Ουδείς εξαπατήθηκε με τους “Σπαρτιάτες”, ας το καταλάβουμε

Πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε εάν ο λαός είναι σοφός ή εάν εξαπατάται. Και τα δύο είναι δύσκολο να συμβαίνουν. Αλλά και ο επιμερισμός -άλλοι ψηφοφόροι/πολίτες να εξαπατώνται και άλλοι να επιλέγουν με σοφία στην κάλπη- δεν αντέχει στη λογική, καθώς ο ίδιος ψηφοφόρος μπορεί σε μία εκλογική αναμέτρηση να ρίχνει την ψήφο του στην κάλπη υπέρ ενός κόμματος και σε μία άλλη να επιλέγει υπό το πέπλο της εξαπάτησης.

Βεβαίως, το αρμόδιο τμήμα του Αρείου Πάγου που αποφασίζει για το δικαίωμα των κομμάτων να κατέρχονται στις εκλογές οφείλει να συσκεφθεί και να αποφασίσει εντός κάποιου οργανωμένου νομικού πλαισίου. Έτσι συνέβη και στην περίπτωση του αποκλεισμού των “Σπαρτιατών” από τις ευρωεκλογές του Ιουνίου.

Συγκεκριμένα,

Σύμφωνα με την απόφαση του Α1 Πολιτικού Τμήματος του Αρείου Πάγου με την οποία έγινε η ανακήρυξη των κομμάτων και των συνασπισμών κομμάτων, τα οποία έχουν τις νόμιμες προϋποθέσεις για να συμμετέχουν στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου 2024, ως βασικός λόγος αποκλεισμού του κόμματος των “Σπαρτιατών” ήταν η άσκηση ποινικής δίωξης κατά των 11 βουλευτών του για συνέργεια σε εξαπάτηση εκλογέων κατά συναυτουργία. Η ποινική δίωξη σε βάρος των 11 βουλευτών ασκήθηκε από την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη.

Παράλληλα, σύμφωνα με την αρεοπαγητική απόφαση ο πραγματικός ηγέτης του κόμματος των “Σπαρτιατών” είναι το μέλος της “Χρυσής Αυγής” Ηλίας Κασιδιάρης και οι 11 βουλευτές των “Σπαρτιατών” του “προσέφεραν στην πραγματικότητα το κόμμα τους ως μανδύα νέου πολιτικού κόμματος στον Ηλία Κασιδιάρη, διευκολύνοντάς τον να καταστρατηγήσει τους περιορισμούς εκλογιμότητας που τάσσονται από την εκλογική νομοθεσία”, επισημαίνουν, μεταξύ των άλλων, οι αρεοπαγίτες.

Δέχεται, δηλαδή, ο ΑΠ ότι οι ψηφοφόροι εξαπατήθηκαν ως προς το ότι θεωρούσαν πως οι “Σπαρτιάτες” ήταν ένα νέο κόμμα με δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας και καλές -εντός συνταγματικού πλαισίου- προθέσεις, ενώ στην πραγματικότητα πίσω από τις κουρτίνες εξυφαίνετο μία πολιτική συνωμοσία με ενορχηστρωτή τον φυλακισμένο χρυσαυγίτη και μαριονέτα τον “φερόμενο” αρχηγό του κόμματος Βασίλη Στίγκα. Μιλάμε σοβαρά;

Κάθε ψηφοφόρος των “Σπαρτιατών” έκανε την συγκεκριμένη επιλογή στην κάλπη γνωρίζοντας ή έστω υποθέτοντας ότι κάθε ένας από τους βασικούς υποψηφίους του είχαν προηγούμενη θητεία στην “Χρυσή Αυγή”, ο δε πρωτοδίκως καταδικασθείς για συμμετοχή στη διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης κινούσε τα νήματα από τη φυλακή. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυκλοφορούσε ευρέως, ο δε Κασιδιάρης το είχε διαφημίσει σχετικά. Καμία εξαπάτηση δεν συντελέστηκε.

