Αντώνης Λιάκος / Η Αριστερά και τα συναισθήματα

Η μεγαλύτερη αδυναμία της Αριστεράς βρίσκεται στο χειρισμό της μαζικότητας. Γι αυτό χάνει οπαδούς, επιρροή και φθίνει ραγδαία.

Η πολιτική δεν είναι μόνο ιδέες και προγράμματα. Είναι και συναισθήματα. Μια μεγάλη δέσμη συναισθημάτων που περιλαμβάνει την αισιοδοξία ή την απαισιοδοξία, την εμπιστοσύνη ή τη δυσπιστία, την έλξη ή την αποστροφή, τέλος την αισθητική. Το «δεν αρέσουμε Πρόεδρε» της Μελίνας Μερκούρη, κλείνει μια ολόκληρη φιλοσοφία πολιτικής που ένας άνθρωπος της τέχνης δύναται να αντιληφθεί καλύτερα από έναν πολιτικό ή διανοούμενο.

Και τα συναισθήματα δεν είναι προϊόντα θερμοκηπίου, είναι στιγμές που συνδυάζουν προσφορά και ζήτηση, όπως επίσης προσδοκία και εκπλήρωση. Στιγμές που συμβαίνουν διαφορετικά κάθε φορά και εξαρτώνται από τη συγκεκριμένη συγκυρία και το περιβάλλον που μπορούν να συμβούν. Δεν εξαρτώνται μόνο από την ικανότητα. Βλέπουμε άλλωστε ικανότατους πολιτικούς, λαμπρά μυαλά, να βρίσκονται στο περιθώριο ως απωθητικά.

Οι επιρροές λοιπόν απλώνονται ή συρρικνώνονται αναλόγως των συναισθημάτων που προκαλούν. Σπανίως βέβαια συμβαίνει να πηγαίνει η κοινωνία ομόθυμα προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση, να μοιράζεται δηλαδή μια συναισθηματική ομοθυμία. Είναι φυσικό σε μια διαφοροποιημένη κοινωνία να διαφοροποιούνται τα συναισθήματα, αν και κατά εποχές, και παρά τις αντιθέσεις, ένα κοινό υπόστρωμα ως προδιάθεση υπάρχει. Τα κόμματα λοιπόν δεν γράφουν μόνο το λιμπρέτο – πρόγραμμα, πρέπει να παίξουν και ελκυστική μουσική. Διαφορετικά ο κόσμος αποχωρεί από την πλατεία. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα κόμματα παίζουν ένα μαγικό αυλό, πίσω από τον οποίο τρέχουν τα άλογα ζώα του δάσους. Η μουσική πρέπει να συναντήσει τον ορίζοντα αυτών που την ακούν, και ο ορίζοντας αυτός έχει ιστορικότητα, λογική, υποκειμενικότητα.

Εκείνο που τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε στην Αριστερά είναι ένας διαχωρισμός, μια απόσταση, ανάμεσα στην ορχήστρα και το κοινό της.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ ANATROPINEWS