Soudures, ελληνιστί …συγκολλήσεις- Γιατί το γαλλικό παρ΄ ολίγον πάθημα είναι δύσκολο να γίνει ελληνικό μάθημα

“Ενώσεις δια της απλής συγκολλήσεως δεν κέρδισαν ποτέ ένα κόμμα που κυβερνά όσο διεφθαρμένο κι αν ήταν. Ούτε αντιμετώπισαν αποτελεσματικά τους κινδύνους που έρχονται από τα δεξιά. Ακόμα και στη Γαλλία, όπου ο αριστερός συνασπισμός αφαίρεσε από τον Μακρόν και όχι από τη Λεπέν που πήρε (σ.σ στον α’ γύρο) 33%”, είπε, μόλις το περασμένο Σάββατο, στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ο Στέφανος Κασσελάκης. Και ενίσχυσε (…) την επιχειρηματολογία του με το εύρημα περί τράγου και ελάφου που καταλήγει σε… τραγέλαφο.

Θα έλεγε κανείς πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ προεξόφλησε το αποτέλεσμα του β΄ γύρου των γαλλικών βουλευτικών εκλογών, ίσως επηρεσμένος από τις δημοσκοπήσεις, ή, ίσως, από κάποια ενδόμυχη επιθυμία να αποτύχει το μοντέλο του “Νέου Λαϊκού Μετώπου”. Προφανώς το είχε ήδη κατατάξει στην χορία των πολιτικών συγκολλήσεων. Η πραγματικότητα και εκατομμύρια Γάλλοι που έσπευσαν στις κάλπες για να αποτρέψουν μία διακυβέρνηση της ακροδεξιάς τον διέψευσαν. Και με την ευκολία που τον διακρίνει να αναδιατυπώνει (…) τις απόψεις του, το βράδυ της Κυριακής –κι αφού ο γαλλικός “τραγέλαφος” σάρωσε και αναδείχτηκε πρώτο κόμμα, στέλνοντας την Λεπέν στην τρίτη θέση– χαιρέτισε τη νίκη της γαλλικής συγκόλλησης (soudure).

«Σήμερα ο λαός της Γαλλίας έδειξε τον δρόμο.

Στάθηκε απέναντι στο τέρας της Ακροδεξιάς και τον απαξιωμένο νεοφιλελευθερισμό.

Με ένα λαϊκό μέτωπο επιβεβλημένο από την κοινωνία για να αντιπαρατεθεί με το μίσος και την οπισθοδρόμηση. Με τη σύγχρονη Αριστερά στην πρώτη γραμμή της Δημοκρατίας.

Με την ιστορική τους νίκη, οι προοδευτικές δυνάμεις στη Γαλλία κατάφεραν να εκφράσουν τα «θέλω» του μέσου Γάλλου πολίτη. Παρά τις σοβαρές μεταξύ τους διαφωνίες, οι γαλλικές προοδευτικές δυνάμεις συμφώνησαν σε βασικά ζητήματα που αφορούν την ανάσχεση της ακρίβειας και της στεγαστικής κρίσης, την προστασία των εργαζομένων και των συνταξιούχων, και την επίλυση του Παλαιστινιακού.

Έτσι κατάφεραν να επικρατήσουν ενάντια στην ατζέντα της μισαλλοδοξίας, του αντιευρωπαϊσμού και του απομονωτισμού της Ακροδεξιάς.

Και ταυτόχρονα έδειξαν ότι πρέπει να καθίσουμε στο τραπέζι για να συμφωνήσουμε στην εξεύρεση λύσεων στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Ελληνίδες και οι Έλληνες, όπως η ακρίβεια, η στεγαστική κρίση, η καταστροφή του Ε.Σ.Υ., η μη λειτουργία του κράτους δικαίου. Είμαι αισιόδοξος ότι μπορούμε να παραμερίσουμε τις επιμέρους διάφορές μας.Σήμερα οι Γάλλοι πολίτες «ουρλιάζουν». Η Ελπίδα και η Αλλαγή δεν ειναι ουτοπία αλλά πραγματικότητα. Να τους ακούσουμε. Και να μην τους απογοητέψουμε στην πράξη από εδώ και πέρα».

Μέσα σε 24 ώρες η συγκόλληση του “Νέου Λαϊκού Μετώπου” έγινε αίτημα επιβεβλημένο από την κοινωνία και η Γαλλία έδειξε τον δρόμο…

Σε ποιούς; Την απάντηση έδωσε πιο καθαρά (από τον κ. Κασσελάκη) ο Αλέξης Τσίπρας, βάζοντας το δάχτυλο επί του τύπου των ήλων:

Είχα τη τύχη να παρακολουθήσω από κοντά μια συναρπαστική εκλογική μάχη και μια μεγάλη εκλογική ανατροπή για την Γαλλική Αριστερά. Όταν οι προοδευτικές δυνάμεις παραμερίζουν το “εγώ”, αφήνουν τη διαίρεση και βάζουν μπροστά το “εμείς” και το “μαζί”, τότε μπορούν ανατρέψουν τα προγνωστικά και να πετύχουν μια ιστορική νίκη.

Απέναντι στο μίσος, υπέρ της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τώρα το επόμενο μεγάλο βήμα, η συγκρότηση Προοδευτικής κυβέρνησης. Αν συνεχίσει να επικρατεί το “εμείς” και παραμεριστούν τα “εγώ”, και αυτό είναι εφικτό.Και ας μη γελιόμαστε, το Γαλλικό μάθημα δεν αφορά μόνο τη Γαλλία. Αφορά όλη την Ευρώπη. Και την Ελλάδα, προφανώς.

