Ρεπορτάζ: Η “βιτρίνα” της αλληλεγγύης – Μιλούν στο libre “αφανείς” στυλοβάτες της ανθρωπιάς

Δεν θα τη δεις να περιφέρεται σε τηλεπαράθυρα. Δε δέχεται κρατικά βραβεία, παρά μόνο τα βραβεία των ανθρώπων του δρόμου. Δεν έχει νταραβέρια με αυτούς που γεννούν τα κοινωνικά προβλήματα. Δεν απλώνει το χέρι σε πολιτικούς, αλλά σε ευάλωτους ανθρώπους. Η αλληλεγγύη δε διαφημίζεται. Απλώς υπάρχει και είναι στο χέρι σου να την πλησιάσεις. Οι αλληλέγγυοι προσφέρουν αθόρυβα. Κι αυτό δεν κλονίζεται με τίποτα, όσες αποκαλύψεις κι αν έρθουν στο φως για κάποιες μεμονωμένες σκοτεινές και βρόμικες περιπτώσεις “φιλάνθρωπων”.

Ο “‘Αλλος Άνθρωπος” αντιμετωπίζει βαρύτατες κατηγορίες -ακόμα και για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης- από την Αρχή Καταπολέμησης Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες (ξέπλυμα). Σύμφωνα με το πόρισμα της Αρχής, ο Κ. Πολυχρονόπουλος, φέρεται να έχει συγκροτήσει εγκληματική οργάνωση με συγγενείς του, αποκομίζοντας περισσότερα από 600.000 ευρώ. Η Αρχή διέταξε τη δέσμευση “κάθε περιουσίας ιδίως δε, κάθε είδους λογαριασμών, τίτλων, επενδυτικών στοιχείων ή χρηματοπιστωτικών προϊόντων”.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ:Όταν ο “Άλλος Άνθρωπος” δημοσίευε κατά λάθος αποδείξεις με χρήματα της ΜΚΟ προς τον… ΟΠΑΠ

• Προ διετίας σαν βόμβα έσκασε η είδηση ότι ο ιδρυτής της “Κιβωτού” πάτερ Αντώνιος βρέθηκε αντιμέτωπος με κατηγορίες για διασπάθιση εκατομμυρίων από δωρεές αλλά και αυτές για πιθανή κακοποίηση ανηλίκων. Εδώ και πολύ καιρό η υπόθεση ερευνάται και έχουν ασκηθεί διώξεις.

Ο Κ. Πολυχρονόπουλος παρουσιάστηκε στις 29/1 αυτοβούλως στην Εισαγγελία. Την ίδια ώρα, ο πρώην διευθυντής του ΣΔΟΕ, Θεόδωρος Φλωράτος, μιλούσε στο OPEN και στο ONE. «Όλη η Ελλάδα πέφτει από τα σύννεφα όταν βλέπει σε τέτοιες, άτυπες δομές, τα χρήματα του κόσμου να μην πηγαίνουν για τον προορισμό τους. Κατ’ εμένα η Αρχής Ξεπλύματος ποτέ δεν κάνει λάθος. Ασφαλώς έχω δει τα δημοσιεύματα, όχι την ίδια την απόφαση αλλά, όπως αποτυπώνεται εκεί είναι μία πολύ προσεκτική διάταξη – έτσι λέγεται το έγγραφο της Αρχής – η οποία λέει ότι οι λογαριασμοί του περιβάλλοντος του προσώπου “παγώνουν”, καθώς ο ίδιος δεν έχει λογαριασμό, για τους λόγους που λέει η Αρχή. Ότι τα χρήματα δεν πήγαν για τον κοινωνικό σκοπό αλλά ένα μεγάλο μέρος από αυτά πήγαν προς στοιχηματικές εταιρείες, είτε έγινε ανάληψη μετρητών», είπε και πρόσθεσε πως, «αν δείτε το προφίλ αυτής της άτυπης δομής, αναφέρει ότι, όσοι θέλουν να ενισχύσουν μπορούν να καταθέσουν στους συγκεκριμένους λογαριασμούς» είπε.

Τι γίνεται με την αλληλεγγύη;

Αυτό το κείμενο γράφεται κάμποσες ώρες μετά την κυκλοφορία της είδησης πως η κοινωνική κουζίνα ‘’Ο Άλλος Άνθρωπος’’, ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος δηλαδή, πιάστηκε για απάτη από την «Αρχή για το Ξέπλυμα».

