Τετ α τετ με τον ψηφοφόρο της ευρωκάλπης- Το δίλημμα ανάμεσα στους ψηφοθήρες και τους ικανούς…

Τώρα που έκλεισε ο κύκλος των ανακοινώσεων των κομμάτων για τις υποψηφιότητες ενόψει ευρωεκλογών και μαζί του, ας ελπίσουμε, και η παραπολιτική, το κουτσομπολιό, οι αστοχίες, και η πασαρέλα των celebrities, καλό θα ήταν να περάσουμε στο επόμενο στάδιο. Του προβληματισμού σχετικά με το γιατί θα πάμε στις κάλπες στις 9 Ιουνίου.

Τα κόμματα είναι μάλλον απίθανο να καλλιεργήσουν αυτόν τον προβληματισμό, αντιθέτως θα επιμείνουν στην λεγόμενη “εθνική ατζέντα”: για τη Νέα Δημοκρατία θα προτάσσεται η πολιτική σταθερότητα (άνευ ουσιαστικού λόγου) και το προσωπικό στοίχημα του πρωθυπουργού, για τον ΣΥΡΙΖΑ η ανατροπή των συσχετισμών και μία όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ρωγμή στην ηγεμονία του Κυριάκου Μητσοτάκη, για το ΠΑΣΟΚ το σκοτεινό αντικείμενο πόθου της δεύτερης θέσης και ούτω καθ’ εξής.

Χωρίς να υποτιμά κανείς το πολιτικό μήνυμα των ευρωεκλογών, όπως και κάθε αναμέτρησης (δεν είχαν, για παράδειγμα, τέτοιο μήνυμα η συντριπτική ήττα Μπακογιάννη από τον Χάρη Δούκα, ή η επικράτηση Κουρέτα έναντι του Αγοραστού στη Θεσσαλία;), είναι αναγκαίο οι Έλληνες ψηφοφόροι να αφήσουν χώρο και σκέψη για τις επιλογές που θα κάνουν για την Ευρώπη. Ευρωπαίος, άλλωστε, δεν εκείνος που εξαντλεί αυτή την ιδιότητα με weekend στη Ρώμη, ή το Παρίσι, ούτε επειδή καταναλώνει ευρωπαϊκά κονδύλια, ενίοτε διασπαθίζοντάς τα.

Αντιθέτως. Η ιδιότητα του Ευρωπαίου υπαγορεύει και υποχρεώσεις, όπως η ενεργός συμμετοχή στις ζυμώσεις για τις μεγάλες αλλαγές που απαιτούνται, η αντίδραση-αντίσταση στην εκπόρθηση των ευρωπαϊκών θεσμών από το φάντασμα της ακροδεξιάς και κυβερνήσεις που διακονούν λαϊκισμό και μισαλλοδοξία, εν τέλει υπαγορεύει και μία δεύτερη σκέψη σχετικά με το ποιούς επιλέγουμε να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωκοινοβούλιο και τι πραγματικά επιθυμούμε από αυτούς.

Αυτές τις μέρες, για παράδειγμα, στην Ευρώπη συζητώνται δύο μεγάλα “πρότζεκτ“: η έκθεση περί αλλαγών στο καθεστώς της ενιαίας αγοράς που συντάχθηκε από τον Ενρίκο Λέτα, και η δέσμη ιδεών του Μάριο Ντράγκι (όλως τυχαίως(;): αμφότεροι πρώην Ιταλοί πρωθυπουργοί) για τις επενδύσεις, τη βιομηχανία και τις σχέσεις με την οικονομική υπερδύναμη Κίνα. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν αργότερα φέτος (άρα με νέο ΕΚ και νέα Κομισιόν) θα επηρεάσουν την ίδια την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική και την πορεία της οικονομίας τα επόμενα χρόνια.

Αναρωτηθείτε: πόσοι από τους φλύαρους ψευτοεπαϊοντες των κομματικών ευρωψηφοδελτίων έχουν την παραμικρή ιδέα για τα σχέδια Λέτα και Ντράγκι; Πόσοι έχουν κάνει τον κόπο να ασχοληθούν ουσιαστικά για το Ταμείο Ανάκαμψης, τις συζητήσεις για την ενιαία αμυντική πολιτική, τους κανόνες για το κράτος Δικαίου, τις θέσεις για την διεύρυνση (που αφορούν άμεσα και την βαλκανική γειτονιά μας) και άλλα τινά;

Και από την άλλη, πόσα από αυτά που διακινούν κάποιοι εξ αυτών για να χαϊδέψουν αυτιά ψηφοφόρων μπορούν πράγματι να αποφασιστούν στο ΕΚ;