Αρκετοί θα δουν στις δηλώσεις Τσίπρα όχι μόνο μία έμμεση προτροπή στον Ζαν Λυκ Μελανσόν (ο οποίος, μετά το 2015, δεν τρέφει, ως γνωστός τα καλύτερα αισθήματα για τον πρώην πρωθυπουργό…) να διατηρήσει την επικράτηση του “εμείς” –έχοντας κατά νου πως μία επιμονή να είναι εκείνος πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης συνεργασίας, ίσως ναρκοθετήσει την προσπάθεια-, αλλά και ως μία πολύ καθαρή σύσταση για την ανάγκη να παραμεριστούν καθ΄ ημάς οι ναρκισισμοί και πολιτικοί εγωϊσμοί.

Μπορεί να μεταφερθεί το γαλλικό παράδειγμα στην εγχώρια πολιτική σκηνή; Όχι. Είναι πολύ δύσκολο. Και γίνεται δυσκολότερο όσο το πολιτικό προσωπικό κρύβεται πίσω από ένα κοινωνικό αίτημα που ναι μεν υπάρχει αλλά μπορεί να εφαρμοστεί στα επιμελητήρια, την τοπική αυτοδιοίκηση, άντε και σε στήριξη κοινών κοινοβουλευτικών πρωτοβουλιών.

Βεβαίως, στην ελληνική σκηνή δεν προβάλλει (ακόμα) ο κίνδυνος μιας επελαύνουσας ακροδεξιάς, μιας μακιγιαρισμένης, δηλαδή, φασίζουσας δύναμης που μπορεί να κυβερνήσει και να εκτρέψει μία ολόκληρη χώρα από τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της. Και, για να είμαστε, ειλικρινείς η Ν.Δ και η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχουν δημιουργήσει σχετικά αναχώματα.

Έτι, δε, περαιτέρω, τώρα, που το γαλλικό παράδειγμα διέψευσε ηχηρά εκείνους εδώ που χρησιμοποιούσαν την άνοδο της Λεπέν για να καταδείξουν ότι απαιτείται στροφή προς τα δεξιά (μια ματιά και προς το Λονδίνο μάλλον ενισχύει την άποψη). Ή, επιπλέον, όσους εξομοίωναν τον κίνδυνο της ακροδεξιάς με το άλλο …άκρο. Λάθος που έκανε και ο ίδιος ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος “εκπαίδευσε” το πολιτικό προσωπικό και το εκλογικό του κοινό στο να φοβάται ως εξίσου ακραίο με τη Λεπέν τον ριζοσπάστη Μελανσόν. Και έφτασε η ώρα που …έπεσε στην ανάγκη του όντως απρόβλεπτου αυτού αριστερού ριζοσπάστη για να διασωθεί πολιτικά και ο ίδιος και το κόμμα του. Αλλά κι ο τελευταίος μάλλον πρέπει να κατανοήσει πως δεν ” νίκησε η Αριστερά” -όπως δήλωσε- αλλά …ο φόβος της ακροδεξιάς.

[ Ο Ζαν Λυκ Μελανσόν έχει αρχικώς συμφωνήσει πως δεν θα είναι απαραίτητα εκείνος ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης του “Νέου Λαϊκού Μετώπου”. Εφόσον αυτό τηρηθεί και δεδομένου ότι ο ίδιος θεωρείται “κόκκινο πανί” για το κόμμα Μακρόν, ίσως αποδειχθεί εφικτό να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας. Ήδη ακούγονται τα ονόματα των μετριοπαθών ηγετών των Σοσιαλιστών και των Πρασίνων που μετέχουν στο μέτωπο. Εάν ακολουθήσει το “μοντέλο Κασσελάκη” πως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (του 15%) πρέπει να είναι ηγέτης μιας εκλογικής συμμαχίας, τότε τα πράγματα θα είναι πολύ δυσκολότερα…]

Γάλλοι Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές, Οικολόγοι και η Ανυπότακτη Γαλλία συμφώνησαν σε μία -κατά Κασσελάκη- συγκόλληση εντός μερικών εικοσιτετραώρων, στη βάση ενός κοινού προγράμματος περίπου είκοσι σελίδων (με τα βασικά προτάγματα μιας διακυβέρνησης), κατήλθαν στις εκλογές και νίκησαν, και την ακροδεξιά, και τον Μακρόν. Προσοχή: ούτε οι ανερχόμενοι (και πολιτικά αναζωογονημένοι) Σοσιαλιστές διαλύθηκαν ως πολιτικός οργανισμός, ούτε οι Κομμουνιστές, ούτε οι Οικολόγοι, ούτε φυσικά οι…Ανυπότακτοι. Συμφώνησαν, όμως, ότι οι συνθήκες και ένας ορατός πολιτικός και κοινωνικός κίνδυνος επιβάλλει τη συνεργασία. Δεν παρέπεμψαν σε κάποιες συνεργασίες στα επιμελητήρια και στον δήμο της… Τουλούζης, έσπευσαν και συνεννοήθηκαν στο ανώτερο επίπεδο.

Ο ελληνικός πολιτικός ναρκισισμός δύσκολα επιτρέπει κάτι ανάλογο. Οι μεν ομνύουν στην ιστορικότητα ενός ΠΑΣΟΚ που δεν υπάρχει εδώ και χρόνια, οι δε επιδιώκουν να αποκτήσουν ένα κόμμα δικό τους, περίκλειστο και αδιαπέραστο από ενοχλητικές φωνές αμφισβήτησης. Η ανάγκη για κάτι νέο προβάλλει τώρα περισσότερο όσο δεν θα υπάρχουν ευήκοα ώτα…