Κασσελάκης/ Ο σταυρός που σχηματίστηκε στην βάφτισή του, το “Πιστεύω” στα αγγλικά, και το άνοιγμα στους πιστούς- Ποιός ήταν ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης- Η “προφητεία” του για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ

Για τη βάπτισή του μίλησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης στον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο, με τον οποίο συναντήθηκε χθες, Δευτέρα, στις ΗΠΑ. Η συνάντηση με τον Ελπιδοφόρο ήταν πολύ θερμή και ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής (που έχει ξεσηκώσει κατά το παρελθόν αντιδράσεις καθώς βάφτισε τα παιδιά ζευγαριού ομοφύλων στην Αθήνα) έκανε και σχετική ανάρτηση στο X (Twitter).

Με χαρά υποδέχθηκα στην Αρχιεπισκοπή μας τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης @skasselakis, ένα «παιδί της Ομογένειάς» μας, που σέβεται και εκτιμά το ρόλο της Εκκλησίας μας. Του ευχήθηκα καλή επιτυχία στην προσπάθειά του για πρόοδο της αγαπημένης μας Ελλάδας. pic.twitter.com/McnebD8j78

— Elpidophoros (@Elpidophoros) April 15, 2024

Οπως γράφει το hellasjournal.com, ο Στέφανος Κασσελάκης φέρεται να είπε στον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο:

«Με βάφτισε ο Άγιος Τσαλίκης με τον πατέρα Κύριλλο, και στο νερό σχηματίστηκε ένας σταυρός από το λάδι. Ο Άγιος Τσαλίκης είπε στους γονείς μου “αυτός είτε παπάς θα γίνει, είτε πολύ σπουδαίος”».

Λογικό είναι η συγκεκριμένη αποστροφή όσων είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να προκαλεί έντονη συζήτηση στο εσωτερικό του κόμματος καθώς δεν συνάδει με την γενικότερη κουλτούρα βουλευτών και στελεχών που ορκίζονται με πολιτικό όρκο και γενικώς απέχουν από το λειτουργικό της Εκκλησίας. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας, αν και δήλωνε άθεος, σεβόταν απολύτως την πίστη και είχε αναπτύξει εξαιρετικές σχέσεις με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο.

Το “θαύμα”, ωστόσο, που περιέγραψε ο Στέφανος Κασσελάκης ότι συνέβη κατά την βάφτισή του δεν είναι η μοναδική “επίδειξη” της πίστης του. Σε άλλη ανάρτησή του από τις ΗΠΑ όπου βρίσκεται το εξήγησε:

Εδώ στη Νέα Υόρκη, πλάι στους Ομογενείς μας, διάβασα το Πιστεύω στα αγγλικά – είχα αυτήν τη μεγάλη τιμή.
Να είμαι κομμάτι ενός Ελληνισμού που μπορεί μακριά από την Ελλάδα να ενώνει τους Έλληνες. Αυτό δηλαδή που αποτελεί στόχο και της δικής μου παρουσίας στην πολιτική.

Είχα… pic.twitter.com/VSo0cCDjKp

— Stefanos Kasselakis – Στέφανος Κασσελάκης (@skasselakis) April 16, 2024

Και εξήγησε αναλυτικά τη θέση του για τις σχέσεις Πολιτείας-Εκκλησίας:

Εδώ στη Νέα Υόρκη, πλάι στους Ομογενείς μας, διάβασα το Πιστεύω στα αγγλικά – είχα αυτήν τη μεγάλη τιμή.
Να είμαι κομμάτι ενός Ελληνισμού που μπορεί μακριά από την Ελλάδα να ενώνει τους Έλληνες. Αυτό δηλαδή που αποτελεί στόχο και της δικής μου παρουσίας στην πολιτική.

Είχα επίσης μία εκ βαθέων συζήτηση με αυτόν τον φωτισμένο άνθρωπο, τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, ο οποίος είναι υπόδειγμα του συμπεριληπτικού, προοδευτικού, αλληλέγγυου ρόλου που μπορεί να επιτελέσει ο θεσμός της εκκλησίας – υπενθυμίζω τη θέρμη με την οποία πρωτοστάτησε στο κίνημα black lives matter.

