Ιβάν: Αντί να τον κλωνοποιήσουμε, τον διώξαμε…

Αγαπώ το ποδόσφαιρο, αγαπώ τον Παναθηναϊκό παιδιόθεν, ειδικός δεν είμαι. Πάμε, τώρα.

Ο Γιάννης Αλαφούζος είχε την μοναδική ευκαιρία να δημιουργήσει μία ομάδα μοντέλο με φιλάθλους που θα ενθουσιάζονταν όταν κέρδιζαν, δεν θα εξαγριώνονταν όταν έχαναν (τόσα χρόνια στην ποδοσφαιρική ερημιά, άλλωστε) και σταδιακά θα έχτιζε την επιστροφή της στα καλά κλαμπ της Ευρώπης. Ε, αν κέρδιζε και τον Ολυμπιακό δύο στις τρεις φορές, ακόμα καλύτερα.

Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού είναι μία περίεργη φάρα. Μπορούν να έχουν υπομονή αν και η καρδούλα τους το ξέρει πόσο θέλουν το πρωτάθλημα. Δεν είναι, ωστόσο, τόσο εθισμένοι όσο οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού -παρά την τεράστια συγκομιδή-, αρκεί να βλέπουν την ομάδα να παίζει καλή μπάλα και να πρωταγωνιστεί. Το ένα φέρνει το άλλο…

Η τύχη του χαμογέλασε, λοιπόν, του Αλαφούζου διότι για μία τέτοια ομάδα μοντέλο βρήκε τον κατάλληλο άνθρωπο. Ή, ορθότερα, ο σπουδαίος προπονητής και ακόμα σπουδαιότερος τύπος Ιβάν Γιοβάνοβιτς ενσάρκωσε αυτό το σχέδιο, είτε ήταν, είτε όχι στο μυαλό του ιδιοκτήτη.

Εάν κέρδισε κάτι περισσότερο από τίτλους και προκλήσεις ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς ήταν ο σεβασμός, η απόλυτη θετική αποδοχή στο πρόσωπό του (ανεξαρτήτως …φανέλας) και μαζί με αυτήν στον ίδιο τον ιστορικό σύλλογο μετά από πολλά χρόνια ανυποληψίας και χλευασμού. Ο Σέρβος έφερε στο γήπεδο όλους όσοι είχαν ξεχάσει πού πέφτει το “Απόστολος Νικολαϊδης” και πήρε διψασμένους πιτσιρικάδες, όπως ο Ιωαννίδης και ο Βαγιαννίδης, και τους μετέτρεψε σε μαχητές και πρωταγωνιστές εκτοξεύοντας την ποδοσφαιρική τιμή τους στα ύψη. Ακόμα και στην απόγνωση της (κάθε) ήττας, ο Γιοβάνοβιτς ήταν εκεί, μετρημένος και ήπιος, με πλήρη ανάληψη ευθύνης. Χωρίς κραυγές που προκαλούν πάθη και επεισόδια.

Στον Ιβάν αρμόζει μόνο σεβασμός. Ήταν και είναι πρότυπο. Κι αυτό το πρότυπο ο ιδιοκτήτης το εκπαραθύρωσε προσβλητικά και χριστουγεννιάτικα. Δεν ξέρω αν ο Τούρκος προπονητής θα αποδειχθεί καλύτερος, δεν ξέρω εάν “παίζει” κάτι άλλο με τον Ατζούν Ιλιτζαλί. Ξέρω μόνο πως είναι δύσκολο να χτίσεις σεβασμό μεταξύ παικτών και προπονητή, να γίνεις πραγματική ομάδα και στα αποδυτήρια και στο γήπεδο, και στις νίκες και στις ήττες. Και ξέρω πως η απρέπεια εκγυμνώνει και απογοητεύει…

Για την κατάντια του ποδοσφαίρου μας, δε, ο Ιβάν ήταν ένας φάρος. Τέτοιους προπονητές θέλουμε για να θυμόμαστε το επίπεδο των παραγόντων μας. Και τέτοιους προπονητές τους κρατάς τουλάχιστον πέντε χρόνια και τους δίνεις το μπάτζετ για να οικοδομήσουν ομάδα με μεγάλες φιλοδοξίες και ποδόσφαιρο με κουλτούρα. Εκεί που αναζητούσαμε δυο- τρεις Γιοβάνοβιτς ακόμα, αντί να τον “κλωνοποιήσουμε”, διώξαμε τον μοναδικό που είχαμε…