Γεράσιμος Σκιαδαρέσης: Σε έναν κόσμο ιδανικά πλασμένο, ίσως η τέχνη να μην είχε νόημα ύπαρξης

Ένας πολυτάλαντος άνθρωπος, με ευαισθησίες και όνειρα, αλλά και με έντονη σύνδεση με την κανονική πραγματικότητα και τις επιταγές της. Αυτό είναι για μένα ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης. Μετρώντας χρόνια στο προσκήνιο, δεν έχει αποβάλλει τη σεμνότητα και την περιέργεια της πρώτης του νιότης, δε νιώθει να επαναπαύεται, δεν επιλέγει την ευκολία των κεκτημένων. Είναι της ανατροπής και όχι των συνταγών. Το αποδεικνύει πάντα. Είτε με τον ρόλο του στο τηλεοπτικό “Ναυάγιο” (ένας ασυνήθιστος Σκιαδαρέσης) είτε γενικά με ό,τι δεν τον επαναλαμβάνει.

Συνέντευξη

-Κύριε Σκιαδαρέση, πόσο αμείωτο είναι το θάρρος των νεανικών σας χρόνων, δεδομένων των συνθηκών;

Είναι γεγονός ότι στην πραγματικότητα, την σημερινή, είναι πολύ δύσκολο να διαφυλάξει κάνεις την νεανικότητά του. Θεωρώ ότι σε αυτό τον αγώνα τα καταφέρνω κάπως καλά. Προσπαθώ, όσο γίνεται, να έχω πάντα μπροστά μου τους λόγους, τους οποίους με έκαναν να γίνω ηθοποιός και να μην ξεχνάω το κέφι, το θάρρος και την ζωντάνια, που είχα στην αρχή της καριέρας μου. Μπορεί να χάνεις κάποια πράγματα, αλλά αν κρατήσεις τα βασικά, εμπλουτισμένα με την εμπειρία ακόμη αποδίδουν κάτι. 

-Πώς αποτιμάτε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα; Με ποιο κυρίαρχο συναίσθημα; 

Ακούγεται τετριμμένο, αλλά δυστυχώς ζούμε σε μία δύσκολη κατάσταση. Ειδικά ο χώρος του πολιτισμού νομίζω ότι ζει ίσως τις χειρότερες μέρες του. Η απαξίωση από την πολιτεία είναι τεράστια και η σύγχρονη πραγματικότητα, από την άλλη, έχει κάνει την τέχνη να φαντάζει μία περιττή πολυτέλεια. Έχει φτηνύνει πολύ, στις μέρες μας, η αξία της τέχνης. Έχουν νοθευτεί τα κριτήρια και είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τα όρια ανάμεσα στην τέχνη, την ψυχαγωγία και την ανούσια διασκέδαση. Το αίσθημα μιας ματαιότητας μας συνοδεύει συνεχώς, γι’ αυτό και ο αγώνας να διαφυλάξεις κάποιες αξίες είναι καθημερινός κι επίμονος. 

-Ποιος είναι ο γενέθλιος τόπος σας στην τέχνη; Με την τηλεόραση έχετε μιαν άνεση.. 

Ως γενέθλιο τόπο, φυσικά, θα μπορούσα να να ορίσω το θέατρο και τον κινηματογράφο. Η τηλεόραση ήρθε πολύ αργότερα κι ενώ είναι ένα πολύ δυνατό μέσο με τεράστια δύναμη έχει και πολλά προβλήματα. Αποτελεί σίγουρα ένα μέσο επιβίωσης σημαντικό για μας, αρνούμαι όμως να την δω έτσι στείρα. Εξακολουθώ τις περισσότερες δουλειές να τις αντιμετωπίζω με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, κυρίως απέναντι στο κοινό. Η λογική «αυτό θέλει ο κόσμος» δε με βρίσκει καθόλου σύμφωνο. Θεωρώ χρέος μας να σπρώχνουμε τον κόσμο λίγο πιο μπροστά. Τέλος πάντων, να γεννάμε σκέψη και προβληματισμό. 

-Στην τηλεόραση, θεματικές με ρίζες στην πρόσφατη και μη ιστορία, μοιάζουν να έχουν μεγάλη αποδοχή. Αναφέρομαι και στο Ναυάγιο που συμμετέχετε.

