Καρτερός: Να σ’ αλείψω μέλι…

Με άρθρο του ο Θανάσης Καρτερός αναφέρεται στις τελευταίες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και την κεντροαριστερά που εμπλέκουν και τον Αλέξη Τσίπρα….. Αναφέρει αναλυτικά:

“Κάποιος «αποκαλύπτει» ότι ο Τσίπρας ετοιμάζει ινστιτούτο που θα εξελιχθεί σε κόμμα. Άλλος ότι είναι απογοητευμένος από τον Κασσελάκη – έγκυρος αυτός, κατάλαβε την κρυφή σκέψη του Τσίπρα από το ύφος του. Άλλοι περιγράφουν με χαρά βέλη εναντίον του από διάφορες πλευρές. Και στον καρνάβαλο της τηλεόρασης διάφοροι καρναβαλιστές, ανεξαρτήτως θέσης εντός ή εκτός, διαδηλώνουν τον σεβασμό τους για τον Τσίπρα και τη στάση του. Την ίδια στιγμή που άλλοι, επί τα αυτά, υποτονθορύζουν στα παράθυρα γιατί δεν μιλάει. Υπέρ τους, εννοούν. Και κατά των «άλλων».

Από σεβασμό θα πρέπει να έχει χορτάσει πάντως τελευταία ο Τσίπρας. Αν και δεν πρέπει να παραλείψουμε ότι διακινείται με ζέση και η γνωστή άποψη: Αυτός φταίει για όλα! Για τον Κασσελάκη, τα υποτιθέμενα τρολ, τον Πολάκη, την Αχτσιόγλου, τους «σαραντάρηδες», τη διακυβέρνηση, την αντιπολίτευση, την κρίση, το φευγιό, τη διάσπαση, την εκλογική ήττα, τον κακό μας τον καιρό. Με σεβασμό όμως κι αυτά, όλα κι όλα. Κανένας δεν τα ξεστομίζει, για την ώρα τουλάχιστον, φωναχτά. Μόνο μουρμούρα, διαρροές, ψίθυροι, δήθεν εξομολογήσεις και σπόντες. Βέλη και… να σ’ αλείψω μέλι.

Εννοείται ότι δεν υπάρχει κανένα μυστήριο. Ο Τσίπρας παραμένει μέλος και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, άρα καμία σχέση με αποχωρήσεις και συμπαρομαρτούντα. Δεν όρισε τον εαυτό του, ούτε μπορούσε να τον ορίσει, αξιολογητή του Κασσελάκη – αυτός κρίνεται από τα κομματικά όργανα και την κοινωνία. Στις συλλογικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ δεν προβλέπεται, εξάλλου, ρόλος διαιτητή. Αν έχει κάνει κάποιες προσπάθειες να αποτρέψει τα χειρότερα, όπως λέγεται, αυτές δεν σημαίνουν τίποτε πέρα από το προφανές: Θα ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ ενωμένος να ανταποκριθεί στον ρόλο που του ανέθεσε ο λαός στις εκλογές.

Αυτά δηλώνουν η στάση και η πολυσυζητημένη σιωπή του Τσίπρα. Όσοι επιζητούν ευλογίες μπορούν να απευθυνθούν στον αρχιεπίσκοπο. Όσοι αναζητούν εξορκισμούς, επίσης. Τίμιο ξύλο δεν έχει πάντως να μοιράσει σε πιστούς ή υποτιθέμενους πιστούς. Ούτε είναι πεσμένη δρυς προς ξύλευση. Παραμένει αυτό που είναι και αυτός που είναι – και ο νοών νοείτω. Κι αν οι απέναντι τον έχουν καρφί στο μάτι τους, κάτι ξέρουν. Που θα έπρεπε να το ξέρουν και όσοι σπεύδουν να τον κηρύξουν αναλώσιμο”.