Ας είμαστε ειλικρινείς και δίκαιοι. Στα ευρωψηφοδέλτια των κομμάτων υπάρχει πολλή φύρα που αποσκοπεί κυρίως ή και μόνο στην ψηφοθηρία, υπάρχουν, όμως, και πρόσωπα που διαθέτουν τις ελάχιστες έστω εγγυήσεις ότι θα πάρουν σοβαρά τη δουλειά τους …εις την Εσπερία. Υπάρχουν ευρωβουλευτές που έχουν ήδη διαγράψει αξιόλογη πορεία, υπάρχουν και ευρωβουλευτές που έλαμψαν δια της απουσίας τους ή πρωταγωνίστησαν για λόγους αλλότριους προς την αποστολή τους.

Εδώ, πρέπει να πιάσει δουλειά ο ψηφοφόρος, εκείνος τουλάχιστον που επαίρεται να δηλώνει Ευρωπαίος.

Ποιά είναι η πραγματική εκπροσώπηση που θα προσφέρει ο τάδε ή η δείνα τηλεπερσόνα που επιδεικνύουν χρόνια τώρα on camera έπαρση και αμμορφωσιά;

Γιατί να δώσει κανείς μία από τις τέσσερις ψήφους του σε τέτοια πρόσωπα –μόνο και μόνο επειδή εύκολα τα αναγνωρίζει λόγω προτέρου τηλεοπτικού βίου– και να την στερήσει από τεχνοκράτες, γνώστες των ευρωπαϊκών θεμάτων, πρόθυμους να εργαστούν και να λιώσουν παπούτσια στους διαδρόμους των Βρυξελλών και του Στρασβούργου; Το ότι όλοι θα κινηθούν εντός πλαισίου των πολιτικών “οικογενειών” στις οποίες ανήκουν τα κόμματά τους είναι βέβαιο, και δεν είναι απαραίτητα κακό- οι πολιτικές γραμμές υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν.

Τροφή για σκέψη: πρώτον, το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αρκετά ενδεικτικό καθώς τα πρόσωπα που πρότεινε την τελευταία στιγμή ο πρόεδρος του είναι μάλλον υψηλότερων προδιαγραφών από αρκετά εξ αυτών που αυθορμήτως έθεσαν εαυτούς στη διαδικασία των προκριματικών και ψηφίστηκαν. Κάτι λέει αυτό για το τι συγκινεί συχνά τους ψηφοφόρους και πόσο οξύ είναι το αισθητήριό τους. Δεύτερον, στη Ν.Δ είναι μάλλον βέβαιο ότι σημαντικές προσωπικότητες με γνώσεις και επαγγελματική πορεία αξιόλογη θα μείνουν κολλημένες στον πάτο της τελικής κατάταξης και εκατοντάδες χιλιάδες ψήφοι θα κινηθούν σε προβεβλημένους και προβεβλημένες που θα σπεύσουν στο ΕΚ είτε για να …διδάξουν αυθεντία, είτε για να αναβαθμίσουν το πρεστίζ τους και να “ξεπλύνουν” όσες ανοησίες έχουν πει κατά καιρούς. Εξαιρώ την υποψηφιότητα του Φρέντι Μπελέρη, πρόκειται για μία επιλογή, αφενός συμβολισμού, αφετέρου σκοπιμότητας- μένει να δούμε πως θα λειτουργήσει και τι πραγματικά θα συνεισφέρει ευρωπαϊκά και ως προς τις σχέσεις μας με την Αλβανία.

Συμπέρασμα: Η ευθύνη των κομμάτων (όχι όλων, για να είμαστε δίκαιοι: υπάρχουν κόμματα, όπως η Νέα Αριστερά, το ΚΚΕ κ.α που ακολουθούν διαφορετική λογική- τρανό παράδειγμα η συμβολική υποψηφιότητα της μοναδικής Μάρως Δούκα) είναι αναντίρρητα πολύ μεγάλη καθώς υποδεικνύουν έναν συνήθως ψηφοθηρικό αχταρμά με ικανούς και “σαγηνευτές οπαδών”. Τελικό “φίλτρο”, όμως, είναι ο ψηφοφόρος. Σε αυτόν πέφτει το βάρος να σκεφτεί δυο και τρεις φορές και να αναθέσει την εκπροσώπησή του σε όσο το δυνατόν περισσότερους από τους ικανούς και όσο το δυνατόν λιγότερους από τους “σαγηνευτές”.