Το στοίχημα του Στέφανου Κασσελάκη- κι’ ένα επιμύθιο από το Rumple Fish του Κόπολα

Από την Δευτέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ θα είναι ένα άλλο κόμμα. Όπως έχω “προβλέψει” σε πρόσφατο άρθρο στο anatropinews ο ιστορικός του κύκλος -αυτός που ταυτίστηκε με την 15αετή ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα- έκλεισε. Με την αποχώρηση μερίδας σημαντικών στελεχών, ίσως και του συνόλου αυτών που συγκροτούν την εσωκομματική αντιπολίτευση απέναντι στον νέο πρόεδρο, ολοκληρώνεται και η οργανωτική του δομή και σταδιακά θα μεταλλαχθεί σε κάτι νέο. Πιθανότατα δεν θα απομείνει ούτε καν το όνομα στην μαρκίζα του κτιρίου στην πλατεία Κουμουνδούρου.

Το Σαββατοκύριακο της συνεδρίασης της Κ.Ε ανέδειξε το γεγονός ότι το κομματικό “κοστούμι” του καταστατικού, των κανόνων συνύπαρξης, των ισορροπιών και του ενίοτε δυσλειτουργικού πλουραλισμού δεν ταιριάζει στον Στέφανο Κασσελάκη. Εκπροσωπεί μία σχολή πολιτικού μάνατζμεντ που μοιάζει περισσότερο με αυτό των μεγάλων εταιρειών όπου ο διευθύνων σύμβουλος (CEO) είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, με την συνδρομή συνήθως ενός κλειστού και πιστού σε αυτόν διοικητικού συμβουλίου.

Εάν η προηγούμενη δομή του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ήταν “άρρωστη”, όπως είπε, εάν η εσωκομματική ανιτπολίτευση υπονόμευε την κυβερνησιμότητα του κόμματος, είναι θέματα στα οποία θα έπρεπε να απαντήσει ο επί 15 έτη πρόεδρος του και πρώην πρωθυπουργός. Είναι αλήθεια (όπως είπε ο κ. Κασσελάκης) ότι συχνά κορυφαία στελέχη δρούσαν αντιφατικά με την στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα, αποσπούσαν το επικοινωνιακό και πολιτικό ενδιαφέρον από τις πρωτοβουλίες του, προσφέρονταν βορά στην μιντιακή υπεροπλία της Ν.Δ.

Εκείνο, ωστόσο, που δεν τόλμησε να πει ο νέος πρόεδρος είναι αυτά τα στελέχη δεν ανήκουν μόνο στην σημερινή εσωκομματική αντιπολίτευση, υπάρχουν και έχουν καθοριστικό ρόλο και στο δικό του περιβάλλον. Εις εξ αυτών έφτασε μέχρι την γραμμή διαγραφής, κάτι που αποφεύχθηκε μετά από πιέσεις που άσκησαν στον πρώην πρόεδρο αρκετά από τα στελέχη που τώρα ωθούνται προς την έξοδο- ειρωνεία της τύχης;

Οι συνομιλητές του Αλέξη Τσίπρα γνωρίζουν πως έχει εξοργιστεί κατά καιρούς και με τους μεν και με τους δε, ως εκ τούτου ειναι άδικο να χρεώνει κανείς την “αρρώστια” του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, τα προηγούμενα χρόνια, μόνο στην μία πλευρά.

Ο Στέφανος Κασσελάκης θα παραλάβει πλέον ένα νέο κόμμα. Χωρίς “αριστερόμετρα” και “σάλτσες”, με ευέλικτα κομματικά όργανα που θα υφίστανται ως παρακολούθημα των γρήγορων δικών του αποφάσεων, το καταστατικό και οι εθιμικοί κανόνες συνεννόησης θα υποταχθούν στην γραμμή της στενής ηγετικής ομάδας και του ιδίου. Εάν κάποιοι που τον στηρίζουν σήμερα είχαν κατά το παρελθόν ενστάσεις για τον αρχηγισμό του Τσίπρα θα νοιώσουν εφεξής τι ακριβώς σημαίνει ο όρος.

Η νέα ηγεσία δεν είναι, φυσικά, η μόνη που έχει ευθύνη για την διάσπαση και την -πιθανότατα- διάλυση που ακολουθεί. Η εσωκομματική αντιπολίτευση συσπειρώθηκε γύρω από το επιχείρημα της ακύρωσης των διαγραφών το οποίο σε μεγάλο βαθμό είναι παράλογο. Όταν ο νέος πρόεδρος μιλά για τα στελέχη που τον κατηγορούν ως “φυτευτό” και προϊόν διαπλοκής, ή προαναγγέλλουν αποχώρηση και ίδρυση νέου κόμματος το οποίο “βαφτίζουν” κιόλας, αμφισβητούν ευθέως την διαδικασία εκλογής την οποία είχαν στηρίξει, και άλλα πολλά, είναι προφανές πως τα επιχειρήματα επαρκούν για την παραπομπή. Σε κανένα σοβαρό κόμμα δεν θα μπορούσαν να συμβούν όλα αυτά δίχως κυρώσεις. Και σε κάθε σοβαρό κόμμα η συζήτηση και από τος δύο πλευρές θα γινόταν κεκλεισμένων των θυρών και όχι στα τηλεπαράθυρα και στα πληκτρολόγια, όχι με τοξικότητες στα social media, όχι με διχαστικές κραυγές, αλλά με όρους πολιτικής επιβίωσης.