Εάν αφήσουμε, λοιπόν, στην άκρη το αναγκαίο και αναγκαστικό νομικό σκεπτικό του ΑΠ, πρέπει να αντιληφθούμε και, κυρίως, να ομολογήσουμε το προφανές.

Στις εθνικές εκλογές του 2019, η “Χρυσή Αυγή” έμεινε οριακά εκτός Βουλής με ποσοστό 2,93%, την ψήφισαν, όμως, 165.000 άνθρωποι. Η αποκάλυψη της δράσης της ως εγκληματική οργάνωση, βεβαίως, της είχε στοιχίσει περίπου 200.000 ψήφους από τις προηγούμενες εκλογές του 2015 (6,99%), όμως τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου εστίασαν την προσοχή τους μόνο στο γεγονός ότι οι χρυσαυγίτες δεν θα ήταν πιά στο κοινοβούλιο. Το ότι παρέμεναν μία αρκετά ισχυρή δύναμη στο εκλογικό σώμα και την κοινωνία επιεικώς παραβλέφθηκε, ουδείς, άλλωστε, φρόντισε να αναλύσει τις πραγματικές αιτίες της εκρηκτικής ανόδου (από το 2010 και κυρίως από το 2012) της χειρότερης εκδοχής της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Το ότι οι νεοναζί, όμως, δεν βρήκαν έδρανα στη Βουλή δεν σήμαινε πως έπαψαν να λειτουργούν διαβρωτικά στην ίδια την κοινωνία.

Αυτό το ακροδεξιό μάγμα αποτέλεσε την “καύσιμη ύλη” (όπως ομολόγησε αργότερα ο Βασίλης Στίγκας) για την επιστροφή του χρυσαυγιτισμού στη Βουλή υπό τον μανδύα των “Σπαρτιατών” και, προφανέστατα, με εμφανέστατο και όχι υποκρυπτόμενο ηγέτη τον Κασιδιάρη. Αυτό το μάγμα, άλλωστε, δεν κρύφτηκε σε όλες τις εκφάνσεις των κοινωνικών και πολιτικών ανακατάξεων τα προηγούμενα χρόνια, από την πανδημία και τα εμβόλια μέχρι τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Και το 2,9% του 2019 κατέγραψε εκλογικά τον Ιούνιο του 2023 4,68% με τους “Σπαρτιάτες” και πιθανότατα ένα ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό εάν υποθέσουμε πως κάποιοι ψηφοφόροι ανάλογων πεποιθήσεων επέλεξαν τελικά κάποια από τα κόμματα της ευρυτερης υπερδεξιάς περιφέρειας.

Επιστρέφουμε, ως εκ τούτου, στην αφετηρία. Οι πολίτες δεν εξαπατήθηκαν από τον υποκρυπτόμενο αρχηγό Κασιδιάρη, θέλησαν να “εξαπατηθούν”. Επέλεξαν -τουλάχιστον οι συντριπτικά περισσότεροι- συνειδητά την κεκαλυμένη συνέχεια του χρυσαυγιτισμού και μάλιστα αυξανόμενοι. Το επεισόδιο με την επίθεση του Φλώρου στον βουλευτή της Ελληνικής Λύσης στη Βουλή δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την προσπάθεια επίθεσης του Κασιδιάρη κατά του Νίκου Δένδια, το 2017, ή το επεισόδιο του ιδίου κατά της Ρένας Δούρου σε τηλεοπτικό στούντιο, λίγα χρόνια νωρίτερα.

Ο χρυσαυγιτισμός είναι εκεί έξω, δεν εξαπατά ψηφοφόρους διότι δεν έχει την ανάγκη να τους εξαπατήσει. Ίσως εξαπατά τους θεσμούς και τον τρόπο λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού. Αυτόν, άλλωστε, επιδιώκει να πλήξει.