Αυτό το κείμενο γράφεται λίγες ώρες μετά το χαιρέκακο πάρτι των ακροδεξιών τρολ του διαδικτύου τα οποία μέσα από την είδηση επιχείρησαν να δυσφημίσουν κάθε τι που είναι αλληλέγγυο προς τον συνάνθρωπο, επιχειρώντας να τσουβαλιάσουν, με τον γνωστό χυδαίο τρόπο. Ακόμη και αυτοί που κάποτε τους εκθείαζαν πέφτουν τάχα από τα σύννεφα με τον “Άλλον Άνθρωπο” και τον “Πατήρ Αντώνιο”.

Ίσως το χτύπημα να στοχεύει πιο βαθιά, ίσως όχι.

Η αλληλεγγύη, όμως, δεν κλονίζεται. Γιατί δεν βρίσκεται εκεί. Η αλληλεγγύη δεν διαφημίζεται. Δεν δέχεται βραβεία. Απλώς υπάρχει. Αν κάποιος θέλει να βοηθήσει, την ανακαλύπτει. Καθημερινά. Στον άστεγο που θα συναντήσει, λαμβάνοντας μέρος σε μικρά αλληλέγγυα εγχειρήματα στις γειτονιές. Η αλληλεγγύη δεν πατάει σε δύο βάρκες. Γνωρίζει συνειδητά πως πρέπει να πορευτεί.

Μιλήσαμε με ανθρώπους που συμμετέχουν σε αλληλέγγυα εγχειρήματα. Δε θα τους δείτε σε τηλεπαράθυρα. Προσφέρουν αθόρυβα και ουσιαστικά. Κι αυτό είναι η αλληλεγγύη.

Μιλάει ο Η. «Στα 25 μου χρόνια ήταν η πρώτη φορά που ξεκίνησα ουσιαστικά να προσφέρω. Έκανα πρακτική στο νοσοκομείο, μετά τις σπουδές και ξεκίνησα να είμαι εθελοντής αιμοδότης. Δύο χρόνια μετά, μια φίλη με τσίγκλησε και μου ξύπνησε πιο πολύ το μικρόβιο. Πήγα στον ‘’Άλλο Άνθρωπο’’. Ήταν κάπου το 2013, που ήταν στις αρχές του το εγχείρημα, δηλαδή θυμάμαι πρώτη φορά που πήγα είχε στηθεί μία κατσαρόλα και έβγαιναν 70 μερίδες. Είδα τα κακώς κείμενα κι έφυγα. Το 2020, άρχισα πάλι να ψάχνομαι πώς να βοηθήσω, και βρήκα την κοινωνική κουζίνα στην οποία είμαι τώρα. Στα παιδιά με τράβηξε ακριβώς το ότι δε διαφημίζονταν, απλώς προσέφεραν και έκαναν δουλειά.

Για μένα, αλληλεγγύη είναι να παρέχεις στους γύρω σου τις συνθήκες που θα ήθελες εσύ να βρίσκεις εκεί έξω στον κόσμο. Πάμε μοιράζουμε φαγητά και ρούχα τώρα μέσα στο κρύο και σκέφτομαι ότι εμείς θα γυρίσουμε σπίτι μας μετά, αυτοί οι άνθρωποι θα μείνουν στο κρύο. Ίσως είναι κάποια εγωιστική μας ανάγκη το να προσφέρουμε, το κάνουμε για τροφή στην ψυχή μας, αλλά οι αλληλέγγυοι δίνουμε χρόνο, χρήμα και ενέργεια για να έχουν οι άνθρωποι ίσες ευκαιρίες. Εγώ συνήθως λέω πως στον ιδανικό πλανήτη θα είχαν όλοι οι άνθρωποι ελεύθερη πρόσβαση σε γιατρό, φυσικοθεραπευτή, ψυχολόγο. Να έχουμε υγεία στο σώμα και την ψυχή μας.

Κοινωνικό κράτος δεν υπάρχει. Σκεφτείτε ότι μας προωθούν κόσμο από τον δήμο (επί δημαρχίας Μπακογιάννη) να τους σιτίζουμε. Και είμαστε απλώς μια αυτοδιαχειριζόμενη ομάδα που τρέχουμε και βγάζουμε πια πάνω από 1000-1200 μερίδες την εβδομάδα.

