Πάψτε υποκριτές, πάψτε

Εσείς. Ναι, εσείς. Εσείς που μπαζώσατε άρον άρον τον τόπο του εγκλήματος σαν κάτι να φοβόμασταν ότι θα βρεθεί. Εσείς που κρύβεστε πίσω από τις βουλευτικές ασυλίες. Εσείς που παίζετε πολιτικά, μικροπολιτικά και νομικά παιχνιδάκια για να αποποιηθείτε από κάθε ευθύνη που σας βαραίνει. Ανθρώπινο λάθος; Αλήθεια; Εσείς που λίγες μέρες πριν την τραγωδία, διαβεβαιώνατε τους Έλληνες για την ασφάλεια των σιδηρόδρομων. Σαν να τους λέγατε “πάρτε το τρένο, όλα καλά”. Και αυτοί σας άκουσαν και το πήραν. Και έστειλαν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τους φίλους τους. Μα το τρένο, δεν έφτασε ποτέ. Μα αυτοί, δεν έφτασαν ποτέ. “Πάρε με όταν φτάσεις”. Μα δεν έφτασε… Κάπου εκεί, στα Τέμπη, κόπηκε η ανάσα, σταμάτησε η ζωή. Και εσείς, λοιπόν, ακόμα και σήμερα, πάνω στην επέτειο του ενός χρόνου από το έγκλημα των Τεμπών, τολμάτε και μιλάτε για απονομή δικαιοσύνης. Υποκριτές. Πάψτε.

Μιλάτε σε ποιους; Να σας ακούσουν ποιοι; Οι συγγενείς των θυμάτων; Οι γονείς, οι παππούδες, οι φίλοι των παιδιών που χάθηκαν εκείνη την νύχτα; Δεν σέβεστε τον πόνο τους, δεν ακούτε την οργή τους. Μάλλον, πιο σωστά, δεν σας αγγίζει. Ούτε στο ελάχιστο. Όλα για την πολιτική. Όλα στον βωμό της εξουσίας. Όλα για το αφήγημα. Όλα για να κρυφτείτε, να την βγάλετε λάδι, να μην σπιλωθεί το βαρύ οικογενειακό επίθετο που κουβαλάτε. Αναίσθητοι. Ούτε στάλα  δεν αντιλαμβάνεστε τι προκαλέσατε. Τουλάχιστον πάψτε. Μπορείτε; Μη μιλάτε. Πάψτε.

Και εσείς. Οι εισαγγελείς. “Προχωρήστε την ζωή σας”, “πάτε στην εκκλησία”, “είναι ένα μικρό ηθικό θέμα” είπατε στους γονείς. Το διανοείστε; Οι άνθρωποι που θα έπρεπε να κινούν θεούς και δαίμονες για να “δέσουν” την υπόθεση, που κάνουν πως δεν βλέπουν τις δεκάδες εκθέσεις των πραγματογνωμόνων που αποδεικνύουν τα λάθη, τις παραλήψεις, που δείχνουν τους υπαίτιους του εγκλήματος. Αυτοί που θα έπρεπε να προστατέψουν την αξιοπρέπεια και την τιμή των νεκρών όταν κάποιοι έπαιρναν τα βαγόνια και τα πετούσαν σε μια αποθήκη. Και, τελικά, μετά από μήνες σε εκείνα τα βαγόνια βρέθηκαν ανθρώπινα υπολείμματα… Βαρβαρότητα. Αυτοί που θα έπρεπε να γίνονται ασπίδα των αδικημένων, των βασανισμένων, τους χτυπούν υποκριτικά την πλάτη και τους καλούν να προχωρήσουν. Πάψτε.

Και εσείς. Η μερίδα των δημοσιογράφων που θάβει όσες αποκαλύψεις, όσα στοιχεία σχετίζονται με το ποινικό κομμάτι της υπόθεσης. Με τις ευθύνες. Αλλά τα υπόλοιπα σας αρέσουν, ε; Τα παίζετε, ε; Πουλάει ο γονιός που κλαίει για το παιδί του αλλά θεωρείτε πως δεν ενδιαφέρει τον κόσμο η “αιματοβαμμένη” σύμβαση 717, τα ελλειπή και πανάρχαια μέτρα ασφαλείας, η ανύπαρκτη τηλεδιοίκηση; Όλα αυτά, δηλαδή, που αν υπήρχαν σήμερα δεν θα ήταν καμία επέτειος. Σήμερα οι 57 θα ζούσαν. Θα γελούσαν, θα αγαπούσαν, θα έκαναν όνειρα, θα έκλαιγαν. Θα ζούσαν. Και οι γονείς θα είχαν τα παιδιά τους. Εσείς, οι έγκριτοι δημοσιογράφοι (μη χέσω) που μπαίνετε μέσα στα λαγούμια για την είδηση, δεν βρήκατε 5 λεπτά για να μεταδώσετε την συγκλονιστική ομιλία, την κραυγή απόγνωσης αλλά και πείσματος για δικαιοσύνη της κ. Καρυστιανού στο Ευρωκοινοβούλιο που τσάκισε κόκαλα και ράγισε καρδιές; Σήμερα, όμως, ως διά μαγείας όλοι θυμηθήκατε τα Τέμπη. Και τους νεκρούς και τους συγγενείς και τις συνθήκες. Τα πάντα. Υποκριτές. Και ακόμα περισσότερο υποκριτικό ξέρετε τι είναι; Ότι από αύριο πάλι θα τους ξεχάσετε. Εσείς, οι πολλοί. Και θα μείνουν οι λίγοι (κυρίως ιστοσελίδες) να ψάχνουν, να ενημερώνουν, να αναδεικνύουν τα στοιχεία. Με αληθινή και έμπρακτη συμπαράσταση, με στόχο τον καταλογισμό ευθυνών για την δικαίωση των νεκρών.

