Παναγιώτης Γιαννάκης: Το άγνωστο πρόβλημα υγείας, αυτά που πλήγωσαν τη γυναίκα του και ο τσακωμός με τον Γκάλη

Για το βιβλίο του «Τρωτός Άτρωτος» μίλησε ο ο Παναγιώτης Γιαννάκης στην εκπομπή «Στούντιο 4», ξεδιπλώνοντας ένα κομμάτι της ζωής του και της καριέρας του.

«Σέβομαι πολύ τους ανθρώπους. Ξέρω ότι ο καθένας έχει κάνει τρομερό αγώνα για αυτό που έχει κάνει άσχετα αν δεν του δοθήκαν οι ευκαιρίες να ανακαλύψει τη δύναμη που έχει μέσα του. Κι εγώ αυτό προσπαθώ να αναδείξω μέσα στο βιβλίο. Να αναδείξω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δύναμη. Απλά ο τρόπος που μεγαλώσανε, το σχολείο που βιώσανε, οι παρέες που κάνανε δεν ανακάλυψαν μέσα τους πού έχουν πραγματικά δύναμη» είπε ο μεγάλος αθλητής.

-Δεν ήταν ιδανικό και το δικό σου…

«Όχι δεν ήταν ιδανικό. Βρέθηκε όμως μια ομάδα στη γειτονιά μου κι αρχίσαν να μαζεύουν τα παιδάκια. Βρέθηκε ένας προπονητής που ασχολούταν με τα παιδάκια να τα βρει. Με βρήκε στον δρόμο, με πήρε από το χέρι και μου είπε παίξε μπάσκετ, που δεν το ήξερα εγώ το παιχνίδι αυτό».

«Ντροπαλός, ήσυχος, ήμουν, απέφευγα τις φασαρίες. Έγινε μια φορά κάτι στη γειτονιά. Ένα παιδί μεγαλύτερο από εμένα ήθελε να κάνει τον καμπόσο. Κι ένα ακόμα μεγαλύτερο είπε άμα βάλω τον Ναή θα σε δείρει… (Ναή με φωνάζαν από τη γειτονιά από το Παναή) μας έβαλε να μαλώσουμε και μετά έφαγα ξύλο από τη μάνα μου.
Κοροϊδεύαν τότε τα παιδιά, ήμουν μελαχρινός πολύ με πεταχτά αυτάκια και κοντοκουρεμένος. Εντάξει με ενοχλούσε αλλά όχι τόσο πολύ» διηγείται ο ίδιος για τα παιδικά του χρόνια.

Αυτά που πλήγωσαν τη σύζυγό του την Ευγενία

-Από τα πρώτα σου χρόνια πάντα ήταν δίπλα η Ευγενία η γυναίκα σου. Πόσο σημαντική υπήρξε για την πορεία σου;

«Μεγάλο ρόλο. Γιατί ήταν ένας άνθρωπος ταλαντούχος και όμορφη και καλή στο σχολείο και δεν ξέρω πώς ανέπτυξε τα συναισθήματά της για μένα… Και όταν με γνώρισε οι γονείς της έλεγαν μακριά… Όταν πήγα και τη ζήτησα μετά δεν μπορούσαν να πουν τίποτα…»

-Ζοριστήκατε τα πρώτα χρόνια;

«Στον γάμο δεν υπήρχε τίποτα, ταξίδι κάναμε με δανεικό αυτοκίνητο. Φύγαμε Αμερική, άφησα στη μητέρα μου χρήματα και εγώ είχα κάτι οικονομίες 2.500 Δολάρια που τα κρατούσα για να μην συμβεί κάτι και τελικά συνέβη. Γεννήθηκε η κόρη μου. Τα χρειάστηκα εκεί. Γύρισα πίσω με μηδέν. Αλλά είχα μια καλή συμφωνία με τον Ιωνικό για έναν καλύτερο μισθό και ένα σπίτι»

-Τι σας κράτησε τόσα χρόνια;

«Νομίζω ότι φωτίζαμε περισσότερο αυτά που αγαπούσαμε ο ένας στον άλλον. Την μεγαλύτερη προσπάθεια την έκανε η Ευγενία. Γιατί πέρασε δύσκολα. Η φήμη, η προβολή έφερνε γεγονότα τα οποία την πληγώνανε, τη βάζαν σε διαδικασία να κάνει σκέψεις. Την παίρνανε τηλέφωνο, τις βάζαν λόγια και άντεχε. Και ήταν πάρα πολύ δύσκολο γιατί ζούσε και μόνη της στη Θεσσαλονίκη. Με τα παιδιά μόνη της και με όλα αυτά τα κουτσομπολιά. Όταν την ενοχλούσε πάρα πολύ κάτι ή της δημιουργούσε κάποια ανασφάλεια για τη σχέση μας μου τα έλεγε».

