57 νεκροί: Μαρτυρίες συγγενών θυμάτων και επιζώντων από το έγκλημα των Τεμπών

Με αφορμή τη “μαύρη” επέτειο από τη συμπλήωση ενός χρόνου από την τραγωδία των τεμπών (κατά τους συγγενείςτων θυμάτων κρατικό έγκλημα και δολοφονία) επιζώντες και συγγενείς θυμάτων, μίλησαν στο MEGA σε μία εκπομπή με τίτλο “#ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ”.

Σοφία Πλακιά, μητέρα της Θώμης και της Χρύσας Πλακιά που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη:

• “Ήταν νύχτα. Περιμέναμε με τα αυτοκίνητα έξω να έρθει το τρένο. ‘Πάμε όπως είμαστε με το αυτοκίνητο;’, λένε οι μικρές. ‘Όχι μωρέ’, λέει η Μάρθα, ‘πάτε με το τρένο. Γιατί δεν πήρατε το λεωφορείο;’. Γιατί εκείνη την ώρα ήταν λίγο δύσκολο να ταξιδέψουν, μπήκαν αργά, και επιλέξαμε το τρένο για πιο ασφαλές, όπως μας διαβεβαίωνε και ο κύριος Καραμανλής δύο βδομάδες πριν“.

Σμαρώ Οίκου, αδελφή του μηχανοδηγού Δημήτρη Οίκου που έχασε τη ζωή του στα Τέμπη:

• “Μεγαλώσαμε σε σιδηροδρομική οικογένεια, οπότε ήμασταν πολύ εξοικειωμένοι με τα τρένα. Ο μπαμπάς μας ήταν μηχανοδηγός και πλέον συνταξιούχος μηχανοδηγός. Οπότε, όταν προέκυψε η δουλειά, ο πατέρας μου τον ρώτησε αν θα τον ενδιέφερε και εκείνος είχε δείξει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Έκανε τις εκπαιδεύσεις, όλα όσα έπρεπε, και ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια. Ήταν 28 χρονών. Εκείνη την ημέρα ήταν μια πολύ παράξενη κατάσταση, γιατί το αρχικό δρομολόγιο που ξέραμε ότι θα κάνει ήταν να πάει στη Φλώρινα. Τελικά προέκυψε μια νέα δοκιμή με ένα ‘Βέλος’, οπότε τον τράβηξαν κάτω προς Λιανοκλάδι, και πήγε για δοκιμή. Γενικά ήταν μια πολύ κακή μέρα για τον σιδηρόδρομο, στον Παλαιοφάρσαλο είχαν πέσει κάποια καλώδια 25.000 βολτ, επικρατούσε γενικά μια αναμπουμπούλα στο κέντρο της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να έχουν τρομερές καθυστερήσεις. Θα έπρεπε να έχει γυρίσει πίσω θεωρητικά, αλλά για όλες αυτές τις καθυστερήσεις έχασε την προηγούμενη αμαξοστοιχία που θα τον γυρνούσε πίσω στη Θεσσαλονίκη, και τελικά κάθισε δύο ώρες να περιμένει στο Λιανοκλάδι την 62, να τον γυρίσει πίσω σαν επιβάτη, για να μην ξεμείνει και μείνει σε κάποιο ξενοδοχείο”.

Η 20χρονη Ντίνα Μαγδαλιανίδη είχε ταξιδέψει στην Αθήνα για να δει τους φίλους της, και τελευταία στιγμή αποφάσισε να πάρει τη μοιραία αμαξοστοιχία:

• “Είχα κλείσει θεωρητικά το εισιτήριο από το κινητό μου, αλλά τελικά η κράτηση δεν είχε γίνει ποτέ. Έτσι, πήγα από νωρίς στον σταθμό, και μου είπαν ότι δεν υπάρχει κάποιο εισιτήριο νωρίτερα και πρέπει να πάρω των 19:22, που εγώ δεν είχα συνηθίσει καθόλου ούτε να ταξιδεύω τόσο αργά, αλλά ήταν και η πρώτη φορά που μπήκα σε τρένο”.

