ΣΥΡΙΖΑ/ Επιθανάτιος ρόγχος…

Εάν στην εσωκομματική εκλογή στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ οι κάλπες στήνονταν στα …social media και ειδικότερα στο X του Έλον Μασκ, ο Στέφανος Κασσελάκης θα εκλεγόταν με ποσοστό… Τσαουσέσκου. Οι υποστηρικτές του κυριαρχούν κατά κράτος, άλλοι πίσω από ψευδώνυμους λογαριασμούς που λειτουργούν νυχθημερόν και άλλοι επωνύμως διεκδικώντας ρόλο “opinion maker” σε ένα χώρο περίκλειστο και εν τέλει αυτοαναφορικό. Χρησιμοποιούν επιθετικό και συχνά τοξικό λόγο, αφορίζουν τον “εσωτερικό εχθρό” και αξιοποιούν ακόμα και “επιχειρήματα” λογαριασμών που έχουν σημείο αναφοράς στη Ν.Δ και το “ακραίο κέντρο” και πρωταγωνίστησαν τα προηγούμενα χρόνια στο “αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο”. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Επιθετικός είναι και ο λόγος της άλλης (εσωκομματικά) πλευράς, η δυναμική, ωστόσο, της παρουσίας της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ισχνή και συχνά αμυντική. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο μικρόκοσμος του X είναι ο καθρέφτης του εκφυλισμού και διασυρμού ενός πολιτικού χώρου που μόλις πριν μερικά χρόνια κυβερνούσε τη χώρα. Τώρα, ακόμα και ο ιστορικός του ηγέτης, ο Αλέξης Τσίπρας, έχει παραδοθεί βορά στους οπαδούς του Στέφανου Κασσελάκη, δέχεται επιθέσεις ως “υπονομευτής” και κατηγορείται ακόμα και για την κορωνίδα του στέμματος της “κυβερνώσας αριστεράς”, τη Συμφωνία των Πρεσπών. O tempora o mores, θα έλεγε ο Κικέρωνας προς τον Κατιλίνα, αν και οι ρόλοι έχουν περιέλθει πιά σε σύγχυση.

Όποια κι αν είναι η εξέλιξη στην εσωκομματική εκλογή στην τυπικά ακόμα αξιωματική αντιπολίτευση ένα είναι βέβαιο και σε αυτό συμφωνούν και οι δύο πλευρές: η επόμενη μέρα δεν θα τους βρει μαζί. “Πώς θα μπορούμε να κοιταχτούμε στα μάτια μετά τα όσα είπαμε και κάναμε”, λέει χαρακτηριστικά (Action24) η βουλευτής και τομεάρχης της “κασσελακικής” πτέρυγας Γιώτα Πούλου που χαρακτηρίζεται για τον ήπιο λόγο της. Το είπε με τον δικό του τρόπο και ένας άλλος της ίδιας “φρουράς”, ο βουλευτής Πέτρος Παππάς. Σωστά: όταν κατηγορείς τους απέναντι για εκτροπή και πραξικόπημα, πώς θα καθίσεις μετά στο ίδιο τραπέζι;

Κι’ ακόμα χειρότερα. Όταν η “υπαρχηγός” του τέως προέδρου Θεοδώρα Τζάκρη προαναγγέλλει ότι θα πάει στα δικαστήρια τον “αντικασσελακικό” Γιάννη Ραγκούση, και ο δεύτερος την κατηγορεί για προσπάθεια να περάσει “σκανδαλώδεις αποφάσεις” όταν ήταν υφιστάμενή του στο υπουργείο Εσωτερικών (επί κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου…), με ποιόν τρόπο ακριβώς θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε “εξωδικαστικό συμβιβασμό” και να βρεθούν σε διπλανά κομματικά ή κοινοβουλευτικά έδρανα; Και όλα τα κορυφαία στελέχη που ομνύουν στον Αλέξη Τσίπρα πώς θα συμβιβαστούν σε μία ηγεσία υπό τον “έκπτωτο” που έχει κατηγορήσει τον πρώην πρωθυπουργό για “μαύρα ταμεία” και “υπονόμευση”;

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει ακόμα με δανεικές αναπνοές και βυθίζεται σε έναν μακρύ κροταλιστό επιθανάτιο ρόγχο. Στις δημοσκοπήσεις κατρακυλά στο 9%, βλέπει την πλάτη του ΚΚΕ και της Ελληνικής Λύσης, το ΠΑΣΟΚ του “έκλεψε” εύκολα και χωρίς να δώσει μάχη την δεύτερη θέση -που δεν πήρε στις ευρωεκλογές- και η επανεκκίνηση που οραματίζονται ορισμένοι είναι όνειρο καλοκαιρινής νύχτας που σβήνει στον μακρύ σιβηρικό συριζαϊκό χειμώνα.