Οτιδήποτε πολυδιαφημίζεται με βρίσκει κάθετα αντίθετο. Εμείς στην κουζίνα που είμαι δε δεχθήκαμε χρήματα από βράβευση που ήθελε να μας κάνει ομάδα που έχει συνεργατική μορφή. Θέλουμε ο κόσμος να μας μαθαίνει εκεί έξω.

Η αλληλεγγύη δεν κλονίζεται. Μακάρι να ξέραμε ποιος είναι σωστός και ποιος όχι. Εγώ λέω ο κόσμος να εμπιστεύεται και κυρίως να εμπιστεύεται αυτό που του λέει το ένστικτο του. Να πηγαίνει εκεί που αισθάνεται ότι είναι το σωστό».

Μιλάει η Β. «Η αλήθεια είναι ότι μόλις μετακόμισα στην Αθήνα για σπουδές, ήθελα να συμμετέχω σε κάτι με κοινωνικό αντίκτυπο. Ξεκίνησα στα 18 ως εθελόντρια στο Χαμόγελο, στο τμήμα για τη φύλαξη παιδιών σε νοσοκομεία, το οποίο ήταν αρκετά σοκαριστικό ομολογώ. Στη συνέχεια, συμμετείχα σε άλλες ΜΚΟ όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, η Έμφασις, ο Αρκτούρος μέχρι την ηλικία των 24. Ωστόσο, όλη αυτή η επαφή μου με τις ΜΚΟ και κυρίως η εργασιακή μου εμπειρία, με έκαναν να θέλω να ασχοληθώ με συλλογικότητες αλληλεγγύης που δεν οροθετούνται νομικά και θεσμικά. Τα τελευταία 3 χρόνια συμμετέχω σε μια συλλογική κουζίνα, όπου μαγειρεύουμε περίπου 1000 μερίδες φαγητού κάθε ΣΚ για άτομα που βρίσκονται σε κατάσταση αστεγίας, χρήστες/χρήστριες και γενικότερα όποιον έχει ανάγκη από φαγητό χωρίς καμία διάκριση (φυλετική, φύλου, εθνικότητας).

Για εμένα αλληλεγγύη, είναι να αναγνωρίζεις την εαυτή σου σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι ενός κοινωνικού συνόλου που δρα, προβληματίζεται, παίρνει θέση ώστε το κάθε άτομο ανεξαρτήτως από πού προέρχεται, πως αυτοπροσδιορίζεται να απολαμβάνει ίσης μεταχείρισης και ίσων ευκαιριών. Θεωρώ εξαιρετικά σημαντική τη διάκριση μεταξύ αλληλεγγύης και εθελοντισμού/φιλανθρωπίας.

Η αλληλεγγύη στην Ελλάδα παίζει τον πιο καθοριστικό ρόλο ώστε να μην παραμένουν στην αφάνεια τα εκτοπισμένα και καταπιεσμένα άτομα. Δε νοείται ύπαρξη κοινωνικού κράτους. Η μη παροχή στέγασης σε ανθρώπους που βρίσκονται στο δρόμο ακόμα και σε περιόδους ακραίων θερμοκρασιών, η μη προστασία της πρώτης κατοικίας, η κατεδάφιση του συστήματος δημόσιας και δωρεάν υγείας είναι κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι όχι απλά το κράτος δεν προνοεί για τους πολίτες αλλά είναι αυτό το οποίο ουσιαστικά ενισχύει τον ταξικό διαχωρισμό. Η αλληλεγγύη μπορούμε να πούμε ότι καλύπτει τα κενά του κράτους,  όπως για παράδειγμα έγινε τώρα πρόσφατα με τις πλημμύρες όπου κόσμος από κάθε μέρος της Ελλάδας κινητοποιήθηκε άμεσα ώστε να βοηθήσει τις/τους πληγέντες.

Οι αλληλέγγυοι είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει να αποδείξουν και να προβάλουν πόσο αλληλέγγυοι είναι για να ακούσουν Μπράβο. Η αλληλεγγύη βρίσκεται κυρίως σε ανεπίσημους και μη νομικά αναγνωρισμένους οργανισμούς, όπως μια ομάδα κατοίκων που θα φροντίσει τους πρόσφυγες.