Το έχω ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή ότι πιστεύω.
Η προσωπική μου πίστη όμως είναι άλλο, κι άλλο η αναγκαία ρύθμιση της σχέσης Κράτους – Εκκλησίας ώστε να έχουν διακριτούς ρόλους, όπως έχω επίσης πει από την πρώτη στιγμή και όπως θα πράξουμε εφόσον εκλεγώ.

Με συνετά βήματα, με αγάπη, με συνεννόηση, η Ελλάδα θα γίνει μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, όπου οι δύο θεσμοί θα λειτουργούν παράλληλα αλλά και ανεξάρτητα.

Ο Γέροντας μοναχός που έγινε Άγιος

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης (Λιβίσι Μικράς Ασίας, 5 Νοεμβρίου 1920 – Εύβοια, 21 Νοεμβρίου 1991) ήταν Μικρασιάτης Έλληνας ιερομόναχος και ηγούμενος της Μονής Οσίου Δαυίδ Εύβοιας.

Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που συνεδρίασε στο Φανάρι υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, αποφάσισε την Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017 την αγιοκατάταξη του Αρχιμανδρίτου Ιακώβου Τσαλίκη, εκ Λιβισίου της Μικράς Ασίας, Ηγουμένου της εν Β.Ευβοία Μονής Οσίου Δαυΐδ (1920-1991). Η μνήμη του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη ορίσθηκε στις 22 Νοεμβρίου εκάστου έτους.

Αποτελεί μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του μοναχικού χώρου στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Ξεχώρισε για τον ασκητικό οσιακό του βίο, καθώς και για τα χαρίσματα τα οποία ανέπτυξε και τα οποία τον κατατάσσουν στις σύγχρονες μορφές αγιότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εκοιμήθη το 1991 σε ηλικία 71 ετών.

Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στο Λιβίσι της Μικράς Ασίας στις 5 Νοεμβρίου του 1920. Ήταν παιδί της Θεοδωρούλας και του Σταύρου Τσαλίκη. Η μητέρα του είχε γεννήσει εννέα παιδιά, αλλά από τις κακουχίες είχαν επιζήσει μόλις τα τρία. Στα παιδικά του χρόνια έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία. Ο πατέρας του, όπως και όλοι οι χριστιανοί άνδρες από 12 έως 65 ετών, οδηγήθηκε σε Τάγματα Εργασίας (αμελέ ταμπουρού) στα βάθη της Ανατολίας.

Η οικογένεια Τσαλίκη, με την ανταλλαγή πληθυσμών και με τον πατέρα θεωρούμενο ως αγνοούμενο, αρχικά εγκαταστάθηκε στο χωριό Άγιος Γεώργιος Άμφισσας, όπου οι συνθήκες διαβίωσής του ήταν πολύ δύσκολες, κυριολεκτικά στα όρια της ανέχειας μαζί με άλλους Έλληνες πρόσφυγες σε μια αποθήκη. Ο Σταύρος Τσαλίκης επέζησε από τα τάγματα εργασίας και περνώντας μέσω της Μάκρης της Μικράς Ασίας στην Ελλάδα με πλοίο αναζητούσε την οικογένειά του. Αναζητώντας ταυτόχρονα εργασία βρέθηκε στην Άμφισσα όπου επανενώθηκε με την οικογένειά του.

Το 1925 η οικογένειά του μετακινήθηκε στη Φαράκλα Εύβοιας. Εκεί, ο Γέροντας Ιάκωβος, από το 1927 που πήγε στην α’ τάξη δημοτικού, διδάχτηκε τα θύραθεν και εκκλησιαστικά γράμματα, στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής του χωριού.

