Το “μέταλλο” του ΠΑΣΟΚ και ο “ρευστός” ΣΥΡΙΖΑ- Ποιό είναι, τελικά, κόμμα εξουσίας;

Στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ μετά τις ευρωεκλογές, ο Νίκος Ανδρουλάκης αναγκάστηκε να υπομείνει επί εννέα ώρες σχεδόν τα πάνδεινα. Του χρεώθηκε ευθέως ότι είχε υποσχεθεί τη δεύτερη θέση και έμεινε πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι ενώ “έβρεχε ψήφους” με τις περίπου ένα εκατ. που δεν πήγαν να ψηφίσουν τη Ν.Δ και τις 350.000 που είπαν “όχι” στον Κασσελάκη, του είπαν ευγενικά να μαζεύει τα πράγματά του από την Χαριλόυ Τρικούπη, ο γκουρού της ηρεμίας Σαχινίδης τον παρομοίασε με τον …Κιμ Γιονγκ Ουν, ακούστηκαν κάποια περί …Λαβρέντι Μπέρια (αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών του Στάλιν), ο Ευθυμίου τον αποκάλεσε “πολιτικό νάνο” και διάφορα άλλα.

Δέκα ημέρες μετά το σπαρασσόμενο ΠΑΣΟΚ έκανε Κεντρική Επιτροπή, καμιά δεκαριά κορυφαία στελέχη κατέθεσαν σχέδιο ανασύνταξης, πρόταση για την σύγκλιση προοδευτικού μετώπου και όλοι μαζί συμφώνησαν στην εισήγηση Ανδρουλάκη -κατ΄ ανάγκη- για εκλογή νέας ηγεσίας τον Οκτώβριο. Ο Χάρης Δούκας και ο Παύλος Γερουλάνος ανακοίνωσαν ότι θα είναι υποψήφιοι, ο Μανώλης Χριστοδουλάκης, ο Μιχάλης Κατρίνης, ο Παύλος Χρηστίδης, ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, η Νάντια Γιαννακοπούλου, ιστορικά στελέχη και νεότεροι παίρνουν θέση και συντεταγμένα κινούν τις διαδικασίες.

Συμπαθούν ο ένας τον άλλο; Προφανώς, όχι. Όπως λένε, ο Ανδρουλάκης κατόρθωσε να επαναπροσδιορίσει τον όρο “ανθρωποδιώχτης” στην πολιτική. Κλείστηκε στις παρακάμερες των ημετέρων και πολλά στελέχη ένοιωσαν να προσβάλλονται από τη συμπεριφορά του. Το ΠΑΣΟΚ, πάντως, έστω και στα χαμηλά του, λειτουργούσε, έφτασε στις ευρωεκλογές χωρίς κλυδωνισμούς και το αποτέλεσμα ήταν κακό σε σχέση με τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει η ηγεσία του, επ΄ ουδενί, όμως, τέτοιο που να ισοδυναμεί με καταστροφή. “Τσούκου-τσούκου μπολ”, που λένε και οι ποδοσφαιρικοί και ορθώς ο Δούκας είπε πως για να γίνουμε έτσι κυβέρνηση, θα φτάσουμε στο 2050.

Τι δείχνουν, όμως, όλα αυτά; Ό,τι ακόμα και σε αυτές τις χαμηλές πτήσεις το ΠΑΣΟΚ διατηρεί το “μέταλλο” κόμματος εξουσίας. Έχει ουσιαστικά διαλυθεί από το 2012, σκόρπισε στους πέντε ανέμους με τους περισσότερους να πηγαίνουν τότε στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, χρεώθηκε μεγάλο μέρος της μνημονιακής καταστροφής (κάποιες φορές με τη Ν.Δ να κρύβεται επιμελώς πίσω από στατιστικές και “ασυλίες”), και παρόλα αυτά εμφανίζεται ανθεκτικότερο από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις κρίσεις.

[Kαι η παρουσία του Κώστα Λαλιώτη πίσω από τον πρόεδρο του κόμματος στη συνεδρίαση της Κ.Ε (στην φωτογραφία επάνω) είναι ενδεικτική της ανθεκτικής ιστορίας του.]

Οι Πασόκοι θέλουν να κυβερνήσουν και το θέλουν το συντομότερο δυνατό, συντηρούνται με την προοπτική της εξουσίας, έχουν μάθει να το κάνουν πάνω από 40 χρόνια και θα το κάνουν “no matter what”. Κι αν ο Ανδρουλάκης θεωρούν ότι δεν μπορεί, θα επιλέξουν αυτόν που μπορεί να το κάνει γρηγορότερα από οποιονδήποτε άλλο. Κι αν νοιώσουν πράγματι ότι απαιτείται συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ , ή με κάποιον ΣΥΡΙΖΑ, ή και μα άλλα όμορα κόμματα ή προσωπικότητες, για να φτάσουν στο στόχο τους, θα το δοκιμάσουν κι αυτό.

Και κρατήστε το: εάν έρθουν έτσι τα πράγματα και απαιτηθεί να γίνει εκλογή υποψήφιου πρωθυπουργού, επικεφαλής, δηλαδή, κοινού εκλογικού σχήματος ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, από κοινή εκλογική βάση, οι Πασόκοι θα μαζέψουν στις κάλπες πολλούς περισσότερους από τους Συριζαίους και θα εκλέξουν δικό τους υποψήφιο…

Στην άλλη όχθη της κεντροαριστεράς, τα κομματικά όργανα δεν συνεδριάζουν, ο αρχηγός φεύγει δώδεκα μέρες στο Σικάγο σε άγνωστη αποστολή, αφού έχει ξεκουραστεί στις Σπέτσες, οι απολύσεις διαδέχονται η μία την άλλη, το “τοτέμ” του Τσίπρα καίγεται σε κοινή θέα με αναρτήσεις στο X (Twitter), ενώπιον εκείνων που τον αποθέωναν επειδή επέλεξε –“φύτεψε“- το νέο αρχηγό, κι εκείνος τώρα τον ρίχνει στον διαδικτυακό λάκκο των λεόντων. Μέχρι και “υπονομευτή” τον αποκάλεσε για μερικά λεπτά. Ακατανόητα πράγματα.

Και οι κορυφαίοι σιγοψιθυρίζουν αμήχανοι, κάτι λένε και πολλά δεν λένε, οι υποστηρικτές οργώνουν και θερίζουν και περιμένουν τον Στέφανο Κασσελάκη να ανακοινώσει νέα διεύθυνση για τον “δικό του ΣΥΡΙΖΑ” και ως ευαγγελιστής από το Σολτ Λέϊκ να δείξει τον δρόμο προς τον παράδεισο του “εγώ θα νικήσω τον Μητσοτάκη”. Μάλλον θα κουραστεί ο τελευταίος και δεν θα τους περιμένει…