Ο μεγάλος απών και οι τίτλοι τέλους…

Τις τελευταίες ώρες πριν την συνεδρίαση της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, που πιθανότατα θα αποτελέσει την ακροτελεύτια πράξη του δράματος εσωστρέφειας και θα δρομολογήσει την διάσπαση και ίσως την διάλυση, αρκετά στελέχη έσπευσαν να επικοινωνήσουν με τον Αλέξη Τσίπρα. Έσπασε, έτσι, ο ιδιότυπος αναχωρητισμός του από όσα μοιραία συμβαίνουν στο κόμμα που εκείνος παρέλαβε ως κουκίδα στον πολιτικό χάρτη και το μετέβαλε κόμμα εξουσίας, κυβέρνηση, και δεύτερο πόλο στο πολιτικό μας σύστημα.

Ωστόσο, παρότι ο νέος πρόεδρος του κόμματος τον επικαλέστηκε στο μήνυμά του (ανακοίνωση περί εσωκομματικού δημοψηφίσματος), επιδεικνύοντας το γραφείο του περίπου σαν τρόπαιο και κληρονομιά ενώ από την άλλη τον κατηγορούσε έμμεσα πως του παρέδωσε ένα “άρρωστο κόμμα”, άλλοι δε τον καλούν να παρέμβει ως ύστατος φρουρός της ενότητας, το ερώτημα είναι εάν και κατά πόσο ο “μεγάλος απών” μπορεί να ανατρέψει μία μάλλον προεξοφλημένη πορεία.

Είναι βέβαιο πως ο προσωπικός απολογισμός του, βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ να αποσυντίθεται από έναν εμφύλιο τιμαριούχων, περιέχει ισχυρές δόσεις αυτοκριτικής. Αρκετά θα μπορούσαν να είχαν γίνει αλλιώς. Ουδείς, ωστόσο, δικαιούται να χρεώνει στα όποια δικά του σφάλματα το μίσος και την τοξικότητα που καλλιεργήθηκε μετά την εκλογή νέας ηγεσίας. Είναι όλοι άξιοι της δικής τους μοίρας.

Είναι εξαιρετικά αβέβαιο εάν μία παρέμβαση Τσίπρα σε μηδενισμένο χρόνο μπορεί να αποσοβήσει αυτό που ήδη συμβαίνει. ‘Αλλωστε, ο έμπειρος στις διασπάσεις Γιάννης Δραγασάκης πρόσφερε με την πρότασή του μία κάποια λύση για ένα διαζύγιο με όρους. Ούτε αυτή έτυχε ιδιαίτερης προσοχής. Έχει λόγο ο ιστορικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ να εξαϋλώσει το πολιτικό του κεφάλαιο σε μία τέτοια προσπάθεια; Μπορεί να συγκεραστεί ο διχαστικός ο οίστρος που εκπέμπουν οι Ηρακλείς του νέου προέδρου και η εχθροπάθεια της άλλης πλευράς για τον Στέφανο Κασσελάκη; Όχι.

Τούτων δοθέντων, η εμπλοκή Τσίπρα θα ήταν μία άσκοπη δαπάνη προσωπικού πολιτικού αποθέματος από τον ίδιο. Όποιο κι αν ήταν το περιεχόμενό της θα ερμηνευόταν κατά το δοκούν από τα δύο στρατόπεδα, πιθανώς, δε, να βάθαινε ακόμα περισσότερο το χάσμα. Ο Τσίπρας παραιτήθηκε ως πρώην πρωθυπουργός και ιστορικός ηγέτης, δεν μπορεί να επιστρέψει ως διαμεσολαβητής και παιδονόμος. Θα κοντύνει το πολιτικό του ανάστημα και θα υπονομεύσει την υστεροφημία του, ιδιαίτερα επειδή είναι σχεδόν απίθανο να καταλήξει κάπου ακόμα και μία δική του προσπάθεια κατευνασμού.

Ρόλο εγγυητή της ενότητας μπορεί να παίξει κάποιος σε μία συγκυρία στην οποία είναι πράγματι ζητούμενο η ενότητα, αυτή η στιγμή έχει παρέλθει για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τώρα είναι ώρα να δράσουν μόνο οι τελευταίοι σώφρωνες. Εκείνοι που δεν πήραν κραυγαλέα θέση στην εσωκομματική μάχη διαδοχής (Σωκράτης Φάμελλος, Όλγα Γεροβασίλη κ.ά), οι σύμμαχοι αλλά όχι και “πραιτωριανοί” του νέου προέδρου (όπως ο έμπειρος Νίκος Παππάς), αλλά και όσα κορυφαία στελέχη έχουν αποφασίσει να μην αποχωρήσουν προς το παρόν και να κάνουν ακόμα μία προσπάθεια (Έφη Αχτσιόγλου, Αλέξης Χαρίτσης, Νάσος Ηλιόπουλος).

Πρωτίστως, όμως, οφείλει ο Στέφανος Κασσελάκης να αντιληφθεί ότι αυτή την ώρα κρίνεται κάτι πολύ πιό σημαντικό από το “εγώ” του και, κυρίως, από το φαραωνικό “εγώ” όσων μιλούν εξ ονόματός του, των αντ’ αυτού και των υπαρχηγών. Κρίνεται η ίδια η πολιτική ιστορία ενός χώρου και η αρχιτεκτονική του πολιτικού συστήματος.

Διότι ο διχασμός στην κορυφή δηλητηριάζει την εκλογική βάση, μεταφέρεται ως νεοπλασία ανίατη και τελικά μοιραία.