Αλλά και εσείς, θεέ μου, εσείς είστε οι μεγαλύτεροι υποκριτές. Οι πολίτες. Πλημμυρίσατε τους δρόμους, κλάψατε, πονέσατε, κάποιοι δεν έχετε ξαναμπεί σε τρένο εξαιτίας του δυστυχήματος και ίσως να μην ξαναμπείτε ποτέ. Και πώς καλύψατε αυτό το τραύμα; Τι κάνατε; Τους ξαναψηφίσατε. Κάποιοι, μάλιστα, για πολιτικούς καθαρά σκοπούς όταν ακούγατε την λέξη Τέμπη απαντούσατε με την λέξη Μάτι. Μα καλά, δεν ντρέπεστε; Το ίδιο κενό, την ίδια οργή, την ίδια θλίψη νιώσαμε και τότε. Ποιος σας είπε ότι στην ζωή όλα μετρώνται σε (μικρο)πολιτικά οφέλη; Υπάρχει και η καρδιά και η ψυχή. Και ο ανθρώπινος πόνος. Και όλα αυτά είναι πάνω από κόμματα, χρώματα και παρατάξεις. Πάψτε.

Όμως, θα το κάνω πιο συγκεκριμένο. Εσείς, εκεί ψηλά, στη Σέρρες, πώς τον ξαναψηφίσατε αυτόν; Ξέρετε όλοι ποιον. Πώς; Η έλλειψη ενσυναίσθησης με τρομάζει. Αλήθεια. Όλα για ένα ρουσφέτι; Όλα για ένα βολεματάκι; Σας έδωσαν το σταυρωμένο ψηφοδέλτιο με το όνομα αυτού, το ρίξατε στην κάλπη και δεν νιώσατε τίποτα; Τι άνθρωποι είστε; Ή, μάλλον, είστε άνθρωποι ή τέρατα; Θέλεις να ψηφίσεις το κόμμα; Ψήφισε το, με γεια σου με χαρά σου. Αυτόν όμως όχι ρε φίλε, όχι. Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, αυτόν δεν τον ψηφίζεις. Δεν του δίνεις το δικαίωμα, το πάτημα, να λέει “ορίστε, οι πολίτες της περιοχής μου ξέρουν ποιος είμαι, με εμπιστεύονται, γνωρίζουν ότι δεν φταίω”. Δεν του “νομιμοποιείς” το στόμα. Τον οχετό. Να λέει αυτός που ειδοποιήθηκε πολλάκις και έγκαιρα για τα εγκληματικά προβλήματα του σιδηρόδρομου, ότι σέβεται τους συγγενείς των θυμάτων και ότι νιώθει οδύνη; Πάψε. Πάψτε.

Το ξέρω. Έχετε δίκιο. Πρέπει να καταλάβω, να παραδεχτώ, να αποδεχτώ ότι ζούμε στην Ελλάδα. Σε μια χώρα που έχει κάνει επάγγελμα την διαπλοκή και το ρουσφέτι. Εδώ που πουλάμε και την μάνα μας για μια εξυπηρετησούλα. Μια δυστοπική κοινωνία, εγωκεντρικών ανθρώπων, χωρίς όρια, χωρίς συνείδηση, που αναπαράγει και ανατρέφει τέρατα. Όχι, δεν τσουβαλιάζω. Οι πολιτικοί, οι εισαγγελείς, οι δημοσιογράφοι και οι πολίτες δεν είναι όλοι τα ίδια σκατά. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ποτέ δεν ήμασταν και ποτέ δεν θα είμαστε. Καλώς ή κακώς, σε τούτη την ζωή, πάντα καλείσαι να διαλέξεις πλευρά, να διαλέξεις “στρατόπεδο”. Υπάρχει η υποκρισία αλλά υπάρχει και ο κόσμος που στέκεται με ειλικρίνεια δίπλα στους συγγενείς. Που επιζητά, παλεύει και περιμένει την δικαίωση. Και θα περιμένει. Μέχρι το φως, να κάνει την ανατροπή και να νικήσει το σκοτάδι. Για να μην ξεχαστούν ποτέ οι 57 νεκροί και οι οικογένειες τους.