Είναι γεγονός αυτό που λέτε, ωστόσο είναι και ένα φαινόμενο λίγο ανησυχητικό, γιατί στηρίζεται κυρίως στην μίμηση μιας επιτυχίας. Κάτι που το έχουμε πολύ ως λαός. Αντί να δημιουργούμε κάτι φρέσκο, προσπαθούμε να μιμηθούμε μία πετυχημένη συνταγή. Κάποιες φορές, αυτό μπορεί να βγαίνει καλό, αλλά σίγουρα δεν μπορείς να πεις ότι έτσι πάνε τα πράγματα μπροστά. Την τόλμη που έδειξαν κάποιοι φτιάχνοντας μία θεματολογικά καινούρια σειρά, καλό είναι να την δείχνουμε συνέχεια και να μη βασιζόμαστε σε πετυχημένες συνταγές. Δυστυχώς, τα κανάλια, για οικονομικούς λόγους, προσπαθούν να ξεζουμίσουν κάθε πετυχημένη συνταγή και οι υπεύθυνοι δύσκολα ρισκάρουν να πάρουν μία τολμηρή, νέα απόφαση. 

-Αν γυρνούσατε το χρόνο πίσω, τι θα κυνηγούσατε περισσότερο; 

Είναι κάπως γενική ερώτηση και δυσκολεύομαι πραγματικά να απαντήσω. Θα ήθελα να αλλάξω κάποιες λαθεμένες αποφάσεις, παρόλο που υποτίθεται πως και από τα λάθη μας μαθαίνουμε. Αλλά βασικά δε νομίζω ότι θα άλλαζα πολλά. 

-Η τέχνη ποια ίαση μπορεί να προσφέρει σε όσους την ακολουθούν;

Η τέχνη δυστυχώς δεν είναι ούτε γιατρός ούτε πολιτικός ούτε μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παρηγορήσει κάποιους ανθρώπους σε δύσκολες στιγμές. Να δημιουργήσει σκέψεις, προβληματισμούς, καλύτερα κριτήρια, να αυξήσει λίγο την ποιότητα της ζωής μας και από κει και πέρα εξαρτάται από τον καθένα, αν θέλει να προχωρήσει μπροστά και να ανοίξει το μυαλό του. 

–Οι νέοι καλλιτέχνες στην Ελλάδα μπορούν να επιβιώσουν; 

Οι νέοι καλλιτέχνες, αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, νομίζω ότι αντιμετωπίζουν ένα τεράστιο πρόβλημα, πρώτα επιβίωσης και μετά έκφρασης. Δυστυχώς, όπως είπα, η απαξίωση στον πολιτισμό είναι πολύ μεγάλη. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, λοιπόν, να ζήσει κανείς κάνοντας τέχνη. Από την άλλη, η ανάγκη τους να εκφραστούν οδηγεί σε μία φαινομενικά μεγάλη παραγωγή, χωρίς όμως αυτή να είναι πάντα ποιοτική. Οι εκπτώσεις και οι συμβιβασμοί που αναγκάζονται να κάνουν, κουτσουρεύουν, στην πράξη, πολλές φορές, την πραγμάτωση των ιδεών τους. 

-Από πού αντλείτε έμπνευση και δύναμη; 

Εδώ μπορούμε και να μιλήσουμε για μια πραγματικότητα που σού δίνει άπειρες δυνατότητες έμπνευσης. Σε έναν κόσμο, ξέρετε, ιδανικά πλασμένο, ίσως η τέχνη να μην είχε και νόημα ύπαρξης. Στον δικό μας κόσμο, με τα χιλιάδες προβλήματα, οι πηγές και οι ευκαιρίες έμπνευσης είναι αναρίθμητες. Ως καλλιτέχνες, οφείλουμε να έχουμε τα μάτια μας και την ψυχή μας ανοιχτά, ώστε να είναι πάντα ευαίσθητοι δέκτες όσων συμβαίνουν γύρω μας. Με την απαραίτητη εκπαίδευση, το ταλέντο και την λογική οφείλουμε να τα σχολιάζουμε, να τα κριτικάρουμε, να τα διακωμωδούμε, να τα σατιρίζουμε! 

–Υπάρχουν ρόλoι που περιμένετε να ενδυθείτε; 

Μετά από τόσα χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά, τολμώ να πω ότι δεν έχω παράπονο. Σίγουρα, υπάρχουν ρόλοι που θα ‘θελα να παίξω, αλλά δε δικαιούμαι να μιλάω για απωθημένα. Τι να κάνουμε! Δεν μπορεί κανείς να τα παίξει όλα. Είμαι ευχαριστημένος, σε μεγάλο ποσοστό, με αυτά που έχω κάνει κι ελπίζω να κάνω κι άλλα ακόμα. 

-Επόμενα σχέδια;

Ένα πράγμα που τα τελευταία χρόνια έχω μάθει είναι ότι σ’ αυτή τη δουλειά δεν έχει και πολύ νόημα να κάνεις σχέδια. Η πραγματικότητα συνήθως τα ανατρέπει. Όνειρα κάνω γιατί οφείλω να τα κάνω.