“By the glass” ή “by the rules”;

Δεν θα μπορούσε να μεφθεί κανείς έναν/μία Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αισθάνεται βολικά με μία κυβέρνηση ή και να μην αισθάνεται. Όταν δε ο ύπατος άρχοντας είναι πρόταση-επιλογή μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας, ακόμα κι αν η εκλογή του προκύπτει από ευρεία κομματική συναίνεση, το πρώτο είναι απολύτως λογικό.

Υπάρχουν, ωστόσο, και οι κανόνες (rules) που διέπουν την λειτουργία του Πολιτεύματος. Και αυτοί είναι “αμείλικτοι”, τόσο που επιβάλλουν στον/την Πρόεδρο της Δημοκρατίας να κρατά τα προσχήματα. Τουλάχιστον.

Για να ανατρέξουμε, παραδείγματον χάριν, στο πρόσφατο παρελθόν, είναι γνωστό ότι ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Προκόπης Παυλόπουλος αισθανόταν αρκετά βολικά με τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Είναι επίσης γνωστό πως έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στο παρασκήνιο για να συμβάλλει στην νομική θωράκιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, όπως και στην περίπτωση του τρίτου μνημονίου να αποσοβήσει περαιτέρω περιπέτειες της χώρας, συνεργαζόμενος με τον τότε πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, τον φίλο του πρόεδρο της Γερμανίας Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγιερ και άλλους.

Όμως, την βραδιά που ψηφιζόταν στην Βουλή η Συμφωνία των Πρεσπών δεν σκέφτηκε να συνεορτάσει με τον Νίκο Κοτζιά ή άλλους συνεργάτες του τότε πρωθυπουργού.

Διότι, άλλο το By the glass και άλλο το By the rules. Και σε τέτοιες περιπτώσεις μικρότερη ευθύνη έχουν οι απευθύνοντες την πρόσκληση από εκείνους που την αποδέχονται…