Η νεαρή, που τραυματίστηκε στο δυστύχημα, περιέγραψε τη στιγμή της τραγωδίας:

• “Όταν έγινε το ατύχημα σκέφτηκα πώς θα αντιδράσει η μαμά μου σε αυτό, πώς θα ζήσει με αυτό η μαμά μου, η αδελφή μου, η γιαγιά μου, και με τρόμαξε, λέω δεν πρέπει να πεθάνω εδώ πέρα, δεν πρέπει. Εκείνη την ώρα βαράνε πάρα πολύ τα ένστικτα επιβίωσης. Δηλαδή σε κάποιο σημείο δεν πονούσα καν, είχα διαλυθεί και δεν πονούσα, είχα μουδιάσει, και απλά ήθελα να βγω. Απλά εκείνη τη στιγμή σε κάποιους μας δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση ή να μην καούμε από χημικά εγκαύματα, και λέω αυτήν την ευκαιρία Ντίνα δεν πρέπει να τη χάσεις, γιατί είσαι εδώ, είσαι ξύπνια και πρέπει να πολεμήσεις. Εκεί κάπου θυμάμαι άρχισα να σέρνομαι με το πίσω μέρος και από μια χαραμάδα βγήκα και έπεσα πάνω στις ράγες, με το σχεδόν κομμένο πόδι μου, και έτσι όπως έπεσα αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσω ακόμα χειρότερα, δηλαδή ειδικά στο πόδι μου θυμάμαι είχε βγει το κόκκαλο της άρθρωσης έξω, είχα χτυπήσει πολύ άσχημα τη μέση μου, τον αυχένα μου, είχε κάποια κατάγματα. Σερνόμουν και έφτασα κοντά περίπου εκεί που βρήκα λίγο φως, που είχε ξεκινήσει η φωτιά στο ρέμα”.

Όταν ρωτήθηκε αν σώθηκαν οι διπλανοί της στο τρένο, απάντησε:

• “Όχι. Και θυμάμαι ότι και έξω από το βαγόνι άκουγα φωνές που αργοσβήνανε, ίσως ήταν άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί. Ούρλιαζαν. Δε θυμάμαι τι ακριβώς έλεγαν, αλλά ούρλιαζαν, και σιγά-σιγά όσο περνούσε η ώρα έσβηναν οι φωνές τους”.

Η μητέρα του φοιτητή Γιώργου Παπάζογλου, που έχασε τη ζωή του στα Τέμπη, δήλωσε:

• “Θυμάμαι ότι ο Γιώργος μου έστειλε ένα μήνυμα μόλις ξεκίνησε το τρένο και του ευχήθηκα καλό ταξίδι. Θυμάμαι ότι στις 11 το βράδυ, όταν είχαν σταματήσει στη Λάρισα, είχα επικοινωνήσει μαζί του στο τηλέφωνο και τον ρώτησα αν έφτασαν, γιατί υποτίθεται ότι εκείνη την ώρα θα είχαν φτάσει. Μου είπε ότι είχαν καθυστέρηση μεγάλη και του ζήτησα, όπως όλες οι μητέρες να μου στείλει ένα μήνυμα όταν θα φτάσει“.

Περισσότερες μαρτυρίες

Η Κλαούντια ήταν μόλις 20 χρονών, φοιτήτρια της Ιατρικής και αποτελεί ένα από τα θύματα της τραγωδίας των Τεμπών, για την οποία πενθεί σήμερα έναν χρόνο μετά, όλη η Ελλάδα. Η μητέρα της Κλαούντια συγκινεί με τα λόγια της στο OPEN με τρεμάμενη φωνή για την σημερινή ημέρα και την κόρη της. Η ίδια δεν άντεξε και με δάκρυα στα μάτια εξήγησε πως 3 μέρες μετά το περιστατικό την πήρε «μέσα σε μια μαύρη σακούλα».

«Σήμερα είναι η πιο δύσκολη ημέρα της ζωής μου, ο θρήνος είναι μεγάλος, μας λείπει πολύ», είπε χαρακτηριστικά η μητέρα της 20χρονης.

Στη συνέχεια, ξέσπασε λέγοντας: «Είχα μια ελπίδα σαν μάνα να τη βρω ζωντανή, όμως τρεις μέρες μετά μου την έφεραν σε μια μαύρη σακούλα… Κάψανε το παιδί μας και μας το έδωσαν σε μια κούτα στάχτη».

Η μητέρα της Κλαούντια αφού περιέγραψε τους αγώνες που είχε κάνει για να μεγαλώσει το παιδί της που έφυγε από τη ζωή τόσο άδικα, ζητά δικαίωση και απόδοση ευθυνών. Θα ήθελε να την πάρει τηλέφωνο και να της εκφράσει το πόσο την νοιάζεται και της λείπει η παρουσία της από το σπίτι. «Είχε τόσα όνειρα και την σκότωσαν», είπε.