Μία τελευταία ευκαιρία…

Οι δημοσκοπήσεις έστειλαν το πρώτο μήνυμα στην νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Το εύκολο είναι να επισημαίνουν κάποιοι δίπλα στον νέο πρόεδρο ότι τον αποδέχεται περίπου το 80% της εκλογικής βάσης του κόμματος. Είναι, όμως, μία εκλογική βάση συρρικνωμένη που, όπως προκύπτει από την “πρόθεση ψήφου” περιορίζεται μόνο σε έναν ανταγωνισμό οπισθοφυλακής με το ΠΑΣΟΚ για την δεύτερη θέση (αξιωματική αντιπολίτευση) και παθαίνει “αυχενικό” για να ατενίσει προς το ποσοστό της Ν.Δ που υφίσταται οριακή μόνο φθορά. Το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ -εάν έχει κάτι τέτοιο- βρίσκεται στο σύνολο των ψηφοφόρων, κι εκεί η εικόνα αντιστρέφεται: ελάχιστη δημοφιλία και αποδοχή, καταλληλότητα για πρωθυπουργία, δε, χαμηλότερη απ΄ αυτή του Νίκου Ανδρουλάκη.

Τούτων δοθέντων, ο σοβαρότερος κίνδυνος που βρίσκεται ήδη εντός των πυλών είναι η αλλαγή του δόγματος με το οποίο ο Στέφανος Κασσελάκης κέρδισε στην εσωκομματική εκλογή. Από το “μπορώ να νικήσω τον Μητσοτάκη” (καμία τέτοια πιθανότητα σε έστω και αμυδρά ορατό σε πολιτικό χρόνο δεν αποτυπώνεται στις μετρήσεις) μετακινείται στο “μπορώ και θα εκκαθαρίσω το κόμμα”. Κάποιοι θα ισχυριστούν πως η επίτευξη του πρώτου στόχου προϋποθέτει την ολοκλήρωση του δεύτερου, όμως αυτή η αλλαγή του “εχθρού”, από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον “εσωτερικό”, καταλήγει μία τακτική που αποπροσανατολίζει από την στρατηγική ενός κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης που επιδιώκει να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας.

Επίσης, χρειάζεται κατανόηση δύο παραμέτρων: πρώτη, ότι δεν είναι όλοι οι “εσωτερικοί εχθροί” ίδιοι, δεύτερη ότι τέτοιοι μπορεί να υπάρχουν και στην προεδρική πλευρά- λόγω ιδιοσυγκρασίας, συμπεριφοράς και εμμονών…

Ένα στέλεχος, για παράδειγμα, που περιγράφει πορεία εξόδου, προαναγγέλλει νέο κόμμα και, μάλιστα, το “βαφτίζει”, δεν μπορεί να περιφέρεται χωρίς την παραμικρή κύρωση. Εδώ ισχύει το “έθεσε εαυτόν εκτός”. ‘Αλλο στέλεχος που θέτει θέμα ηγεσίας και, έμμεσα, ακυρότητας της εσωκομματικής εκλογής, πρέπει προφανώς να εξηγήσει στα αρμόδια κομματικά όργανα τι εννοεί και τι είδους σχέδιο ανατροπής της νομιμότητας έχει –αν έχει– κατά νου. Ας σημειωθεί, πάντως, πως κάποιοι εκ των παραπεμφθέντων στην επιτροπή δεοντολογίας έχουν μάλλον μεγαλύτερο πρόβλημα με τον Αλέξη Τσίπρα παρά με τον διάδοχό του. Κι αυτό δεν είναι μόνο πολιτικό αλλά είναι και ψυχολογικό θέμα.

Τα διοικητικά μέτρα για τις τηλεοπτικές εμφανίσεις των στελεχών και οι συστάσεις για ψυχραιμία που διατύπωσε ο Στέφανος Κασσελάκης στο Ε.Γ πρέπει, όμως, να στραφούν και προς την δική του πλευρά, προς τους γνωστούς “ηρακλείς”, οι οποίοι αισθάνονται πως εκπροσωπούν γνήσια και αυθεντικά τις προεδρικές επιθυμίες και υπερακοντίζουν σε δημόσιες αψιμαχίες.

Προφανώς, όποιος/ όποια θέλει να ανοίξει την πόρτα και να αποχωρήσει δικαιούται -ενίοτε και οφείλει- να το πράξει. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, όμως, πρέπει να αναγνωρίσει την χρησιμότητα κάποιων κορυφαίων στελεχών που έχουν πολιτικές διαφωνίες μαζί του και μέχρις ώρας τις διατυπώνουν μόνο στα κομματικά όργανα και να επιδιώξει να συνεννοηθεί μαζί τους αδιαμεσολάβητα. Χωρίς την εμπλοκή εκείνων που έχουν αναγάγει τις εκκαθαρίσεις σε ιερό δισκοπότηρο και με παύση του τοξικού εμφυλιακού κλίματος που πυροδοτούν ή ανέχονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Θα δούμε, για παράδειγμα, πόσο ειλικρινής ήταν η κίνηση προς τον Ευκλείδη Τσακαλώτο στο συνέδριο του Economist (και πόσο την εκτίμησε ο τελευταίος), ή, ακόμα περισσότερο, εάν πράγματι θέλει να συνομιλήσει πολιτικά και να ακούσει τις σοβαρές ενστάσεις της Έφης Αχτσιόγλου και άλλων.

Είναι σαφές, ακόμα, πως ο Στέφανος Κασσελάκης δεν μπορεί να αποστεί από την διαδικασία παραπομπής των διαφωνούντων στο πειθαρχικό με το ερώτημα της διαγραφής. Και δεν μπορεί η άλλη πλευρά να του ζητά να αυτοδιασυρθεί. Πρέπει να εστιάσουν την προσοχή τους στο πολιτικό πλαίσιο, μόνο μία συμφωνία επ΄ αυτού (εν σχετική ηρεμία) μπορεί να διασφαλίσει ικανό χρόνο για την διαπραγμάτευση της ενότητας. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η έκβαση θα είναι θετική (το αντίθετο είναι το πλέον πιθανό), όμως, στο τέλος, θα έχουν εξαντληθεί τα μέσα και ο χωρισμός μπορεί να είναι ηπιότερος. Ίσως, δε, να αφήνει και πιθανότητες για το μέλλον…

Παράλληλα, πρέπει να αλλάξει και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Να αφήσει οριστικά πίσω του την αυτοαναφορικότητα και τους επικοινωνιακούς ναρκισσισμούς. Συστήθηκε επαρκώς και σε βάθος στο τηλεοπτικό κοινό, ώρα πιά να συστηθεί πολιτικά και με δυναμικό τρόπο και στο εκλογικό κοινό. Το ευρύ, αυτό που εδραιώνει πραγματικά ένα πολιτικό υποκείμενο ως κόμμα εξουσίας, και όχι το στενό και μικρό των χειροκροτητών και ακολούθων.

Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ είναι πλέον μία χαμένη υπόθεση, ένα “failed party”. Για να οριστικοποιηθεί εάν αυτό είναι ακριβές πρέπει να τρέξουν γρήγορα οι διαδικασίες ανακωχής και η διεξαγωγή του συνεδρίου. Κατά προτίμηση, σε χρόνο που θα απέχει από τις ευρωεκλογές για να μην αποπροσανατολιστεί το κόμμα από την πολιτική μάχη.