Οι ‘’αλληλέγγυες’’ τηλεπερσόνες έχουν ζημιώσει την αξιοπιστία δράσεων και ομάδων, και ο κόσμος θα είναι αρκετά καχύποπτος και διστακτικός ώστε να στηρίξει οικονομικά οποιαδήποτε ομάδα. Δυστυχώς, υπάρχει μια τάση να δημιουργούμε ήρωες. Για εμένα, ο κόσμος θα πρέπει να αρχίσει να υποστηρίζει ομάδες που δεν επιλέγουν να βραβευτούν και να διαφημιστούν για την αλληλεγγύη τους. Ναι υπάρχουν αυτοί που θα εκμεταλλευτούν τον πόνο για την κερδοφορία, όμως υπάρχουν και όλα τα υπόλοιπα άτομα που παραμένουν επιλεκτικά στη σκια όσο αφορα το ποια είναι, αλλά οι δράσεις τους φωνάζουν».

Μιλάει ο Δ. «Τα τελευταία 4 χρόνια έχω βρεθεί σε διάφορες συνθήκες. Στις φωτιές στην Εύβοια και στη Βαριμπόμπη, στις φωτιές στην Αττική φέτος, στους σεισμούς στην Τουρκία, σε δομές αλληλεγγύης την περίοδο της καραντίνας. Έχουμε μαγειρέψει, σβήσει φωτιές, σηκώσει και κόψει δέντρα, καθαρίσει σπίτια, μοιράσει αγαθά. Το πιο σημαντικό όμως πάντα ήταν το να αγγίζεις τα χέρια των ανθρώπων και να τους ακους, να κλαις και να γελάς μαζί τους.

Η αλληλεγγύη είναι η δύναμη της κοινωνίας απέναντι στο κράτος, της εργατικής τάξης απέναντι στο κεφάλαιο, των έκφυλα καταπιεσμένων υποκειμένων απέναντι στους καταπιεστές τους. Η αλληλεγγύη είναι κινητήριος δύναμη στην ιστορία, είναι η συγκολητική ουσία για τους αγώνες για έναν καλύτερο κόσμο στο σήμερα. Το 2024, η Ελλάδα, όπως και όλη η Δύση, είναι στο τέλος της διαδικασίας αποσύνθεσης του κράτους πρόνοιας. Αυτό με λίγα λόγια σημαίνει ότι όσα κερδήθηκαν με αγώνες στο παρελθόν, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, τα δίνει στα ανεξέλεγκτα χέρια του κεφαλαίου. Η αλληλεγγύη δεν έρχεται να καλύψει κενά. Η αλληλεγγύη έρχεται να δείξει στο σήμερα τον κόσμο του αύριο. Η δαπάνη προσωπικού χρόνου και χρημάτων, η αυταπάρνηση, η αυτοοργάνωση και το αίσθημα αλληλοβοήθειας ειναι βασικά συστατικά της κοινωνίας που οραματίζονται οι αναρχικές, οι κομμουνιστές, τα αριστερά. Γι’ αυτό άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι η αλληλεγγύη εκπορεύεται από αυτόν τον κόσμο, και όχι από τους φασίστες και το κράτος.

