ΣΥΡΙΖΑ: Κάλλιο τρίτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη;

Δεν θα αποτελούσε ίσως τόσο σημαντικό θέμα η πιθανότητα πολιτικής εξαέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ εάν, με ψυχρή ματιά, αυτό δεν οδηγούσε μαθηματικά σε μία μακρόχρονη ανισορροπία του πολιτικού συστήματος και στην απουσία σοβαρού και “απειλητικού” (με την έννοια της εκλογικής εναλλαγής στην εξουσία) πολιτικού κενού και κοινοβουλευτικού ελέγχου στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Εφόσον, για παράδειγμα, ήταν εφικτό σε ορατό χρόνο το ΠΑΣΟΚ να υποκαταστήσει αυτό που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ επί πάνω από μία δεκαετία, η συζήτηση σχετικά με τα τεκταινόμενα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ήταν αναμφίβολα πιο περιορισμένη.

Η δημοσκόπηση της Opinion Poll για το Action24 TV ίσως αποτελέσει καμπή για τα παραπάνω. Μετά από 11,5 χρόνια το ΠΑΣΟΚ περνάει στην δεύτερη θέση και ο ΣΥΡΙΖΑ στην τρίτη, με το ΚΚΕ, μάλιστα, να καταγράφει διψήφιο ποσοστό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Όμως, το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται να εισπράττει από τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς, ωστόσο, να παρουσιάζει πολιτική δυναμική, πολλώ δε μάλλον να προβάλλει κάποια συγκροτημένη πρόταση διακυβέρνησης.

Την ίδια ώρα η ηγεμονία του Κυριάκου Μητσοτάκη (καταλληλότητα για πρωθυπουργός) είναι στα ύψη με τον “Κανέναν” να τον ακολουθεί, οι δε Στέφανος Κασσελάκης και Νίκος Ανδρουλάκης (με αυτή την σειρά) ανταγωνίζονται στα …τάρταρα του σχετικού πίνακα.

Στην συγκεκριμένη μέτρηση (που εφόσον επιβεβαιωθεί ως τάση και από τις επόμενες αλλάζει άρδην τους πολιτικούς συσχετισμούς) ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να έχει ίσες απώλειες (πάνω από 11 μονάδες) προς το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και την “γκρίζα ζώνη” (αναποφάσιστοι, λευκό-άκυρο κ.ά). Ήτοι, χάνει προς πάσα κατεύθυνση, στοιχείο, ως φαίνεται, όχι μόνο της αυτοκαταστροφικής εσωστρέφειάς του αλλά και της πλήρους αδυναμίας της νέας ηγετικής ομάδας να προτάξει αφήγημα και πολιτική ταυτότητα. Επί Στέφανου Κασσελάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κατορθώσει να προσδιορίσει ούτε ότι είναι αριστερός, ούτε ότι επιδιώκει να διευρυνθεί προς το κέντρο, ενώ ταυτόχρονα διώχνει χιλιάδες ψηφοφόρους του προς την απογοήτευση, τον αναχωρητισμό και την αποστασιοποίηση.

Το σχέδιο μετασχηματισμού και διεύρυνσης του Αλέξη Τσίπρα, αν και θολό και ασταθές, κατόρθωνε να κρατά καλά φυλασσόμενα τα αριστερά νώτα του κόμματος (παρά τις παλινωδίες και την “βαβελοποίηση” των συνιστωσών) την ώρα που επιχειρούσε να συνομιλήσει με την σοσιαλδημοκρατία. Ακόμα και την περίοδο μετά την ήττα του 2019 κι ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εσωτερίκευε την κρίση του, ο Αλέξης Τσίπρας συναγωνιζόταν τον Κυριάκο Μητσοτάκη (πάντοτε πρώτος) και τον Νίκο Ανδρουλάκη στον χώρο του κέντρου.

Ο Στέφανος Κασσελάκης αν και διαθέτει κεντρώο προφίλ ελάχιστους κεντρώους πείθει, ενώ παράλληλα κανείς δεν τον πιστεύει όταν δηλώνει αριστερός (το έκανε ξανά και εμφατικά στην συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου).

