Από την Ρώμη με νόημα: Το μήνυμα Τσίπρα, ο νέος πήχης Κασσελάκη, η “Νέα Αριστερά” και οι …εχθροί εκτός των τειχών

Η Ρώμη υπήρξε για δεκαετίες πεδίο μερικών σημαντικών εγχειρημάτων συνεννόησης, συνεργασίας και συμμαχικής διακυβέρνησης των προοδευτικών (αλλά όχι μόνο αυτών) δυνάμεων. Άλλες επέτυχαν, άλλες βύθισαν την ιταλική πολιτική ζωή σε μεγάλα διαστήματα παραλυσίας και γέννησαν φαινόμενα όπως ο “μπερλουσκονισμός” ή η άνοδος της ακροδεξιάς.

Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας, έχοντας συναντήσει δύο πρώην πρωθυπουργούς -Ενρίκο Λέτα και Τζουζέπε Κόντε-, επέλεξε από το διαχρονικό πολιτικό εργαστήριο της Ρώμης να επισημάνει το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς και αριστεράς δεν είναι τυχαίο.

Ο Αλέξης Τσίπρας υπογράμμισε ότι «η πολυδιάσπαση και ο πολυκερματισμός των προοδευτικών δυνάμεων ανοίγουν το δρόμο για την εδραίωση των συντηρητικών δυνάμεων στη διακυβέρνηση, αλλά και για την εδραίωση της ηγεμονίας των ιδεών της Ακροδεξιάς στις ευρωπαϊκές κοινωνίες» ενώ κατέληξε με ένα σχόλιο που συζητείται ήδη έντονα με φόντο και τις ραγδαίες εξελίξεις της τελευταίας περιόδου στον ΣΥΡΙΖΑ:

«Οι μάχες που έχουμε μπροστά μας δεν είναι μόνο εκλογικές, αλλά πολιτικές και ιδεολογικές. Και θα είναι ολοένα και πιο δύσκολες όσο δεν κατανοούμε ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται εντός των τειχών.»

Ο Τσίπρας βλέπει την μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα και τον σοβαρό κίνδυνο που όχι μόνο καραδοκεί αλλά έχει ήδη εγκατασταθεί στα πολιτικά συστήματα αρκετών χωρών. Και στόχος του ήταν, πρωτίστως, να επισημάνει την ανάγκη διεργασιών που θα αποσκοπούν στην συγκρότηση πολιτικών μετώπων κατά της υπερίσχυσης της δεξιάς και της ανόδου της ακροδεξιάς.

Στα καθ’ ημάς, οι περισσότεροι εξέλαβαν το μήνυμα Τσίπρα ως μομφή κατά των “11” που περίπου την ίδια ώρα που εκείνος αναρτούσε από την Ρώμη το μήνυμά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρουσίαζαν το όνομα και το σχέδιο της “Νέας Αριστεράς”. Και σε μεγάλο βαθμό, ναι, με αυτόν τον τρόπο έστειλε το δικό του σήμα.

Όμως, το σήμα αυτό αφορά, πιθανότατα, κάτι πολύ ευρύτερο. Το “ο εχθρός δεν βρίσκεται εντός των τειχών” δεν απευθύνεται μόνο στον Χαρίτση, την Αχτσιόγλου και τους άλλους που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, αποσκοπεί στην συνειδητοποίηση πως κανείς δεν μπορεί μόνος του να αντιμετωπίσει την ηγεμονία της δεξιάς, και ακόμα περισσότερο την ενίσχυση της ακροδεξιάς, στην Ευρώπη και ειδικότερα την Ελλάδα.

Ο Αλέξης Τσίπρας ανέδειξε την ανάγκη να κοπάσει η εσωστρέφεια, να σταματήσει η τοξικότητα, να συρρικνωθούν οι πολιτικοί εγωϊσμοί και ο ανταγωνισμός μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που -κατά τον ίδιο- ανήκουν στον προοδευτικό χώρο. Εμμέσως, πλην σαφώς, για συνεργασίες μίλησε.

Και, για να είμαστε ειλικρινείς, όσο οι αποχωρήσαντες θεωρούσαν “εχθρό εντός των τειχών” τον Στέφανο Κασσελάκη, άλλο τόσο και περισσότερο θεωρούσαν οι “νεοπροεδρικοί” “εχθρό εντός των τειχών” τους “υπονομευτές”. Και τώρα εξακολουθούν να τους θεωρούν εχθρούς …εκτός των τειχών. Τα social media κατακλύζονται από προσωπικές επιθέσεις και χλευασμό που κάνει κανέναν να απορεί πως συμβίωναν τόσα χρόνια κάτω από την ίδια κομματική στέγη.

Όμως, ο (πολιτικός) καιρός έχει γυρίσματα και μάλλον αυτό θέλει να τους θυμίσει (όλους) ο Τσίπρας.

Μέχρι τις ευρωεκλογές, εκ των πραγμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, η “Νέα Αριστερά”, και φυσικά και το ΠΑΣΟΚ θα δράσουν ανταγωνιστικά. Κατά την νέα πολιτική στροφή του Κασσελάκη ο στόχος για την εκλογική μάχη του Ιουνίου δεν είναι πιά -όπως ο ίδιος είχε πει (Ant1)- το 17-18% αλλά η νίκη επί της Ν.Δ (!!!), για το νέο υπό διαμόρφωση κόμμα Χαρίτση-Αχτσιόγλου-Τσακαλώτου είναι ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό με την κάλυψη του πολιτικού κενού που δημιουργήθηκε, και για τον Νίκο Ανδρουλάκη η κατάκτηση της δεύτερης θέσης. Πέραν του ότι αυτό που περιέγραψε ως νέα επιδίωξη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ δεν είναι εφικτό (και απορεί κανείς γιατί το ανέφερε-η δικαιολογία της εμψύχωσης του χώρου του δεν αρκεί διότι εν τέλει αυτός ο πήχης μπορεί να δράσει υπονομευτικά για τον ίδιο), οι στόχοι των άλλων δύο είναι εφικτοί.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, και με την δέουσα “γείωση”, κανείς δεν μπορεί μόνος του να απειλήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Μετά τις ευρωεκλογές, όμως, ίσως διαμορφωθούν οι συνθήκες μιας συζήτησης για συνεργασίες. Και αυτό έχει, ως φαίνεται κατά νου ο Τσίπρας. Για να σταθεί εφικτό κάτι τέτοιο, όμως, πρέπει να σταματήσει η τοξικότητα και η εχθροπάθεια. Και η (κοινοβουλευτική) σύγκλιση σε πολιτικές που θα απαντούν στην κυβερνητική ηγεμονία. Προφανώς με διαφορές και πολιτική/ ιδεολογική διακριτότητα.

Όσοι, λοιπόν, ανακυκλώνουν την τοξικότητα υπονομεύουν τις πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο και να τους συμπεριλάβει όλους. Διότι, εν τέλει, κάποιους θα συμπεριλάβει…