Η μοναστική ζωή

Το 1951 και αφού παντρεύτηκε η αδελφή του Αναστασία, οδηγήθηκε στη μοναχική ζωή, καθώς είχε υποσχεθεί στη μητέρα του να την αποκαταστήσει. Επέλεξε να εισέλθει στη μονή του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια. Την εποχή εκείνη η μονή ήταν σε ερειπιώδη κατάσταση με τρεις μοναχούς που ζούσαν ιδιόρρυθμα, φροντίζοντας μόνο για τον εαυτό τους. Η κατάσταση εκεί ήταν δύσκολη, καθώς αφενός το μοναστήρι ήταν εγκαταλελειμμένο και μέσα ζούσαν βοσκοί με τα ζώα τους, αφετέρου οι μοναχοί δεν του έδωσαν ιδιαίτερη σημασία δίνοντάς του ένα κατεστραμμένο κελί, εξωθώντας τον σε αποχώρηση. Ως αποτέλεσμα γύρισε πίσω στη Φαράκλα. Τελικά, παρά τις αντίθετες πιέσεις, ξαναπήγε στο Μοναστήρι όπου βοηθούσε στην καθαριότητα, στον κήπο και επιδιόρθωνε πόρτες και στέγες, όμως εισέπραττε ειρωνείες και αποδοκιμασίες ενός από τους μοναχούς.

Το 1975 ο νέος Μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος Βέργης όρισε ως Ηγούμενο της Μονής τον Ιάκωβο. Ήδη όμως και ιδίως μετά το 1970 είχε γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής με αποτέλεσμα αρκετοί άνθρωποι να εισέρχονται στη Μονή για εξομολόγηση και ποιμαντική καθοδήγηση. Εκτός από την λειτουργική ζωή και την πνευματική καθοδήγηση των πιστών, ο Ιάκωβος συνέχισε τα έργα ανακαίνισης της μονής η οποία αριθμούσε τρεις συνολικά μοναχούς και έτσι ανεγέρθηκε κωδωνοστάσιο, κελιά, παρεκκλήσια και άλλοι απαραίτητοι χώροι. Εξομολογούσε με κατανόηση και επιείκεια, ενώ ήταν αυστηρός μόνο με τον εαυτό του.[6]

Η σκληρή άσκηση του Γέροντα επιδείνωνε συχνά την υγεία του. Έτσι από τα πρώτα χρόνια εμφανίστηκαν σημαντικά προβλήματα υγείας. Τέτοια ήταν ένα σημαντικό πρόβλημα στη μέση που τον ταλαιπωρούσε από το 1956. Το 1964 εμφάνισε πρόβλημα με τον σχηματισμό πυωδών αμυγδαλών σε σημείο να ασθενήσουν και τα νεφρά του. Ο Γέροντας ήταν πολύ εργατικός με ελάχιστη ανάπαυση και εξ αιτίας αυτού παρουσιάζονταν και άλλα προβλήματα. Το 1967, έκανε εγχείρηση βουβωνοκήλης και σκωληκοειδίτιδας με περιτοναϊκή αντίδραση και προβλήματα προστάτη. Λόγω της ορθοστασίας και των γονυκλισιών παρουσίασε πρόβλημα φλεβίτιδας και γι΄αυτό το 1974 χειρουργήθηκε στο Νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ στην Αθήνα. Το 1980 του διαγνώστηκε καρδιακή ανεπάρκεια. Στις 13 Νοεμβρίου 1986 έγινε επέμβαση τοποθέτησης βηματοδότη – αν και ο ίδιος θέλησε να το αποφύγει – στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών. Στις 23 Σεπτέμβρη του 1990 νοσηλεύτηκε με καρδιακή αρρυθμία. Την ίδια εποχή και λίγες ημέρες αργότερα ο Ανδρέας Παπανδρέου εγχειρίστηκε στο ίδιο νοσοκομείο όπου γνωρίστηκαν και ο Γέροντας τον ευλόγησε, μετά από προτροπή των οικείων του.

Μετά από έκτακτη νοσηλεία στην εντατική στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1991 επέστρεψε εκ νέου στη Μονή, όπου υπέστη λοίμωξη που εξελίχθηκε σε πνευμονία. Στην υπόδειξη του τοπικού ιατρού να μεταβεί ξανά στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο, απάντησε πως δεν προλαβαίνει να ξαναπάει, διαισθανόμενος το τέλος της ζωής του.

Στις 21 Νοεμβρίου 1991 ο π. Ιάκωβος εκοιμήθη, αφού πρώτα συμμετείχε στη Θεία Λειτουργία των Εισοδίων της Θεοτόκου και μετέλαβε του Σώματος και Αίματος του Κυρίου.