Ο τσακωμός με τον Νίκο Γκάλη

Ενώ αναφέρθηκε φυσικά και στον άλλο μεγάλο μπασκετμπολίστα, τον Νίκο Γκάλη με τον οποίον τσακώθηκαν και ο Παναγιώτης Γιαννάκης αποκάλυψε γιατί: «Όταν παίζαμε, παίζαμε! Δεν κάναμε παρέα, παίζαμε! Και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό να το καταλάβουν οι άνθρωποι. Ότι πολλές φορές μπορεί να βρεθείς σε μια επαγγελματική δράση, πρέπει να καταλάβεις πως όταν μπαίνεις σε αυτή τη δράση, προσπάθησε να βάλεις τον καλύτερό σου εαυτό», είπε αρχικά ο Παναγιώτης Γιαννάκης και συνέχισε: «Το σκοράρισμα είναι πιο ελκυστικό. Έβρισκα τρόπο να έχω μια έντονη συμμετοχή στο ματς, με διάφορα πράγματα που έκανα.
Μου έλεγαν και οι φίλοι μου “γιατί έδωσες πάσα;”. Εμένα με ενδιέφερε η ομάδα, θέλαμε να κερδίσουμε κι εκείνη τη στιγμή με ενδιέφερε πώς θα βάλουμε το καλάθι. Ο Γκάλης ήθελε να σκοράρει, του άρεσε αυτό. Το να δώσεις μια πάσα είναι πιθανόν πιο δύσκολο από το να βάλεις ένα καλάθι.

Τσακωθήκαμε για μια πάσα, που θεώρησε ο Νικ ότι έπρεπε να του δώσω. Μετά βρεθήκαμε και στον Παναθηναϊκό! Αλλά δεν ήταν θέμα να τα βρούμε, ο καθένας έβλεπε διαφορετικά τα πράγματα. Μέσα στο παιχνίδι, ο Νικ έκανε αυτά που ήθελε και εγώ του συμπαραστεκόμουν σε αυτό που του άρεσε, γιατί το έκανε καλά».

Το άγνωστο πρόβλημα με την υγεία του που δεν τον άφηνε να κοιμηθεί από τους πόνους

Προς το τελείωμα της κουβέντας τους οι δύο παρουσιαστές τον ρώτησαν για το άγνωστο θέμα με την υγεία του που αποκαλύπτεται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του

-Αναφέρεις κι ένα πρόβλημα υγείας το οποίο δεν το ξέραμε. Γιατί αποφάσισες να το μοιραστείς;

«Γιατί θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε τέλειοι σαν οργανισμοί. Όλοι οι οργανισμοί στη γη γεννιούνται με κάποιο θέμα, κάποια λειτουργία που δεν είναι άριστη. Πολλές φορές απογοητεύονται όταν το ανακαλύπτουν»

-Εσύ απογοητεύτηκες;

«Όχι. Στενοχωρήθηκα, αλλά δεν απογοητεύτηκα. Γιατί όταν το μαθαίνεις μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Σήμερα οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν απίστευτα πράγματα. Δηλαδή εγώ πάντα παρακολουθώ ανθρώπους που ξεπερνάνε τον εαυτό τους . Αυτό θαυμάζω. Ότι και να’ ναι αυτό. Είναι μια δοκιμασία και θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι πρέπει να προσέχουμε το πλοίο της ζωής μας που είναι το σώμα μας. Να του δώσουμε την πραγματική θέση στην καθημερινότητα του μυαλού μας. Που δεν του δίνουμε»

-Δεν λες όμως το ανθρώπινο…

«Όχι. Ξέρεις γιατί; Γιατί σου είπα. Όλοι οι οργανισμοί γεννιούνται με ένα θέμα, είτε είναι μυρμήγκι, είτε είναι λιοντάρι. Πολλές φορές δεν το βρίσκουμε και όταν μας συμβαίνει δεν έχουμε τα εφόδια να το αντιμετωπίσουμε. Όσο πιο γρήγορα το μαθαίνεις τόσο πιο πολλά εφόδια μπορείς να έχεις να το αντιμετωπίσεις»

-Σου δυσκολεύουν την καθημερινότητα;

«Στην αρχή, πριν γνωρίσω τι έχω, δεν θέλω να το ονοματίσω, θα το διαβάσουν στο βιβλίο, δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τον πόνο. Και ήταν κάτι που πιθανώς το είχα πάρα πολύ καιρό»

-Επειδή έχεις μάθει να δουλεύεις και με τον πόνο ίσως και να μην του έδινες σημασία

«Την τελευταία χρονιά που έκανα προετοιμασία για να παίξω και που είχα την τύχη να πάρουμε και το πρωτάθλημα Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό, το πρώτο που πήρε ποτέ Ελληνική ομάδα, εκείνη την χρονιά ήμουν πολύ κουρασμένος αλλά ποτέ δεν ζήτησα άδεια. Έκανα προπόνηση. Εκείνη την περίοδο κάτι μου είχε χτυπήσει καμπανάκι αλλά δεν το καταλάβαινα»

-Αμφιταλαντεύτηκες για να το γράψεις στο βιβλίο ή όχι;

«Αμφιταλαντεύτηκα, αλλά νομίζω ότι μπορεί να προσφέρει κάτι σε έναν άνθρωπο».