Η Όλγα Γεροβασίλη είπε (Attica) ότι “ο Στέφανος Κασσελάκης δεν θα έχει δεύτερη ευκαιρία στη χώρα”, αυτό όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο. Ο Σωκράτης Φάμελλος είναι αναμφίβολα ικανός και μετριοπαθής, μπορεί, όμως, να νικήσει τον Στέφανο Κασσελάκη και να υπερκεράσει τον Παύλο Πολάκη; Και οι ευέλικτοι “Ελβετοί” των ισορροπιών και της …ουδετερότητας, πότε θα αναλάβουν τις ευθύνες τους;

Στην περίπτωση που νικήσει στην εσωκομματική εκλογή ο Κασσελάκης και αποκτήσει δεύτερη ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν θα καθίσει ξανά με την αντιπρόεδρο της Βουλής (και πολλούς άλλους) στο τραπέζι των συνεδριάσεων της Π.Γ στην Κουμουνδούρου. Κι αν προσφάτως συγκεντρώθηκαν βαριά- βαριά καμία δεκαριά “αναγακτισμένοι” έξω από τα κομματικά γραφεία για να βρίσουν “πουλημένους” την Κατερίνα Νοτοπούλου, τον Κώστα Ζαχαριάδη, τον Θανάση Θεοχαρόπουλο και άλλους, στην περίπτωση επικράτησης του ινδάλματός τους είναι βέβαιο πως ο διάδρομος ανάμεσα στα καυδιανά δίκρανα που θα στήσουν θα φτάνει μέχρι την Ομόνοια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιά ένα κόμμα χωρίς συλλογικότητα, χωρίς πολιτική ηθική, χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς συντροφικότητα. Ένα πολιτικό ερείπιο που θα κοστίσει πολύ η όποια αναστήλωση και εκ των πραγμάτων είναι πιό συμφέρουσα η κατεδάφιση. Το μόνο που ίσως αξίζει ακόμα είναι η ετήσια κρατική επιδότηση, τα μπροστινά έδρανα στη Βουλή και τα κλειδιά του κτιρίου στην Κουμουνδούρου πριν παραδοθεί σε τυχόν σχέδια να μετατραπεί σε Airbnb…

Υπάρχει, βεβαίως, και κάτι πιό πολύτιμο: η μεγάλη ιστορία ενός πολιτικού και ιδεολογικού χώρου και ρεύματος, το οποίο θα αφανιστεί πιθανότατα εάν επικρατήσει ο μεγαλεπήβολος σχεδιασμός Κασσελάκη, έχει, ωστόσο, αφυδατωθεί τόσο πολύ που πολύ δύσκολα θα ανανήψει ακόμα κι αν νικήσουν εκείνοι και εκείνες που νοσταλγούν τον Αλέξη Τσίπρα. Ίσως γι’ αυτό και επιμόνως αποφεύγει να εμπλακεί ο τελευταίος, επειδή διαισθάνεται πως έχουν κλείσει οριστικά οι δρόμοι της επιστροφής σε κάτι πολιτικά και ιστορικά μεν σημαντικό, οργανωτικά, δε, αδειανό πουκάμισο, χωρίς τις υποδομές που θα το έκαναν να αντέξει στους σημερινούς και μελλοντικούς καιρούς. Ό,τι είναι να γίνει, εάν γίνει, πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή. Με άλλα πολιτικά θεμέλια και νέο αφήγημα. Ακόμα κι έτσι, όμως, είναι πολλά πρόσωπα που η ύπαρξή τους θα το υπονομεύει, που για να υπάρξει ελπίδα πρέπει να πάνε στις πίσω σειρές, να ενταχθούν σε άλλη καθοδήγηση και να μην κρατούν το τιμόνι.

Σε μία τέτοια περίπτωση, που υπό τις σημερινές συνθήκες δεν είναι εφικτό να δημιουργήσει μόνος του αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να δράσει και η …τύχη.