Αυτοαναφορικότητα που κουράζει…

Ο Στέφανος Κασσελάκης υπερασπίζεται γενναία αυτό που είναι. Σε μία συντηρητική κοινωνία που ενίοτε προσποιείται την “ανοικτή” αυτό δεν είναι εύκολο πράγμα. Κανονικά δεν θα χρειαζόταν,ή, αντιστρόφως, θα ήταν απαραίτητο κάποιοι άλλοι που σηκώνουν ομοφοβικές σημαίες και σκοτεινά λάβαρα να εξηγήσουν την συνύπαρξή τους, παλαιότερα, με πρότυπα και στερεότυπα (επιεικώς) αντιδημοκρατικά.

Όμως, ο λόγος του είναι συχνά αυτοαναφορικός, διολισθαίνει σε μια προσπάθεια να προσδιορίσει ποιός είναι και γιατί είναι αυτό που είναι. Καμια φορά, τόσο αυτοαναφορικός που γίνεται επιτηδευμένος, επιθετικά ανασφαλής, ακόμα και γραφικός.

Προκαλείται; Ναι, είναι αλήθεια πως ερωτάται (συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη– αναμενόμενο…), ή αναγκάζεται να τοποθετηθεί μετά από υπονοούμενα και επιθέσεις. Τελικά, δημιουργεί την αίσθηση πως του αρέσει να “επικοινωνεί” το προσωπικό του αφήγημα (έχω μια ιστορία να σας πω, ξανά και ξανά) περισσότερο απ΄ ότι μπορεί να προβάλει το πολιτικό του όραμα και σχέδιο. Αυτό ήταν ελκυστικό στην πρώτη φάση που προσπαθούσε να συστηθεί στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και σε ένα ευρύτερο κοινό που ήθελε να τον ανακαλύψει. Όμορφος, αυτοδημιούργητος, με δυνατό βιογραφικό, πιό άριστος από τους άριστους και άλλα πολλά. Σε αυτή την πρώτη φάση το τηλεοπτικό κοινό κατανάλωσε εύκολα τις εικόνες με τον Τάϊλερ, την σκυλίτσα, τα γυμναστήρια κ.ά.

Μετά, όμως, ήρθε η ώρα της πολιτικής, και από την ηγεμονία στο συριζαϊκό Tik Tok (terra incognita για τους εσωκομματικούς του αντιπάλους) βρέθηκε απέναντι σε μία εξίσου καλοκουρδισμένη και μάλλον πιο έμπειρη επικοινωνιακή ορχήστρα της κυβέρνησης. Σε αυτό το πεδίο άρχισε να μιλά πολιτικά, να προκαλείται σε συγκεκριμένα θέματα, και τώρα που άρχισε τις συνεντεύξεις (προστατευμένα στην αρχή) έχουν αρχίσει να τίθενται ερωτήσεις που ξεφεύγουν από την “δικαιοδοσία της εύκολης ατάκας”.

Στην Κύπρο τα κατάφερε επειδή δούλεψε καλά ένας μικρός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο δανείστηκε από τον προκάτοχό του, και ο οποίος έχει γνώση, εμπειρία και αντιλαμβάνεται πως με αυτά τα (εθνικά) θέματα δεν παίζει κανείς. Έτσι ξεπέρασε την επικίνδυνη γκάφα περί “κρατιδίου” (με μία συνέντευξη στο ΚΥΠΕ πριν προσγειωθεί στην Λάρνακα, ώστε να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσει δημοσιογραφικές ερωτήσεις δια ζώσης) και αντιμετώπισε έναν καλοπροαίρετο και φιλικό Χριστοδουλίδη- που είχε, άλλωστε, ενημερωθεί σχετικά από τα κατάλληλα πρόσωπα.

