Κασσελάκης: Συνεργασία προοδευτικών δυνάμεων χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς προϋποθέσεις- 6 σημεία ως βάση συνεννόησης

Ο Στέφανος Κασσελάκης, σε άρθρο του στην ιστοσελίδα neakriti.gr με τίτλο «Ο δρόμος για μια νέα μεγάλη δημοκρατική παράταξη – Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός στις μέρες μας», αναφέρεται στη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων και στους όρους που είναι απαραίτητοι για την επίτευξή της. Στο άρθρο του, ο Κασσελάκης αποδίδει ευθύνες στην «εσωκομματική γραφειοκρατία», η οποία, όπως υποστηρίζει, εμπόδισε την επέκταση προς τον χώρο του προοδευτικού κέντρου κατά τη διάρκεια της θητείας του. Σημειώνει ότι το ίδιο εμπόδιο αντιμετώπισε και ο προκάτοχός του, Αλέξης Τσίπρας, σε παρόμοιες προσπάθειες.

Σε ο,τι αφορά τη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων σημειώνει ότι αυτή, κάνει τον διαχωρισμό απ’ ο,τι έχει καταγγείλει ως «νεφελώδη κεντροαριστερά» και σημειώνει ότι θα πρέπει να θέτει το «εμείς» πάνω από το «εγώ» ώστε να απαλλαγεί η χώρα από την καταστροφική διακυβέρνηση Μητσοτάκη.

«Για μένα», γράφει, «η διέξοδος από την κρίση μπορεί να προκύψει από το συναπάντημα των προοδευτικών δυνάμεων, με έναν διμέτωπο σχεδιασμό: Καταρχάς με τη συνεννόηση των δύο μεγάλων προοδευτικών κομμάτων, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, για την εκπόνηση σειράς δράσεων εντός του Κοινοβουλίου, με ένα παράλληλο άνοιγμα στην κοινωνία, προκειμένου ο λαός ο ίδιος να αποφασίσει το μέλλον του. Σε κάθε περίπτωση, είμαι κάθετα αντίθετος σε “συνεννοήσεις κορυφής” οι οποίες θα αγνοούν τη λαϊκή βούληση και θα θελήσουν να επιβάλλουν “ανακυκλωμένες”, “σημιτικές” λύσεις».

Προτείνει τέλος, 6 σημεία ως μια βάση συνεννόησης για κοινή δράση.

Ακολουθεί το άρθρο: 

«Απευθυνόμενος στον κρητικό λαό, πρέπει κανείς πρώτα να συνειδητοποιήσει το βάρος των δημοκρατικών αγώνων που έχουν δώσει οι Κρήτες, οι οποίοι και έχουν πρωταγωνιστήσει σε όλη την ιστορία της προοδευτικής παράταξης. Είναι επομένως λογικό κάθε πολιτικός ο οποίος λογίζει τον εαυτό του ως προοδευτικό και δημοκράτη να θέλει να απευθυνθεί στο κρητικό κοινό για να μοιραστεί το όραμά του για μια Ελλάδα δημοκρατική, εθνικά υπερήφανη και κοινωνικά ισχυρή. 

Αναγνωρίζω ότι κατά τη θητεία μου στο “τιμόνι” του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν κατέστη δυνατό το περιβόητο “άνοιγμα” στον χώρο του προοδευτικού κέντρου, προκειμένου να στήσουμε μια μεγάλη δημοκρατική παράταξη που να απαλλάξει τη χώρα από την καταστροφική διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Μολονότι προσπάθησα, τα εσωκομματικά εμπόδια και κυρίως η εσωκομματική γραφειοκρατία καθιστούσε κάθε προσπάθεια για μια ουσιαστική διεύρυνση μάταιη. 

Φυσικά δεν είμαι ο πρώτος στον οποίο τέθηκαν τέτοια εμπόδια. Είχε προηγηθεί ο προκάτοχός μου, Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος μετά την ήττα του 2019 επιχείρησε τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε μια μεγάλη λαϊκή παράταξη, για να εισπράξει την άρνηση των κατόχων… “αριστερόμετρων”, οι οποίοι είναι οι ίδιοι που έχουν επιδοθεί σε έναν μονομέτωπο “αντικασσελακικό” αγώνα. 

Παρ’ όλα αυτά, κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, έκανα τις δικές μου προσπάθειες για “ανοίγματα” στους όμορους χώρους: Πίστευα και πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μια δύναμη της Ανανεωτικής Αριστεράς και του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, πρέπει να απευθυνθεί στις δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας, της Πολιτικής Οικολογίας, του Προοδευτικού Κέντρου, των Κοινωνικών Κινημάτων και άλλων όμορων χώρων. Για τον λόγο αυτό, μετά τις ευρωεκλογές έστειλα επιστολές στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, στο Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα και στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, καλώντας σε κοινή δράση, ενώ απευθύνθηκα και στο ΠΑΣΟΚ για συντονισμό της δράσης μας για τους αγνοούμενους κατά την παράνομη τουρκική εισβολή στην Κύπρο. 

