Θοδωρής Κοτονιάς: Μεγάλο στοίχημα ο άνθρωπος να βρει την τέχνη, να σταματήσει λίγο τον χρόνο

Το κλισέ λέει ότι τα χρόνια περνούν σαν νερό, ότι πολλές φορές, η ταχύτητα ξεθωριάζει και το έντονο του βιώματος. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι μπορούν να χωρέσουν χιλιάδες, ετερόκλητες στιγμές, που ορίζουν και σχηματοποιούν τη μνήμη. Ο Θοδωρής Κοτονιάς, φέτος γιόρτασε τα είκοσι χρόνια του στον χώρο του τραγουδιού, διοργανώνοντας την πρώτη, μεγάλη γιορτή, μια επετειακή γιορτή, στην Τεχνόπολη, αρχές καλοκαιριού, με τραγούδια που κατάφεραν να φτάσουν ως εδώ… «Με βάρκα την καρδιά».

Το παν είναι να ξεκλειδώσει κανείς τον εαυτό του και να προχωράει πάντα προς μια κατεύθυνση που έχει ισχυρό στίγμα, ταυτότητα, προοπτική. Ο Κοτονιάς, μετά από αυτή την κατάκτηση, πάντα θα κρατάει τα κλειδιά. Τιμής ένεκεν.  

Συνέντευξη

-Πώς πέρασαν αυτά τα είκοσι χρόνια; 

Με όμορφες και δύσκολες στιγμές από την αρχή του ταξιδιού ως τώρα. Δεν το καταλαβαίνεις. Σε όλους μας το ίδιο συμβαίνει. Κάποια στιγμή, κοιτάς πίσω και προσπαθείς να θυμηθείς όλα αυτά τα θαυμάσια, που σου δίνει η ζωή, να μάθεις από χαρά και πόνο. Ευτυχώς, η μουσική είναι μία μεγάλη παρηγοριά, ένα καταφύγιο για όλους μας. 

-Κάνατε υποχωρήσεις σε σχέση με ο,τι είχατε χτίσει ως όραμα; 

Κάποιες φορές, έβαλα νερό στο κρασί μου και μού βγήκε σε καλό, κάποιες όχι. Σε γενικές γραμμές, όμως, δεν είμαι πολύ δυσαρεστημένος σε αυτό το θέμα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις που συνέβησαν όντας σε μεγάλη ανάγκη. 

-Τι έχει αλλάξει από την εποχή της έναρξής σας; Υπάρχουν σκληρές και ευοίωνες εποχές; 

Το μοναδικό πράγμα, που σίγουρα έχει αλλάξει, είναι ότι ανοίξανε πόρτες μετά από την επιτυχία με «Τα κλειδιά». Νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό, γιατί μου χαμογέλασε κάποια στιγμή η ζωή, πάνω σε αυτό το θέμα. Μία επιτυχία συνήθως έρχεται χωρίς λόγο και χωρίς συνταγή. Παρόλα αυτά, η ανάγκη να φτιάχνω τραγούδια δεν έχει σταματήσει. Έχω ξεπεράσει αρκετά το φόβο αυτόν, που προκαλεί μία επιτυχία ότι δεν θα την ξαναπετύχεις. Και απολαμβάνω να προσπαθώ ξανά από την αρχή. 

-Θα ακολουθήσουν κι άλλες συναυλίες με κοιτίδα το επετειακό γεγονός της Τεχνόπολης; 

Θα το ήθελα πολύ να έχει μία ουσία μην γίνει για να γίνει απλά. Υπάρχουν πράγματα που έχουν συμβεί όλα αυτά τα χρόνια και συνεργασίες που δεν χώρεσαν δυστυχώς στην επετειακή συναυλία που κάναμε στην Τεχνόπολη. 

-Ποιες στιγμές ξεχωρίζετε; 

Οι στιγμές, που είτε βρισκόμαστε σε ένα μικρό χώρο είτε σε ένα μεγάλο παύει να μας ταλαιπωρεί οτιδήποτε άλλο συμβαίνει στο εγώ μας και είμαστε όλοι ένα με τη μουσική.

-Υπάρχουν πτυχές που θέλετε να θίξετε, που νιώθετε την ανάγκη ως άνθρωπος, ως καλλιτέχνης; 

Προσπαθώ να κάνω την αυτοψυχοθεραπεία μου μέσα από τα τραγούδια. Προσπαθώ να δω τι είναι αυτό που με φυλακίζει. Όταν καταφέρνω να απελευθερώνομαι από τον εαυτό μου βγαίνω για λίγο σε αυτό το μικρό παράθυρο της έμπνευσης. Και επιστρέφω με μία μικρή εικόνα. Αυτή την εικόνα προσπαθώ να την κάνω ένα τραγούδι για να τη μοιραστώ. Για να μην την ξεχάσω. Όλες οι δουλειές, όταν τις κάνεις με την καρδιά σου μοιάζουν με του ανθρακωρύχου. Έχουν πολύ σκάψιμο. 

-Τι συνεχίζει να σας εμπνέει; 

Η εποχή μας έχει εγκλωβίσει σε μία ταχύτητα που δεν προλαβαίνουμε να βλέπουμε από πού περνάμε. Ένα τρένο που τρέχει τόσο γρήγορα πια. Το μεγάλο στοίχημα είναι ο άνθρωπος να βρει την τέχνη να σταματήσει λίγο το χρόνο, να κοιτάξει μέσα του και κατάματα τους άλλους. Αυτό είναι που με εμπνέει περισσότερο πια.