Στην συνέντευξή του στους “Πρωταγωνιστές”, όμως, μάλλον επέστρεψε στα λάθη. Αντί να γίνει ο ίδιος πολιτικός πρωταγωνιστής έκανε πρώτο θέμα το Μπάτμαν vs Βελουχιώτης και την επιθυμία του (και του Τάϊλερ) να αποκτήσουν δύο παιδιά, αλλά μόνο αγόρια (τα “παιδιά” της παλιάς πατριαρχίας, κι ακόμα της βαθιάς ελληνικής επαρχίας) και μάλιστα μέσω παρένθετων μητέρων ώστε να επιτευχθεί μεταφορά DNA! Και στην κριτική που του ασκήθηκε πήγε και ήρθε από την αυτοαναφορικότητα στην αυτοαναφορικότητα για να εξηγήσει πως θεωρεί εαυτόν ανεπαρκή να διαπαιδαγωγήσει κόρες. Κάπως έτσι μετέτρεψε την φυσιολογία της εμμήνου ρύσεως σε …πρόβλημα της σύγχρονης αριστεράς.

Δεν είναι όλα βεβαίως υπερβολή και αυταρέσκεια, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως αυτή που τον εμφανίζει μέλος των ρεμπουπλικανών (…), καλώς απαντά. Σε άλλες, όπως η επίθεση του Θάνου Πλεύρη, βρίσκει έμμεσα συμμάχους- η απάντηση του Γιώργου Καπουτζίδη στον πρώην υπουργό ήταν εξαιρετική.

Όμως, το πρόβλημά του δεν είναι ο τρόπος που τον βλέπει και τον αντιμετωπίζει ένα βαθιά συντηρητικό, αμήχανο, εξαγριωμένο, ακόμα και χυδαίο, τμήμα της κοινωνίας. Από τον Ζακ έως τις γυναικοκτονίες ο δρόμος είναι μακρύς, σπαρμένος με καρφιά και σιδερογροθιές. Είναι το ίδιο κομμάτι της κοινωνίας που αδιαφορεί ή και ταυτίζεται με τα χαστούκια, αλλά και με τους τσαμπουκάδες- δεξιούς και αριστερούς. Δεν θα πλησιάσει ποτέ αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, όπως δεν το πλησίασε και ο Αλέξης Τσίπρας- υπάρχουν “Νίκες” και “Σπαρτιάτες” γι αυτήν την δουλειά και γνωστοί θύλακες εντός Ν.Δ.

Το ζήτημα είναι ότι πρέπει πρώτα ο ίδιος να κλείσει το κεφάλαιο των συστάσεων. Αρκεί. Τα χαρακτηριστικά του που ήθελε να τονιστούν, υπερτονίστηκαν, η new culture της διακριτότητας και της φρεσκάδας μπήκε για τα καλά στην ατζέντα, από εδώ και στο εξής δεν πρέπει να συνεχίσει να συμπεριφέρεται σαν pop idol αλλά σαν αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, ηγέτης ενός ιστορικού κόμματος που κυβέρνησε και φιλόδοξος επόμενος πρωθυπουργός.

Όταν ορθώς επιδιώκεις την συμπερίληψη ως άνθρωπος και παλεύεις να σπάσουν τα ταμπού, οφείλεις να εδραιώσεις την ίδια συμπερίληψη και στην πολιτική σου δράση. Δεν αγοράζεις κόμμα, όπως αγοράζεις σπίτι, και δεν στέκεσαι ενάντια σε “ιδιοκτήτες” εδραιώνοντας δική σου “ιδιοκτησία”, επιβάλλοντας από τον διαχειριστή και τον θυρωρό έως τον συντηρητή του καλοριφέρ.

Η περίοδος της αυτοαναφορικότητας πρέπει να τελειώσει. Το πώς θα μεγαλώσει τα παιδιά του αφορά πρωτίστως τον ίδιο και τον σύντροφό του, το ότι το πολιτικό σύστημα είναι χωλό ελλείψει αντιπολίτευσης και προοπτική εναλλακτικής διακυβέρνησης αφορά όλους μας…