Σχεδιάζοντας το μέλλον λοιπόν, αξίζει κανείς να αναρωτηθεί πώς και με ποιους όρους θα γίνει μια “συνάντηση” των προοδευτικών δυνάμεων, προκειμένου να απαλλαγούμε από αυτήν την αυτοχειροκροτούμενη, καταστροφική κυβέρνηση. Συχνά έχω αναφερθεί σε μία «νεφελώδη κεντροαριστερά», την οποία το σύστημα θα ήθελε να επιβάλλει στη χώρα ως αξιωματική αντιπολίτευση. Ο καθένας το ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο, ωστόσο νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμο να δώσω τη δικιά μου ερμηνεία: 

Όπως και την περίοδο του μνημονίου, έτσι και τώρα, το πολιτικό- οικονομικό- επιχειρηματικό κατεστημένο επιθυμεί να καταπνίξει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να εφεύρει “χρήσιμες” πολιτικές δυνάμεις, που θα στηρίξουν την παραπαίουσα κυβέρνηση Μητσοτάκη στο όνομα της “υπευθυνότητας”. Θεωρώ ότι όσοι απεργάζονται τέτοια σενάρια κοιτούν τόσο σε ανακυκλωμένους κεντροαριστερούς, λεγόμενους “εκσυγχρονιστές”, όσο και στην ακροδεξιά, από την οποία προσπαθούν να αφαιρέσουν την ταυτότητα του “ψεκασμένου”. 

Για εμένα, η μόνη διέξοδος από αυτήν την κρίση μπορεί να προκύψει από το συναπάντημα των προοδευτικών δυνάμεων, με έναν διμέτωπο σχεδιασμό: Καταρχάς με τη συνεννόηση των δύο μεγάλων προοδευτικών κομμάτων, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, για την εκπόνηση σειράς δράσεων εντός του Κοινοβουλίου, με ένα παράλληλο άνοιγμα στην κοινωνία, προκειμένου ο λαός ο ίδιος να αποφασίσει το μέλλον του. Σε κάθε περίπτωση, είμαι κάθετα αντίθετος σε “συνεννοήσεις κορυφής” οι οποίες θα αγνοούν τη λαϊκή βούληση και θα θελήσουν να επιβάλλουν “ανακυκλωμένες”, “σημιτικές” λύσεις. 

Η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων θα πρέπει να γίνει χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς προϋποθέσεις, με μόνο γνώμονα τη σωτηρία της πατρίδας μας. Αφήνοντας πίσω το “εγώ” και βάζοντας μπροστά το “εμείς”.

Φυσικά, θα πρέπει να μας ενώνουν ορισμένα κοινά προτάγματα, τα οποία θεωρώ ότι θα μπορούσαν να είναι τα ακόλουθα: 

• Η αντιμετώπιση της πρωτοφανούς κρίσης ακρίβειας και της αισχροκέρδειας των εκλεκτών της κυβέρνησης. 
• Η άμεση ανάσχεση της στεγαστικής κρίσης, απέναντι στο μοντέλο της χώρας-γραφείο real estate, που προωθεί η Νέα Δημοκρατία.
• Η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης με σκοπό μια δίκαιη πράσινη μετάβαση και όχι με το χάος που έχει δημιουργήσει ο κύριος Μητσοτάκης. 
• Η εδραίωση μιας εξωτερικής πολιτικής αρχών, βασισμένης στο διεθνές δίκαιο που να προασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας, σε αντίθεση με την ανεύθυνη μυστική διπλωματία Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη, που ζημιώνει τα εθνικά συμφέροντα, τόσο στα ελληνοτουρκικά όσο και στο Κυπριακό.
• Η εξασφάλιση της πραγματικής ανεξαρτησίας και αποτελεσματικής λειτουργίας της Δικαιοσύνης, κόντρα στις διαρκείς παρεμβάσεις της κυβέρνησης.
• Ο πολιτικός αγώνας για την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς έξαρσης στην Ελλάδα, είτε αυτή εμφανίζεται ως κυβερνητική (πτέρυγες της Νέας Δημοκρατίας), είτε εμφανίζεται ως φιλορωσική (Ελληνική Λύση), είτε εμφανίζεται ως θρησκόληπτη, που καπηλεύεται την Ορθοδοξία (Νίκη), είτε εμφανίζεται ως Λεπενική (Φωνή Λογικής), είτε αποτελεί συνέχεια της ναζιστικής Χρυσής Αυγής (Σπαρτιάτες). Το πλέον σημαντικό σε αυτόν τον αγώνα είναι όχι μόνο να απομονώσουμε πολιτικά την ακροδεξιά, αλλά και να την εμποδίσουμε να αποτελέσει το επόμενο κυβερνητικό δεκανίκι του κυρίου Μητσοτάκη. 

Διάλεξα την Κρήτη προκειμένου να απευθύνω το κάλεσμα αυτό στους προοδευτικούς πολίτες, σταθμίζοντας τη μεγάλη προσφορά του νησιού στην πολιτική ιστορία αυτού του τόπου. Καλώ, λοιπόν, όλους όσους θεωρούν τον εαυτό τους προοδευτικό, και θέλουν να δουν μια κυβερνώσα αριστερή παράταξη, του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και της κοινωνικής προκοπής, να γραφτούν μέλη στον ΣΥΡΙΖΑ, να ψηφίσουν συνέδρους και να πάρουν την υπόθεση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης στα χέρια τους, όπως ακριβώς έκαναν το 2015. Και κυρίως, να μην επιτρέψουν σε κανέναν να τους υποκαταστήσει και να τους καπελώσει, προβάλλοντας τις απαιτήσεις απομονωμένων γραφειοκρατιών, ως παλλαϊκά αιτήματα. 

Σε διαφορετική περίπτωση, δυστυχώς, θα δώσουμε άλλη μια ευκαιρία στον Κυριάκο Μητσοτάκη να συνεχίσει ανενόχλητος το καταστροφικό του έργο, ενώ εμείς θα αναλογιζόμαστε το πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες. Καλώ, λοιπόν, τον κρητικό λαό να είναι για άλλη μια φορά μπροστάρης στον δύσκολο αλλά δίκαιο αγώνα που έχουμε να δώσουμε».

Κασσελάκης: “Εμπρόθεσμη η υποψηφιότητά μου, η πλειοψηφία δυναμιτίζει με αντιδημοκρατικές διαδικασίες”