Κεντροαριστερά, άγνωστη γη…

Προκάλεσε σε πολλούς απορία η ονομαστική αναφορά και κριτική του πρωθυπουργού, από το βήμα της Βουλής, στον νέο δήμαρχο της Αθήνας Χάρη Δούκα. Απαντώντας σε ερώτηση του Νίκου Ανδρουλάκη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν εφείσθη αρνητικών σχολίων για την υποτιθέμενη “θαλπωρή” του δημάρχου σε συλλογικότητες και καταλήψεις, και ο τελευταίος αντέδρασε με δημόσια ανακοίνωσή του. Αλλά και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υπερασπίστηκε πλήρως τον νέο ένοικο της πλατείας Κοτζιά που “εισέβαλε” στην κεντρική σκηνή με την αναπάντεχη νίκη του κατά του Κώστα Μπακογιάννη.

Προς τι, άραγε, αυτή η επίθεση σε μία συζήτηση περί στεγαστικής κρίσης και golden visa; Εάν επιχειρήσει κανείς μία βαθύτερη ανάλυση και λάβει υπόψη του πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν “σκορπάει” τυχαία τις κατά καιρούς ανάλογες αναφορές του μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα πως η στόχευση δεν αφορά, ούτε την όποια πικρία μπορεί να έχουν στη Ν.Δ για την ήττα Μπακογιάννη, ούτε εν τέλει τον ίδιο τον δήμαρχο της Αθήνας.

Δεν είναι, μάλλον, ο Δούκας το πρόβλημα, είναι το “μοντέλο Δούκα” που παρήγαγαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές και το οποίο φαίνεται πως δίνει πολιτικές αναπνοές στην υπόθεση της λεγόμενης κεντροαριστεράς που παλινδρομεί μεταξύ μεγαλοστομιών και προσωπικών φιλοδοξιών.

Ο συμπαθέστατος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου οφείλει σε μεγάλο βαθμό την εκλογή του σε τρεις βασικές παραμέτρους που η διεισδυτική ματιά του Μεγάρου Μαξίμου δεν φαίνεται να υποτιμά. Σε αυτές, άλλωστε, στηρίζονται και οι ελπίδες και προσδοκίες αρκετών που σαν πολιτικοί “Μαγγελάνοι” κάνουν τον περίπλου του πολιτικού συστήματος για να ανακαλύψουν την άγνωστη γη της κεντροαριστεράς:

• Εξελέγη δήμαρχος επειδή συνέπραξε μαζί του (πριν καλά καλά ανακοινωθεί το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου) ο Κώστας Ζαχαριάδης, ρυμουλκώντας ευφυώς τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, όπως φάνηκε και από την δήλωση που έκανε εκείνη την εκλογική βραδιά ο νέος πρόεδρός του.
• Συσπειρώθηκε γύρω από την υποψηφιότητά του στον δεύτερο γύρο σχεδόν το άθροισμα των παρατάξεων της αντιπολίτευσης στον Κώστα Μπακογιάννη και, τελικά, τη Ν.Δ, ακόμα και το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, παρά την κεντρική γραμμή για άκυρο και λευκό.
• Είναι ένα νέο και ακόμα άφθαρτο πρόσωπο, χωρίς σαφή κομματική ένταξη (ΠΑΣΟΚ), που μπορεί να κινείται με άνεση από τις κεντροαριστερές όχθες του παλαιού “Ποταμιού” ( οι της απέναντι όχθης έχουν προ καιρού μετακομίσει στον περίγυρο του πρωθυπουργού) μέχρι τις παρυφές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Τίποτε από τα παραπάνω δεν εγγυώνται πως θα εξελιχθεί και σε έναν επιτυχημένο δήμαρχο, προσώρας περισσότερο αποκαθηλώνει πτυχές της θητείας Μπακογιάννη που είχαν αρνητικό κοινωνικό αντίκτυπο -και του στοίχισαν εκλογικά- και περιγράφει τις καλές του προθέσεις με άρωμα κοινωνικής προσέγγισης.

Ωστόσο, η εκλογή του και η συνδιοίκηση που φαίνεται πως καθιερώνει στον δήμο με την συμμετοχή, ή ανοχή, των παρατάξεων της μειοψηφίας (εκτός φυσικά αυτής του τέως δημάρχου) ενισχύει αυτό που μπήκε για τα καλά στο πολιτικό μας λεξιλόγιο: “μοντέλο Δούκα”. Εκπηγάζει, δε, όλο αυτό από την ανάγκη σημαντικής μερίδας του πολιτικού προσωπικού του αστερισμού της κεντροαριστεράς να αποκτήσει σημεία αναφοράς, κοινούς τόπους και, πιθανώς, και ηγετικές φιγούρες για το κοντινό μέλλον.

Και κάτι ακόμα: ο Χάρης Δούκας φαίνεται πως μπορεί να είναι είτε ο ίδιος, είτε ως πρότυπο, αυτό που δεν μπορούν να γίνουν οι σημερινοί επικεφαλής των πολιτικών δυνάμεων που υπάρχουν στον χώρο αυτό. Ελάχιστοι πιστεύουν πως μόνοι τους οι Στέφανος Κασσελάκης και Νίκος Ανδρουλάκης μπορούν σε ορατό μέλλον να αντιμετωπίσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και, για να είμαστε ειλικρινείς, περισσότερο ελπίζουν σε ένα ολέθριο σφάλμα της κυβέρνησης, ή σε κάποιες ευρωπαϊκές διεργασίες που θα επιτρέψουν στον πρωθυπουργό -αν το θελήσει- να μετοικήσει σε διεθνές αξίωμα.

Ο τελευταίος βάζει, πιθανότατα, τον δήμαρχο Αθηναίων στο στόχαστρό του όχι για προσωπικούς ή αυτοδιοικητικούς λόγους αλλά γιατί έτσι εξωθεί τον χώρο του ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και διευρύνει τα δικά του ερείσματα στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Και έτσι ενοχοποιείται πολιτικά ένα πρόσωπο που υπό πολλές και αυστηρές προϋποθέσεις και, εφόσον ξεπεραστούν εχθροπάθειες και πολιτικοί εγωϊσμοί, θα μπορούσε να εμπνεύσει κάποιες μελλοντικές συμμαχίες και να καταστήσει ορατή την άγνωστη (υπαρκτή, άραγε;) γη της κεντροαριστεράς.