Γίνεται συνεπώς ξεκάθαρο ότι οι αλληλέγγυοι δεν “τρώνε λεφτά”, αντίθετα τα στερούνται. Είμαστε αλληλέγγυοι όχι εθελοντές. Αυτό σημαίνει ότι η δράση μας είχε, έχει και θα έχει πολιτικό πρόσημο. Αυτό σημαίνει ότι στερούμαστε για να προσφέρουμε. Στο παράδειγμα του “άλλου ανθρώπου”, μιλάμε για εθελοντισμό, το λένε και οι ίδιοι άλλωστε. Αυτή η διάκριση δεν γίνεται για να καταδικαστεί ο κόσμος που πάει εθελοντής κάπου ή στον άλλο άνθρωπο. Η διάκριση αυτή γίνεται για να καταδείξει την πολιτική φύση της αλληλεγγύης απέναντι στην εννοιολογική και έμπρακτη αποπολιτικοποίηση του όρου. Η χρυσή αυγή έλεγε ότι έκανε αλληλεγγύη με τα συσσίτια, αλλά μόνο για Έλληνες. Ο ΣΚΑΙ λέει ότι κάνει “αλληλεγγύη για όλους” για να πληρώνει λιγότερους φόρους κοκ. Οι πράξεις αυτών, δεν είναι ότι δεν βοηθάνε κάποιο κόσμο, αλλά δεν του δίνουν τη δυνατότητα να βοηθηθεί μόνος του. Η αλληλεγγύη για να λειτουργεί πρέπει να είναι χειραφετητική, δηλαδή να μη δίνεις δεκανίκια σε αυτόν που βοηθάς, αλλά να τον στηρίξεις μέχρι να περπατήσει. Αλλιώς θες να τον έχεις στο τσεπάκι σου. Άρα όχι, οι αλληλέγγυοι/ες/α είναι πολιτικά υποκείμενα που θυσιάζουν χρόνο, χρήματα και ρίχνουν τον ιδρώτα τους για να σταθεί κάποιος στα πόδια του, δρούνε με ταξικό κριτήριο και όχι με πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων, κοιτάνε το μέλλον πατώντας στο παρόν.

Η αλληλεγγύη είναι προσωπική υπόθεση και δεν προϋποθέτει αντάλλαγμα ούτε υλικό ούτε σε διαφήμιση, άρα είναι καλύτερη όταν είναι υλική και σιωπηλή. Η υπερπροβολή της αλληλεγγύης είναι εκ των πραγμάτων εξαργύρωση και δημιουργία κλίματος. Ο κόσμος συνεπώς για να μην κλονίζεται η πίστη του πρέπει να (αυτο)οργανωθεί. Να φανταστεί πώς θέλει να του φερθούν αν θα ήταν πρόσφυγας, αν θα του καιγόταν το σπίτι, αν δεν θα είχε να φάει. Όταν φανταστεί να κάνει το βήμα να οργανωθεί. Όταν δει τα δάκρυα οργής και απόγνωσης να μετατρέπονται σε δάκρυα χαράς θα καταλάβει τι σημαίνει “το μόνο που έχουμε είναι ο ένας την άλλη”. Η απάντηση στην αποξένωση λοιπόν, είναι η εμπλοκή. Είμαστε αλληλέγγυα κάθε στιγμή της ζωής μας. Από το να αφήσουμε το εισιτήριο στο μετρό, στο να σταθούμε δίπλα σε μια άγνωστη που βλέπουμε να κλαίει στο δρόμο μέχρι το να ξαναστήσουμε σπίτια και ζωές, είναι πραγματικά μικρή η απόσταση».

Μιλάει ο Σ. «Συμμετέχω σε διάφορα εγχειρήματα τα τελευταία 7 χρόνια τα οποία λειτουργούν αλληλέγγυα σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ένα ευρύ φάσμα που συμπεριλαμβάνει ανθρώπους που ζουν στο δρόμο, μετανάστες αλλά και άτομα που βρέθηκαν στην ανάγκη ύστερα από έκτακτες καταστάσεις όπως πόλεμο ή μεγάλες φυσικές καταστροφές.

Ξεκίνησα ως διασώστης σε διάφορες ΜΚΟ, όπου και έζησα εκ των έσω πως λειτουργούν πολλές τέτοιες οργανώσεις. Σε αντιδιαστολή με αυτές έχω το παράδειγμα άλλων εγχειρημάτων, αυτοδιαχειριζόμενων κατά κύριο λόγο, που δεν ζητάνε διαπιστεύσεις για το πρόβλημα σου, απλώς είναι εκεί να σου απλώσουν τα χέρι για να σου δώσουν με ένα χαμόγελο αυτό που έχεις ανάγκη.