Είναι επίσης βέβαιο πως η σύγκρουση δεν αφορά μόνο τις διαγραφές. Μέτρα αποπομπής θα έπαιρνε πιθανότατα και η Έφη Αχτσιόγλου εάν κέρδιζε εκείνη την εσωκομματική εκλογή. Είναι γνωστό.

Δεν αφορά ούτε καν μόνο την εικαζόμενη εγκατάλλειψη του ριζοσπαστισμού από τη νέα ηγεσία, αν και αυτή είναι μία παράμετρος που έχει υποδαυλίζει με τις δηλώσεις του (περί Δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ, ομιλία στον ΣΕΒ κ.ά) ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης. Και ελάχιστα έπραξε πλην ευφυολογημάτων για να κατευνάσει τις ανησυχίες. Και για να αποτρέψει τις διαρροές που δημοσκοπικά καταγράφονται προς τα αριστερά.

Αφορά σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο εκτιμούν πολλοί ότι θα διοικήσει ένα ιστορικό κόμμα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς ένας έως χθες “μη πολιτικός” με κουλτούρα διοίκησης επιχειρήσεων και έμφαση στην εικόνα και σε μία εμμονικά ειπωθείσα “αδιαμεσολάβητη σχέση” με τον …λαό.

Το τελευταίο που περιφέρει ως σημαία ο Στέφανος Κασσελάκης είναι διττά περίεργο: πρώτον, γιατί αδιαμεσολάβητη σχέση με τον κόσμο είχε αναμφίβολα ο Αλέξης Τσίπρας (και πριν απ΄ αυτόν και άλλοι ηγέτες- ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν και παραμένει αξεπέραστος), άρα δεν κομίζει ο ίδιος κάτι νέο που θα συγκλονίσει το πανελλήνιο. Ο προκάτοχός του, μάλιστα, στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ είχε αυτή την αδιαμεσολάβητη σχέση χωρίς την συνδρομή του Tik Tok, χωρίς να τρέχουν από πίσω του οι κάμερες των καναλιών, με άρρηκτα προστατευμένη την προσωπική του ζωή και την ιδιωτικότητά του, και με όρους πολιτικής και επαφής με την κοινωνία. Δεύτερον, η προβάλλόμενη από τον Στέφανο Κασσελάκη αδιαμεσολάβητη σχέση με τον …λαό, δεν αφορά πράγματι τον Λαό, αφορά το δικό του ακροατήριο, εκείνους που ελπίζουν στο νέο που κομίζει. Η αδιαμεσολάβητη σχέση του με τον λαό, τι διαφορά έχει με την …αδιαμελάβητη σχέση της Έφης Αχτσιόγλου (την οποία νίκησε); Έχει διαφορά περίπου 12.000 ψήφους! Αυτός, δε, ο λαός με τον οποίο προβάλλει διαρκώς ότι έχει και θέλει να έχει αδιαμεσολάβητη σχέση, μέχρις ώρα γυρνάει την πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και τον γκρεμίζει στις δημοσκοπήσεις δημιουργώντας βάσιμες ελπίδες στο ΠΑΣΟΚ ότι θα κατακτήσει την δεύτερη θέση. Εσχάτως, τις ίδιες ελπίδες δημιουργούν και στον Δημήτρη Κουτσούμπα, ο οποίος είπε ότι το ΚΚΕ μπορεί να έρθει δεύτερο ή τρίτο.

Συμπέρασμα: η μέχρι τώρα αδιαμεσολάβητη σχέση με τον λαό δεν έχει επιτρέψει στον Στέφανο Κασσελάκη να διευρύνει τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Το αντίθετο. Και εκείνο που θα έπρεπε να προβληματίζει είναι οι μεγάλες απώλειες προς τα αριστερά, μαζί, φυσικά, με την αδυναμία επέκτασης προς το κέντρο. Αυτό, δηλαδή, που αποτέλεσε βασικό στοιχείο της συμφωνίας-πλαίσιο με τον Νίκο Παππά, την επομέη του πρώτου γύρου της εσωκομματικής εκλογής, που τελικά του χάρισε την νίκη στον δεύτερο.

Το τελευταίο, παρά το γεγονός ότι το προφίλ του (που περιγράψαμε) θα έπρεπε να συγκινεί τμήματα του εκλογικού σώματος αυτής της πολιτικής περιοχής τα οποία, τα προηγούμενα χρόνια, είχαν κινηθεί μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, Ποταμιού και Ν.Δ του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Τις πταίει για την “αρρώστια”

Επί αυτών, έρχεται η απάντηση και επιχειρηματολογία της νέας ηγεσίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία περιγράφει ως υπαίτιους για την “αρρώστια” (αλήθεια ο Αλέξης Τσίπρας εξαιρείται από την συριζαϊκή σπιναλόγκα του παρελθόντος;) και την καθίζηση σχεδόν όλους εκείνους που τώρα αντιστρατεύονται τον τρόπο με τον οποίο ασκεί και θέλει να ασκήσει την ηγεσία του και το σχέδιο που, υποτίθεται, προβάλλει. Και προτάσσεται με απολυτότητα πως όλα αυτά θα λυθούν ως δια μαγείας με τον εξοστρακισμό των “λεπρών”.

