Είναι, ας πούμε, σαν να ρωτάς τον Ματθαίο…

Χάνεται αυτό το πλεονέκτημα στην κοινωνία, όταν τα πρωινάδικα αποφασίσουν να ασχοληθούν… Και το γνωρίζουμε καλά όλοι μας. Και όχι μόνο εμείς, για αυτό άλλωστε και υπάρχουν…

Ο πολίτης θα στρέψει την πλάτη του, όχι στο έγκλημα, οι 57 ψυχές δεν μπορεί και δεν θα ξεχαστούν -θα αποδοθεί αργά ή γρήγορα δίκαιη… Δικαιοσύνη- αλλά σε αυτούς που λύνουν τις διαφορές τους αποφασίζοντας να εκτεθούν στα αδηφάγα κοινά της TV.

Για τα Τέμπη υπάρχει συλλογικότητα (ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι) πέρα ως πέρα… Μακριά από ονόματα, συναυλίες, έριδες, προσωπικές διαφορές και διαφωνίες. Δεν μπορεί να παραγνωριστεί ο προσωπικός πόνος του γονιού, και ότι μέχρι τώρα αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν να κάνουν τον δικό τους πόνο δική μας αφύπνιση με τη δύναμη του δίκιου τους.

Και για να το πάμε ακόμη πιο πέρα, ο ευτελισμός βολεύει… Βολεύει αυτούς που θέλουν να καταγραφεί ως ένα απλό δυστύχημα χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Βολεύει… και βοηθάει.

Βοηθάει τον πολίτη μέσα στα τόσα προβλήματά του να σιχτιρίσει και να στρέψει το βλέμμα… και ας καταλαβαίνει πως δεν πρέπει αυτό να συμβεί επ ουδενί…

Και είναι πολύ εύκολο με δήθεν πολιτικές τσιριμόνιες να πάει το ζήτημα αλλού και από κοινωνικό αίτημα να παπαγαλιστεί ως ακόμη ένα εύπεπτο πολιτικό ζητηματάκι σε κάθε λογής πάνελ με την υποσημείωση πάντα: “Σέβομαι τον γονιό που έχασε το παιδί του”…

Και ο σεβασμός να χάνει κάθε είδους έννοια μέσα από αντιπαραθέσεις και χυδαίες επικλήσεις στη λήθη του γεγονότος.

Ήδη εδώ και μέρες στον χυδαίο χορό με το γνωστό “κοινωνικό” ενδιαφέρον έχουν μπει τα σάιτ. “Αγριεύει η κόντρα” και άλλες “ομορφιές” και είναι σίγουρο ότι τη σκυτάλη θα πάρουν και τα τηξλεοπτικά πάνελ με καλεσμένους… πολιτικούς (διότι εδώ είναι το ζουμί) και ειδικούς και επιστήμονες για το ξεκάρφωμα.

Και σιγά σιγά η επανάληψη της χυδαιότητας θα γίνει τετριμμένο για να περάσει στη λήθη της… κάλπης.

Όταν κλείνετε την πόρτα του σπιτιού σας αυτοί που πραγματικά πονάτε είστε εσείς. ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ:

Και επειδή κάποιοι πέρασαν και τα έσβησαν γιατί ενοχλούσε το πατριωτικό τους αίσθημα…

Ιορδάνης Αδαμάκης, Αναστασία Αδαμίδη,  Δημήτρης Ασλανίδης, Βάιος Βλάχος, Σπύρος Βούλγαρης, Ιωάννης Βουτσινάς, Έλενα Δουρμίκα,  Μαρία Εγούτ, Δήμητρα-Ευαγγελία Καπετάνιου, Σωτήρης Καραγεωργίου,  Νικήτας Καραθεοδώρου, Βάια Μπλέκα-Καρακώστα, Ιωάννης Καρασάββας, Ιωάννης Καριώτης, Αθηνά Κατσάρα, Χρυσούλα Κουκαριώτη, Ευαγγελία Ντος Σάντος Σίλβα – Κουκαριώτη, Ιονέλ Κουλέλα (Ionel Culea), Αναστάσιος Κουτσόπουλος, Γιώργος Κουτσούμπας, Γεώργιος Κυριακίδης, Βασίλειος-Κυριάκος Κώττας, Κλαούντια – Αλεξάνδρα Λάτα, Δημήτρης Μασσαλής, Ιφιγένεια Μήτσκα, Μοχάμεντ – Εντρίζ Μία, Μαρία Μίαρη, Μαίρη Μουρτζάκη, Φραντσέσκα Μπέζα, Παβλίνο Μπόζο (Pavlini Bozo), Ευάγγελος Μπουρνάζης, Παναγιώτης Μπουρνάζης, Νίκος Ναλμπάντης, Δημήτρης Οικού, Αναστασία Παπαγγελή, Γεώργιος Παπάζογλου, Κυπριανός (Κύπρος) Παπαϊωάννου, Ανδρέας Παυλίδης, Θωμαή (Θώμη) Πλακιά, Χρυσή (Χρύσα) Πλακιά, Αναστασία Πλακιά, Καλλιόπη (Κέλλυ) Πορφυρίδου, Ντένις Ρούτσι, Σοφία-Ειρήνη Ταχμαζίδου, Ιωάννης Τζοβάρας, Άγγελος Τηλκερίδης, Αγάπη Τσακλίδου, Ελένη Τσίντζα, Αφροδίτη Τσιώμα, Γεώργιος Φωτόπουλος, Ελισάβετ Χατζηβασιλείου, Παναγιώτης Χατζηχαραλάμπους, Βασιλική Χλώρου, Ελπίδα Χούπα, Μαρία Θωμαή (Μάρθη) Ψαροπούλου, Εριέττα Μόλχο, Σύρος προσφυγας.

Και δυο λόγια για τη συναυλία. Ακούω αυτούς που θέλουν αντίτιμο για δικαστικούς σκοπούς και εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα. Ακούω αυτούς που δεν θέλουν η μνήμη του πολυτιμότερου στη ζωή τους να γίνει εισιτήριο, ακούω αυτούς που επιλέγουν να την παρακολουθήσουν, ακούω και αυτούς που δεν θα πάνε στο Καλλιμάρμαρο.

Δεν γνωρίζω καν γιατί υπάρχει αυτή η φαγωμάρα, δεν θα ψάξω στα social, δεν θα ρωτήσω ούτε τους… επαΐοντες, γνωρίζοντες και κ.ο.κ δημοσιολογούντες…

Πάνω απ’ όλα όμως “σφραγίζω” αυτιά σε όλους τους υπόλοιπους οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι ένα γεγονός θα επιδιώξουν με κάθε μέσο να απαξιώσουν και να ευτελίσουν…

Είναι σαν να ρωτάς, ας πούμε, τον Ματθαίο και να απαντάει “αηδία η Ζαμάνη” έχοντας εμπλουτίσει τα μουσικά μας ακούσματα με στίχους που διαπερνούν όλο το φάσμα του κοινωνικού προβληματισμού όπως “Πες του να πάει να… “, “Καλά να πάθεις… “, “Θέλεις να τα φτιάξουμε”, “Όταν έχει φράγκα όλοι σε λένε μάγκα” και το επιστέγασμα “Αγαπώ μια πιτσιρίκα” με τους παιδαραστές να κάνουν πάρτι…

Κάπως έτσι, τόσο εξευτελιστικά…

Παναγιώτης Ι. Δρίβας