Έχω βρεθεί σε συλλογικές κουζίνες, σε κέντρα προσφύγων και μεταναστών και συλλογικές οργανώσεις αντιμετώπισης και αλληλεγγύης σε φυσικές καταστροφές.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το ταξίδι μου στην Τουρκία τον προηγούμενο Φεβρουάριο στις σεισμόπληκτες περιοχές της Αντιόχειας. Και είναι χαρακτηριστικό διότι φαίνεται πως η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει σύνορα και παρακάμπτει οποιαδήποτε δυσκολία και αν προκύψει. Μερικοί άνθρωποι, λοιπόν, θέλοντας να βοηθήσουμε τους σεισμόπληκτους, αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε ως εκεί και να μείνουμε μια εβδομάδα με σκοπό να οργανώσουμε κι άλλες αποστολές αλληλεγγύης, πιο στοχευμένες στα προβλήματα τους. Το ταξίδι μας από την Κωνσταντινούπολη ως την Αντιόχεια ήταν δύσκολο, πολύωρο και η επικοινωνία μας με άλλα άτομα ελάχιστη, δημιουργώντας συναισθήματα εξάντλησης και ανασφάλειας. Φτάνοντας εκεί όμως συναντήσαμε εκατοντάδες ανθρώπους, οργανωμένους στην αριστερά αλλά και ανθρώπους που απλώς ήθελαν να βοηθήσουν. Επίσης συναντήσαμε δεκάδες συντρόφους και συντρόφισσες από την Ελλάδα. Εκεί δεν χρειαζόταν η γλώσσα.  Από την στιγμή που έβλεπες το πρόβλημα, απλώς τοποθετούσες τον εαυτό σου εκεί που είσαι καλύτερος και έκανες ό,τι μπορούσες.

Κάποιοι διαχειρίζονταν υλικά και τρόφιμα ή μαγείρευαν για να τρώει ο κόσμος. Αλλοι έφτιαχναν από το μηδέν αντίσκηνα ή σπίτια με κοντέινερ για να στεγάσουν τους ανθρώπους που κοιμόντουσαν στους -10 βαθμούς, ενώ κάποιοι άλλοι μοίραζαν ρούχα και έφτιαχναν εστίες για να μπορεί να ζεσταθεί ο κόσμος, να πιεί ένα τσάι και να ανταλλάξει δύο κουβέντες που τόσο πολύ είχε ανάγκη. Τέλος, κάποιες ομάδες δανείζονταν εξοπλισμό από δω και από κει και έμπαιναν μέσα στα χαλάσματα με κίνδυνο την ζωή τους για να βγάλουν ανθρώπους ή ζώα που πιθανόν να είχαν επιβιώσει.

Ένα τοπίο τόσο θλιβερό, σαν σκηνικό πολέμου, που τίποτα δεν είχε μείνει όρθιο και μια πόλη μέσα στην σκόνη αλλά μόνο ένα πράγμα σε έκανε να χαμογελάσεις. Το χαμόγελο των συντρόφων σου από κάθε γωνιά της γης αλλά και των σεισμόπληκτων ανθρώπων, ως ευχαριστώ για τη δύναμη που εισέπρατταν από εμάς. Αφού επικοινωνήσαμε και είδαμε τα πλάνα τους ξεκινήσαμε και εμείς να οργανώσουμε την δεύτερη αποστολή. Μιλώντας συνεχώς με κόσμο, στείλαμε ανθρώπους να βοηθήσουν στο στήσιμο των κοντέινερ, στην αποκατάσταση του νερού, στην καλλιέργεια πρώτων υλών για κατανάλωση, στα αυτοδιαχειριζόμενα σχολεία και νοσοκομεία και οπουδήποτε αλλού υπάρχει ανάγκη και επινοητικότητα. Μια εμπειρία που δεν θα σβήσει ποτέ από την μνήμη μου και είναι χαρακτηριστική μέσα σε δεκάδες εμπειρίες και συμμετοχές μου, διότι δείξαμε έμπρακτα τι σημαίνει διεθνιστική αλληλεγγύη, τη στιγμή που το τουρκικό κράτος έκανε αισθητή την παρουσία του μονάχα με τους εκατοντάδες των ειδικών δυνάμεων με το δάχτυλο στην σκανδάλη.

 Η αλληλεγγύη για μένα είναι η αυθόρμητη προσφορά και η οριζόντια αντιμετώπιση των ανθρώπων χωρίς ιεραρχίες. Είναι ένας τρόπος ζωής που κάνεις πηγαία και καθημερινά, χωρίς διαφήμιση ή κέρδος. Λειτουργείς έτσι χωρίς να υπάρχει απαραίτητα έκτακτη ανάγκη, καθώς αποσκοπείς σε μια ευρύτερη δικαιοσύνη, κοινωνική και οικονομική.