Κι αν, όπως προείπαμε, οι Σκουρλέτης, Φίλης, Βίτσας και Τζουμάκας έδωσαν όντως ακλόνητες αφορμές για παραπομπή σε διαγραφές, αν ο Τσακαλώτος δεν νοιώθει ότι χωράει σε κάτι που δεν θεωρεί αρκετά αριστερό, άρα εάν φύγουν μικρό κακό μάλλον θα κάνουν, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ του Κασσελάκη αντέχει να χάσει την Αχτσιόγλου, τον Χαρίτση, τον Ηλιόπουλο, τον Τεμπονέρα, την Βουτυράκου και μια σειρά άλλα νέα και σημαντικά στελέχη (σημείωση: Η σύμπραξη της ομάδας Αχτσιόγλου με την τάση Τεμπονέρα, ιδιαίτερα εάν δεν “νερώσει” με στελέχη της Ομπρέλας, μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι με σοβαρούς λόγους ύπαρξης στο πολιτικό τοπίο); Πόθεν προκύπτει ότι είναι χρησιμότεροι για μία …νικηφόρα πορεία εναντίον του Μητσοτάκη οι Τζάκρη, Πέτρος Παππάς Αυγέρη και πρώτος απ΄ όλους ο Παύλος Πολάκης, από τους προαναφερθέντες;

Παρόλα αυτά, ο Στέφανος Κασσελάκης θα έχει την ευκαιρία του. Θα αποκτήσει ένα σχεδόν “άδειο” κόμμα, χωρίς τα έπιπλα του προηγούμενου ιδιοκτήτη, για να το μεταβάλλει σε ένα μίνιμαλ λοφτ που θα στεγάσει το “ελληνικό του όνειρο”.

Κι όπως –κατά το αμερικανικό δόγμα– καθένας και καθεμιά έχει δικαίωμα στο american dream, έτσι κι ο ίδιος απέκτησε (μέσω μιας νομιμότατης εκλογικής διαδικασίας) δικαίωμα να προσκαλέσει τον “λαό” στο δικό του greek dream με στόχο -αυτό έχει υποσχεθεί- να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Το στοίχημα: Στις επόμενες δημοσκοπήσεις που θα τον αξιολογούν εφεξής ως απόλυτο ηγέτη χωρίς “υπονομευτές” και “αρρώστιες” θα φανεί εάν ο κόσμος ανταποκρίνεται. Και στις ευρωεκλογές θα αξιολογηθεί με βάση όσα παρέλαβε. Δικαιούται χρόνο, είναι βέβαιο όμως πως γνωρίζει πως δεν δικαιούται ατελείωτο χρόνο. Όχι γιατί θα του τον στερήσει κανείς (μόνος του θα διευθύνει, άλλωστε, την ορχήστρα, χωρίς …παραφωνίες), αλλά διότι ο “λαός” με τον οποίο έχει αδιαμεσολάβητη σχέση είναι εκ φύσεως ανυπόμονος και διψασμένος.

Rumple Fish

Και ένα αμερικανικού τύπου επιμύθιο: Εάν δεν έχει δει την παλιά ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα, το Rumple Fish του 1983 (από το βιβλίο του Hinton), ας την δει. Εκεί -με φόντο μια βρώμικη και παρακμιακή βιομηχανική πόλη (κάτι σαν τον “άρρωστο” ΣΥΡΙΖΑ)- ο Rusty James (Ματ Ντίλον) -ας πούμε, ο… “λαός”) ζητά από τον μεγάλο του αδελφό Motorcycle Boy (Μίκι Ρουρκ), πρώην αρχηγό συμμορίας που όμως θέλει πια να ζήσει ειρηνικά, να ηγηθεί της παρέας-συμμορίας του σε μια νέα πορεία–περιπλάνηση για να κυριαρχήσουν ξανά.

Κουρασμένος από την άσκοπη βία και με μία νέα θεώρηση της ζωής ο Motorcycle Boy του απαντά: “για να το κάνω αυτό, να σας οδηγήσω, όπως λες, πρέπει να ξέρω πως εκεί που θα σας πάω είναι καλύτερα από αυτό που αφήνετε. Και δεν το ξέρω”. Και χάνεται μόνος του στην ομίχλη. Θα αποτελούσε, ίσως, αυτό ένα δίδαγμα για όσους δηλώνουν με βεβαιότητα πως γνωρίζουν τον δρόμο, το τέρμα της πορείας, ό,τι μπορούν να φτάσουν εκεί μόνοι τους και πως έχουν όλες τις λύσεις.