Επαναλαμβάνω: εάν η δημοσκοπική τάση με το ΠΑΣΟΚ στην δεύτερη θέση επιβεβαιωθεί το προσεχές διάστημα η κατάσταση θα είναι εξαιρετικά δύσκολα αναστρέψιμη. Το γεγονός, μάλιστα, ότι το 54% των ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν πως σίγουρα ή μάλλον θα ψήφιζαν ένα κόμμα με αριστερό προσανατολισμό (που προφανώς θα προερχόταν από την δική του μήτρα) καθιστά ακόμα πιο δύσκολο το όποιο εγχείρημα ανάταξης, ενώ, από την άλλη, δελεάζει πιθανώς εκείνους που επιθυμούν την απόσχιση και την ίδρυση νέου πολιτικού φορέα.

Ο Αλέξης Τσίπρας κατέβαλε (ίσως αργά) την ύστατη προσπάθεια να αποφευχθεί περαιτέρω διάσπαση και εν τέλει διάλυση. Δύσκολο να έχει αποτέλεσμα, καθώς πολλά μεσαία και κατώτερα στελέχη αποχωρούν μαζικά και ίσως συμπαρασύρουν στην ιδέα του απεγκλωβισμού ακόμα και εκείνους στην ομάδα της Έφης Αχτσιόγλου που το σκέφτονται δυο και τρεις φορές. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώην πρωθυπουργός προτίμησε να συνομιλήσει επ΄ αυτού με τον Νάσο Ηλιόπουλο και όχι με άλλους που έχουν ήδη λάβει τις αποφάσεις τους.

Το πολιτικό άνοιγμα του νέου προέδρου προς τους Αχτσιόγλου, Χαρίτση, Ηλιόπουλο ήρθε πολύ αργά και υπό το βάρος της διαμεσολάβησης Τσίπρα, η δε αναφορά σε “αποστάτες” δεν διευκόλυνε αυτό που υποτίθεται πως επιδιώκει. Επειδή, όμως, είναι μία θετική κίνηση, οφείλει να δείξει πως πράγματι την πιστεύει και μπορεί να την υλοποιήσει: μίλησε, για παράδειγμα, για ένα ισχυρό και συμπεριληπτικό πολιτικό κέντρο όπου θα συνεργάζονται όλες οι απόψεις. Θα μετέχουν, όμως, σε αυτό εκείνα τα πρόσωπα του δικού του κύκλου που έδρασαν τοξικά; Δηλώνει πως δεν έχει στενό κύκλο, μπορεί, όμως, να το επιβεβαιώσει με τις κινήσεις του;

Θα πουν κάποιοι: μα να συνεργαστεί με εκείνους που τον αποκάλεσαν alt right (κείμενο ομάδας Αχτσιόγλου); Η ηγετικότητα, όμως, αυτό ακριβώς είναι. Να υπερβαίνεις ακόμα και τις εν θερμώ ακραίες κριτικές σε βάρος σου και να αξιοποιείς τους καλύτερους. Και είναι βέβαιο πως γνωρίζει ότι μεταξύ των διαφωνούντων (αυτών που βρίσκονται ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ) υπάρχουν αρκετοί αξιότεροι και ικανότεροι από εκείνους που ποντάρισαν εγκαίρως (στην αρχή της εσωκομματικής κούρσας) στην μετοχή του. Και, ταυτόχρονα, διευκολύνουν και το άνοιγμα προς την κεντροαριστερά αλλά και την φύλαξη των αριστερών συνόρων. Εάν δεν ανταποκριθούν μετά από αυτό, αναλαμβάνουν και την ευθύνη.

Θεωρητικά, ίσως, όλα αυτά. Αρκετοί δηλώνουν βεβαιότητα πως ο κύβος έχει ριφθεί και η μεγάλη διάσπαση είναι θέμα ημερών. Μπορεί, όμως, να το προσπαθήσει με απόλυτη ειλικρίνεια, σε πείσμα εκείνων που αντλούν εξουσία από την εξουσία του και των σοσιαλμιντιακών εκπροσώπων τους που κραυγάζουν στο κολοσσαίο. Άλλωστε, εκλεγμένος και αδιαμφισβήτητος πρόεδρος του κόμματος είναι. Το ζήτημα, στο τέλος, είναι τι κόμμα και πόσο μεγάλο κόμμα επιθυμεί. Αλλιώς μπορεί να βλέπει και στο μέλλον την πλάτη του Ανδρουλάκη. Κάλλιο τρίτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη;