Γαλλία- Επόμενη μέρα/ Ο δεύτερος θάνατος του Στρατηγού Ντε Γκωλ- Ανάλυση του Γιώργου Σεφερτζή

Ο πολιτικός αναλυτής Γιώργος Σεφερτζής επιχειρεί μία πρώτη ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος-“σεισμός” στις γαλλικές βουλευτικές εκλογές και το πώς διαμορφώνεται το πολιτικό τοπίο την επόμενη μέρα. “Αιωρούμενη ανάμεσα στη λύτρωση (από τον κίνδυνο της ανόδου της λεπενικής Ακροδεξιάς στην εξουσία) και την παραλυσία (στην οποία ενδέχεται να οδηγήσει η απουσία παράταξης με απόλυτη πλειοψηφία στη νέα Εθνοσυνέλευση) η Γαλλία της επόμενης ημέρας των εκλογών, τριχασμένη σε ισοδύναμα μπλοκ ανταγωνιστικών σχηματισμών με αλληλοσυγκρουόμενους ιδεολογικούς προσανατολισμούς, καλείται να επανεφεύρει τη δημοκρατία της και την κυβερνησιμότητά της”, επισημαίνει.

Αναλυτικά το άρθρο από το KREPORT:

Χρειάστηκε μόλις 27 ημέρες για να σπάσει το ρεκόρ της πιο σύντομης προεκλογικής περιόδου που έχει γνωρίσει και να απαντήσει επιτέλους καταφατικά στο πιο καίριο ερώτημα αυτής της ιστορικής αναμέτρησης, που ήταν εξαρχής αν θα ξαναλειτουργούσαν ή όχι τα διαχρονικά δημοκρατικά ανακλαστικά του λαού της, έτσι ώστε να αφυπνιστεί εναντίον του επελαύνοντος δεξιού ξενοφοβικού εθνολαϊκισμού.

Χρειάστηκαν άλλες τόσες ημέρες για να σπάσουν δυο ακόμη ρεκόρ μαζικής συμμετοχής σε εκλογική διαδικασία, ωσάν το εκλογικό σώμα να ήθελε να είναι απόλυτα σίγουρο για τη νομιμοποίηση της ετυμηγορίας του.

Με περισσότερους από 3,5 εκατ. να ψηφίζουν δια εξουσιοδοτημένων αντιπροσώπων και πολλούς άλλους να προσέρχονται στα εκλογικά τμήματα αυτοπροσώπως αλλά με τις βαλίτσες των διακοπών στο χέρι, οι Γάλλοι έδειξαν και απέδειξαν υπό ποιους όρους η πολιτική μπορούσε να επιστρέψει στη ζωή τους, ξαναβρίσκοντας το νόημά της. Πλησιάζοντας το 70%, το ποσοστό συμμετοχής στις θερινές εκλογές είναι στην πραγματικότητα πολύ σημαντικότερο δεδομένου ότι μετά τον πρώτο γύρο απέμεναν μόνον 501 εκλογικές περιφέρειες επί συνόλου 577 που δεν είχαν εκλέξει τον δικό τους εκπρόσωπο στην Εθνοσυνέλευση. Πράγμα που θα καθιστούσε λογικό το να ήταν μικρότερη η συμμετοχή στο δεύτερο γύρο.

Αποδείχτηκε, όμως, έτσι και κάτι άλλο: Ότι η απόσυρση των υποψηφίων βουλευτών που παραιτήθηκαν για να μη σταθούν εμπόδιο στην συσπείρωση των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου εκεί όπου την έδρα θα διεκδικούσαν περισσότεροι από δυο υποψήφιοι αποτέλεσε τελικά το σημείο καμπής -σύνθημα πέραν του οποίου το εκλογικό σώμα άρχισε να λειτουργεί με τη λογική του πάνδημου δημοκρατικού μετώπου και όχι με τον διασπαστικό φόβο του Λαϊκού Μετώπου.

Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, ηγέτης της κύριας συνιστώσας του, έσπευσε, βέβαια, μετά την ανακοίνωση του νικηφόρου εκλογικού αποτελέσματος να το καρπωθεί κατ’ αποκλειστικότητα απαιτώντας ταυτόχρονα την άμεση παραίτηση του πρωθυπουργού Γκαμπριέλ Αττάλ και της κυβέρνησής του και το διορισμό μιας κυβέρνησης που θα προχωρήσει στην άμεση εφαρμογή του προγράμματος του Λαϊκού Μετώπου. Και όλα αυτά πριν καν οριστικοποιηθεί η σύνθεση της νέας Εθνοσυνέλευσης και αρχίσουν οι διαβουλεύσεις τόσο μεταξύ των εταίρων του Μετώπου όσο και μεταξύ όσων θα θελήσουν να γίνουν μέρη της νέας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, χωρίς τη συγκρότηση της οποίας η Γαλλία θα καταστεί ακυβέρνητη.

«Κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού ή Παραλυσία» θα είναι, άλλωστε, το επόμενο μεγάλο δίλημμα στο οποίο οι αντιπρόσωποι του γαλλικού λαού θα κληθούν να απαντήσουν το ίδιο καθαρά όσο καθαρά απάντησαν στο δίλημμα των πρόωρων βουλευτικών εκλογών που ήταν «Ακροδεξιά ή Δημοκρατία». Σε αυτό, το τελευταίο δίλημμα, είχε διαφανεί από την αρχή της τελευταίας προεκλογικής εβδομάδας ποια θα ήταν η απάντηση. Όλες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ανάσχεση της ανοδικής δυναμικής της Ακροδεξιάς, κλείσιμο της ψαλίδας που τη χώριζε από τους αντιπάλους της και συνεχή διεύρυνση της εκλογικής επιρροής του Λαϊκού Μετώπου της Αριστεράς.

Αυτό που δεν είχαν δείξει αρκούντως οι δημοσκοπήσεις ήταν το μέγεθος κατά το οποίο θα διαψεύδονταν οι εκτιμήσεις περί σύνθλιψης της κυβερνώσας παράταξης από τις μυλόπετρες της πόλωσης. Οι απρόσμενες εκλογικές επιδόσεις της Μακρονίας αποτελούν αναμφισβήτητα προσωπικό κατόρθωμα του πρωθυπουργού Αττάλ. Πέτυχε να διασώσει τα έπιπλα του καταρρέοντος προεδρικού οικοδομήματος και να συντελέσει στην κατρακύλα της Ακροδεξιάς Εθνικής Συσπείρωσης από την πρώτη στην τρίτη θέση της τελικής κατάταξης των κομμάτων.

Εκείνο που στάθηκε αδύνατο να διασώσει ήταν την κληρονομιά του στρατηγού Ντε Γκωλ από την (αυτο)καταστροφική μανία του Προέδρου Μακρόν. Ο τελευταίος διέλυσε την Εθνοσυνέλευση ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα επιβεβαίωνε την κυριαρχία του και το μόνο που πέτυχε ήταν να καταστήσει παντοδύναμη την Εθνοσυνέλευση στην οποία μεταφέρεται εφεξής και για έναν τουλάχιστον χρόνο όλο το πολιτικό παιχνίδι της εξεύρεσης των συναινέσεων που ενδεχομένως γλυτώσουν την Ε’ Γαλλική Δημοκρατία από την πλήρη παραλυσία. Που σημαίνει ότι η διάσωσή της θα απαιτήσει τη μετατροπή της από Προεδρική σε Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.