ ότι ίσως να μαθαίνετε αναδρομικά τον αδελφό σας; Όσο ζούσε είχατε ουσιαστικό δεσμό;

Ο αδελφός μου ήταν μεγαλύτερος από μένα, 6 χρόνια. Είχαμε διαφορετική ζωή. Εγώ επιστήμη, εκείνος τέχνη, να το πω έτσι επιγραμματικά. Όμως η συναισθηματική σχέση, η αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλον ήταν μεγάλη. Πιστεύω ότι, όπως και σε κάθε καλλιτέχνη δημιουργό, έτσι και στον αδελφό μου η ψυχή του ήταν βαθιά κρυμμένη μέσα του. Την εξωτερίκευε όταν ήταν μόνος του, με το χαρτί και το μολύβι ή με την κιθάρα του στο δωμάτιό του και οπωσδήποτε βέβαια στα τραγούδια του. Νομίζω πως αυτή η άμεση σχέση της ψυχής του μαζί με το ταλέντο του είναι που κάνει το έργο του διαχρονικό.  Μετά που τον έχασα όμως, η μελέτη των γραπτών του, αλλά και των τραγουδιών του με τις ιστορίες τους απέκτησαν άλλη βαρύτητα. Η απουσία του, μαζί με την έλλειψη των δυσκολιών της καθημερινότητας, με έκαναν να τον αισθανθώ πραγματικά και ν’ αγκαλιάσω την πεντακάθαρη ψυχή του. Οπότε ναι, το έχω σκεφτεί, σε αντίθεση με τη μητέρα μας που ήξερε πολύ καλά τον γιο της, εγώ, μάλλον αναδρομικά το έμαθα το αδελφάκι μου.

–Είχε ευκαιρίες, αλλά και χαμένες δυνατότητες η εποχή της ακμής για ανθρώπους όπως ο Σιδηρόπουλος;

Ο Παύλος θα εκφραζόταν μέσα από την τέχνη, είτε ποίηση είτε μουσική, προσπερνώντας εμπόδια και δυσκολίες, όπως και το έκανε από την πρώτη στιγμή μέχρι και το τέλος του. Αξιοποίησε, με κάθε τρόπο, ως δημιουργός, τις δυνατότητες του καλλιτεχνικού χώρου, που κινήθηκε για να εκφράσει τις δικές του ανησυχίες και κυρίως τις μουσικές του επιλογές.

–Εργαζόσασταν στη Μέση Εκπαίδευση. Σας ακολουθούσε παντού το χνάρι του αδελφού σας; Περισσότερο ο αδόκητος θάνατός του; Είμαστε και λαός που αρχίζουμε «την προσήλωση» μετά θάνατον.

Αυτό που θυμάμαι από τους μαθητές μου ήταν ο θαυμασμός με τον οποίο με κοίταζαν, όταν μάθαιναν ποιος ήταν ο αδελφός μου. Και με ρωτούσαν: «αλήθεια, κυρία, ήταν αδελφός σας;» με μάτια λαμπερά κι ορθάνοιχτα, «πώς ήταν;». Τα τελευταία, 15 με 20  χρόνια θα έλεγα, «το χνάρι του αδελφού μου», όπως λέτε, μ’ ακολουθεί παντού. Ο αδόκητος θάνατός του κυρίως ως θλίψη εκφράστηκε κι ως μία σημαντική απώλεια από τα μουσικά δρώμενα του τόπου. Ο τρόπος που στηλίτευε τις κοινωνικές αδικίες  μέσα από τα τραγούδια του είναι αυτό που ο κόσμος αγάπησε. Η δύναμη του έργου του έχει κυριαρχήσει. Το ενδιαφέρον από τα ΜΜΕ να οργανώνουν αφιερώματα στη μνήμη του Παύλου είναι μεγάλο. Με καλούν πολύ συχνά να συμμετέχω για να μιλήσω για τη ζωή του, ιδιαίτερα μετά την κυκλοφορία του βιβλίου με τα ανέκδοτα ποιήματά του, με τίτλο «Έχω μια θλίψη για τα μακρινά αριστουργήματα». Στον Σταυρό του Νότου, παρουσιάστηκε ο δίσκος με τα μελοποιημένα ποιήματα από τον Δημήτρη Καρρά με τη συμμετοχή σπουδαίων ερμηνευτών. Το ίδιο επαναλήφθηκε το 2023 στο Christmas Theater. Φέτος, έκλεισαν 40 χρόνια από την κυκλοφορία του «Φλου». Έγιναν  δύο μεγάλες συναυλίες αφιερωμένες στο έργο του. Η μία στην Τεχνόπολη, από τον Δ. Καρρά και η άλλη στο Θέατρο Βράχων, πιο ροκ συναυλία, με ιδιαίτερη επιτυχία και οι δύο.

Πληροφορίες

«Ο Άγνωστος Πρίγκιπας: Παύλος Σιδηρόπουλος» του Ανδρέα Ζαφείρη, επιστρέφει για 3η χρονιά στο ΘΕΑΤΡΟ 2510. Δίπλα στον Ανδρέα Παπακωνσταντίνου, συμπρωταγωνιστεί  η Μελίνα Σιδηροπούλου, αδερφή του Παύλου. Από την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου στις 20.30