Στην Ελλάδα του σήμερα η αλληλεγγύη έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις λόγω των αυξημένων οικονομικών και περιβαλλοντικών καταστροφών. Ο κόσμος έχει κατανοήσει πως ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτουργεί. Άλλοι το δικαιολογούν και άλλοι όχι. Όμως, το σημαντικό είναι ότι, οι περισσότεροι προσπαθούν να κάνουν κάτι είτε μέσω δομών του κράτους, είτε σε ΜΚΟ ως εθελοντές, είτε ως αυτοργανωμένοι σε αυτοδιαχειριζόμενες δομές. Έχει μια σημαντική διαφορά του να είσαι εθελοντής και αλληλέγγυος.

Ο εθελοντής συμμετέχει στον κρατικό μηχανισμό βγάζοντας την δουλειά που θα έπρεπε να κάνει το κράτος, χωρίς να πληρώνεται. Σε αυτήν την περίπτωση λειτουργεί ενάντια στους εργαζόμενους και τα αιτήματα τους για εδραίωση των δικαιωμάτων τους καθώς και αύξηση προσλήψεων. Ο εθελοντής καλύπτει το κράτος την ώρα που φαίνεται η αδυναμία του, δίνοντας του το βήμα να παροτρύνει κι άλλο κόσμο να κάνει το ίδιο στα πλαίσια του “βοήθα τον διπλανό σου”. Έτσι, έχουμε ως αποτέλεσμα την εδραίωση της κουλτούρας του εθελοντισμού και την κανονικοποίηση  της απλήρωτης εργασίας. Αντίθετα, οι αλληλέγγυοι στέκονται δίπλα στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, χωρίς να καλύπτουν το κράτος. Καρπώνονται την δουλειά τους και έρχονται σε ευθεία ρήξη με το κράτος κατηγορώντας το για την ανεπάρκεια του. Δεν προσπαθούν να αντικαταστήσουν το κράτος, διότι δεν υπάρχουν τα μέσα για να το κάνουν, αλλά διεκδικούν μαζί με τους πληγέντες αυτά που χρειάζονται.

Είναι γελοίο να μιλάμε για πολιτικά και κοινωνικά κινήματα ότι τα τρώνε, από την στιγμή που έχουν βγει δεκάδες σκάνδαλα για μεγάλες ΜΚΟ όπου μοιράζουν μίζες δεξιά και αριστερά, επηρεάζουν την πολιτική σκηνή και διαμορφώνουν τις καταστάσεις. Μικρές και διεθνείς μη κερδοσκοπικές οργανώσεις διαχειρίζονται από δεκάδες έως εκατομμύρια ευρώ που πηγαίνουν σε προσωπικές τσέπες. Πρόκειται για ένα πεδίο που εύκολα μπορείς να εκμεταλλευτείς τα συναισθήματα του κόσμου και να κερδίσεις χρήματα και αυτοί το παίζουν χρόνια το παιχνίδι. Κονδύλια, χορηγίες, ομόλογα και αμύθητες περιουσίες, όλα γνωστά αλλά κανένα στόμα δεν ανοίγει.

 Όσοι θέλουν να μάθουν τι σημαίνει αλληλεγγύη και ποιον να εμπιστευτούν θα πρέπει να μάθουν πράγματα. Εγώ προσωπικά έχω την ενορία και των μη κερδοσκοπικών οργανώσεων και των αυτοδιαχειρισμενων δομών. Έχω νιώσει την ταυτότητα του εθελοντή και του αλληλέγγυου. Δεν είναι δύσκολο σε μια ταυτότητα εθελοντή να καταλάβεις την ιεραρχία, την εκμετάλλευση και τα πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια που παίζονται πάνω στην δική σου πλάτη. Άνθρωποι που πλουτίζουν ενώ εσύ εργάζεσαι σε μια απλήρωτη εργασία.

Η αλληλεγγύη θέλει εσένα να συνδιαμορφώσεις στις αποφάσεις και να πεις με την δική σου έμπειρα πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα. Να βοηθάς χωρίς αντάλλαγμα, γιατί πιστεύεις στον άνθρωπο και την αλλαγή της κοινωνίας, ερχόμενος σε ευθεία αντιπαράθεση με το κράτος. Μπορεί να μην έχουμε τα μέσα για διαφήμιση αλλά ξέρουμε πως να βρισκόμαστε δίπλα στους ανθρώπους, σαν άνθρωποι».